Τα βήματα του Γιάννη και οι 12 «ταλιμπάν» του Ιτούδη

Η Εθνική ομάδα «πετάει» (με 14 παίκτες) για το Άμπου Ντάμπι όπου θα δώσει τα δύο τελευταία της δυνατά φιλικά παιχνίδια με ΗΠΑ και Γερμανία, πριν ο Δημήτρης Ιτούδης επιλέξει τους 12 παίκτες που θα μπουν στο επόμενο αεροπλάνο για τη Μανίλα των Φιλιππίνων.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ (σε Φιλιππίνες, Ιαπωνία και Ινδονησία) πλησιάζει με το πρώτο τζάμπολ να είναι στις 25 Αυγούστου (το δικό μας στις 26 με Ιορδανία) και όμως η λαβωμένη όσο ποτέ Εθνική ομάδα έχει τις δικές της πιθανότητες επιτυχίας που ίσως να αποδειχθούν καλύτερες από την περσινή ομάδα θαύμα που η κατάκτηση του μεταλλίου φάνταζε ως ο πρώτος στόχος και ο δεύτερος και βασικός είχε να κάνει με το χρώμα.

Και μπορεί να μην το έλεγε ο κόουτς Ιτούδης και οι παίκτες του (όπου οφείλουν να κάνουν και να κρατούν χαμηλούς τόνους) αλλά το ρόστερ που είχε πέρυσι η ομάδα στο Ευρωμπάσκετ σε Τορίνο και Βερολίνο ήταν από τα πληρέστερα όλων των εποχών εξ ου και η αισιοδοξία για την πορεία τουλάχιστον από τη μεγάλη μερίδα του κόσμου.

Αντίθετα η νυν Εθνική (χωρίς Γιάννη και Κώστα Αντετοκούνμπο, Σλούκα, Καλάθη και Ντόρσεϊ) θα πάει στη Μανίλα των Φιλιππίνων (μόνο εκεί θα αγωνιστεί βάση προγράμματος το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ως το φινάλε όσο ψηλά και αν φτάσει αγωνιστικά) με χαμηλά το κεφάλι αλλά με συγκρατημένη αισιοδοξία ότι μπορεί στο φινάλε να βγει κάτι καλό που μπορεί να είναι ακόμα και μια πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες !

Που από την Ευρώπη θα πάρουν οι δύο πρώτες χώρες της ηπείρου μας στην τελική κατάταξη του Μουντομπάσκετ (δεν είναι απαραίτητη η κατάκτηση μεταλλίου).

Πέρυσι η Εθνική είχε μεν το πιο πλήρες ρόστερ, αλλά μαζί και αρκετούς αστερίσκους. Ο Κώστας Σλούκας ήταν ανέτοιμος για τα πρώτα παιχνίδια, ο Αντώνης Παπαγιάννης ανέτοιμος για την πρώτη φάση στην Ιταλία και ο Κώστας Αντετοκούνμπο ανέτοιμος γενικά (δεν μπήκε ποτέ ουσιαστικά στην ομάδα).

Εφέτος δεν υπάρχουν αστερίσκοι και ο Δημήτρης Ιτούδης θα έχει στη διάθεση του 12 «ταλιμπάν» έτοιμους για όλα που πανέτοιμοι και χωρίς (φτού να μην τους ματιάσουμε) προβλήματα τραυματισμών θα μπαίνουν στο παρκέ για να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.

Ίσως δύο κομβικές νίκες με Νέα Ζηλανδία και αργότερα με Λιθουανία να είναι αυτές που θα μας φτάσουν μέχρι τα προημιτελικά και μετά θα έχουμε μπροστά μας έναν «τελικό» πρόκρισης στη ζώνη των μεταλλίων και των Ολυμπιακών με μια ομάδα όπως πχ η Σερβία που ναι μεν είναι καλή αλλά όχι ανίκητη.

Όπως και να έχει η Εθνική έχοντας πολύ μικρότερη «πίεση» προσδοκιών λόγω των απουσιών μπορεί να το εκμεταλλευτεί και να φτάσει ψηλά.
Και μια κουβέντα για το Γιάννη ο οποίος υπέπεσε σε…βήματα.

Ουδείς (ποτέ) του έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό να παίξει στην Εθνική ιδιαίτερα εάν αντιμετώπιζε θέμα τραυματισμού. Εδώ ο ίδιος 22χρονών τότε είχε συμμετάσχει στο προολυμπιακό του Τορίνο (2016) και ενώ μπροστά του είχε το πρώτο μεγάλο συμβόλαιο αλλά δεν φοβήθηκε το ρίσκο.

Εφέτος «φώναζε» από μακριά όταν ήταν τόσο καιρό εκτός αγωνιστικής δράσης ότι δεν επρόκειτο να είναι στην ομάδα όσο και αν το ήθελε ο ίδιος. Δεν υπήρχε περίπτωση να δώσει το πράσινο φώς το ιατρικό τίμ των Μπακς.

Ο Γιάννης θα μπορούσε πιο νωρίς να το έχει ξεκαθαρίσει και να είναι απών αυτό το καλοκαίρι. Εκεί όμως που δεν έπρεπε με τίποτε να λείπει ήταν αφενός στη βραδιά βράβευσης του Νίκου Γκάλη και έστω σε κάποιο ακόμα φιλικό της Εθνικής. Όχι για να παίξει αλλά για να είναι με πολιτικά στον πάγκο δίπλα στους περισσότερους συμπαίκτες του (πέρυσι) και να τους δώσει ένα ψυχολογικό περισσότερο boost για τη μεγάλη δοκιμασία.

Το όφειλε στους συμπαίκτες και τον προπονητή του και σε κανέναν άλλο. Όσο δύσκολο και αν ήταν, έπρεπε να είναι εκεί.