Τον πρώτο ποδοσφαιρικό αγώνα της ζωής μου τον είδα στο παλιό ΟΑΚΑ, χωρίς το στέγαστρο – ένα παιχνίδι Ολυμπιακός – ΑΕΚ, από τα τελευταία που έπαιξε η ομάδα μου εκεί ως οικοδεσπότης και όχι ως φιλοξενούμενος.
Μου άρεσε τόσο πολύ που όταν ο Ολυμπιακός μετακόμισε στη Ριζούπολη, ζήτησα από τους γονείς μου να ξαναπάω, αυτή τη φορά σε ένα ντέρμπι «αιωνίων». Δεν αντιλήφθηκα από την πρώτη στιγμή πως ο πατέρας μου, που θα με συνόδευε, θα έπρεπε να είναι κάπως προσεκτικός. Ηταν φυσιολογικό να τσακωνόμαστε στα ντέρμπι, την ημέρα του αγώνα όμως ήξερα πια πως δεν πρέπει να αναφέρω δυνατά τι ομάδα είναι.
Και εκείνος έπαιξε τον ρόλο του, χειροκροτώντας ευγενικά τα γκολ που έφεραν την ήττα του Παναθηναϊκού δίπλα σε μια δεκατριάχρονη που ούρλιαζε από ενθουσιασμό. Την επόμενη φορά οι ρόλοι άλλαξαν: παρακολούθησα ανέκφραστη στη Λεωφόρο μια ισοπαλία που μου στοίχισε, γιατί, όπως πάντα, περίμενα κάτι καλύτερο. Τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας είχαν ως αποτέλεσμα την επιστροφή στο σπίτι χωρίς δράματα και τραύματα.
Η πραγματικότητα των γηπέδων είναι μια συζήτηση. Δεν είναι όμως αυτή η κυρίαρχη στην υπόθεση της δολοφονίας του Μιχάλη Κατσουρή. Οι οπαδοί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, άλλωστε, δεν θα αναρωτιούνταν αν κάποιος χειροκροτάει ευγενικά ή όχι πριν τον μαχαιρώσουν. Το επιχειρησιακό φιάσκο της Ελληνικής Αστυνομίας έφερε στην επιφάνεια ένα ερώτημα που επανέρχεται τελευταία σε όλη την Ευρώπη – κάθε φορά που οι ακροδεξιοί κάνουν αισθητή την παρουσία τους στα γήπεδα, έχουν ήδη κερδίσει τον χώρο τους στην κοινωνία.
Είναι εύκολο να αποδώσουμε τη βία και τη χρήση των συμβόλων σε ένα τσούρμο άμυαλων τύπων που συνειδητοποίησαν ξαφνικά πως κάπου ανήκουν, όμως τέτοιου είδους επιλογές έχουν ξεκάθαρο προσδιορισμό. Οι ίδιοι άνθρωποι, είτε καταλαβαίνουν τι κάνουν είτε όχι, ασπάζονται και προωθούν εντός του κύκλου τους μια ατζέντα που έχει και κοινοβουλευτικά στηρίγματα – όχι μόνο εδώ, παντού. Το πρώτο βήμα για τη λύση ενός προβλήματος είναι η παραδοχή της ύπαρξής του. Και σίγουρα δεν είναι τόσο απλή όσο ένα απόγευμα incognito στην έδρα του αντιπάλου.
Η ποσότητα γλυκού νερού που χάθηκε σε μια δεκαετία ξεπερνά κατά 35.000 φορές τη λίμνη του Μαραθώνα. Η προειδοποίηση του ΟΗΕ και ο ρόλος της κλιματικής αλλαγής.
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Τα συνδικάτα επιμένουν να μιλάνε για κρίση αξιοπρεπούς διαβίωσης, ζητώντας Συλλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που θα οδηγήσουν σε πραγματικές αυξήσεις μισθών, αντίστοιχες με τις ανάγκες των νοικοκυριών.
Μετά από 24 χρόνια αναμονής, ο «Μονομάχος» επέστρεψε στις σκοτεινές αίθουσες. Το θέμα είναι αν το sequel του Ρίντλεϊ Σκοτ θα φανεί αντάξιο της ιστορίας του.
