Στην Αυστραλία συνέβη η μεγαλύτερη πρόσκρουση αστεροειδούς στη Γη

Ένας κρατήρας διαμέτρου 520 χιλιομέτρων, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Αυστραλίας, αποδεικνύει ότι η μεγαλύτερη πρόσκρουση αστεροειδούς στη Γη έγινε στη συγκεκριμένη χώρα.

Οι επιστήμονες ζητούν να γίνουν γεωτρήσεις στην περιοχή της πόλης Deniliquin στη Νέα Νότια Ουαλία, ενώ υπολογίζουν πως ο κρατήρας είναι αρκετά μεγαλύτερος από τον Vredefort στη Νότια Αφρική, που κατέχει το ρεκόρ με 300 χιλιόμετρα.

Η επιφάνεια της Γης συνεχώς μεταβάλλεται λόγω της τεκτονικής δραστηριότητας του υπεδάφους της και της διάβρωσης από τις δυνάμεις της φύσης, με συνέπεια να είναι δύσκολο να εντοπισθούν αρχαίοι κρατήρες πρόσκρουσης.

Στο παρελθόν έχουν βρεθεί σε Αυστραλία και Αφρική υλικά εκτίναξης μετά από πρόσκρουση αρχαιότερη των δύο δισεκατομμυρίων ετών, όμως δεν έχουν βρεθεί οι αντίστοιχοι κρατήρες.

38 επιβεβαιωμένα και 43 πιθανά πεδία πρόσκρουσης

Η σημερινή Αυστραλία ανήκε στην προϊστορική ήπειρο Gondwana και ήταν συχνός στόχος αστεροειδών. Στη χώρα έχουν καταγραφεί 38 επιβεβαιωμένα και 43 πιθανά πεδία πρόσκρουσης.

Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο «Tectonophysics», η σύγκρουση εκτιμάται ότι συνέβη πριν από 445 εκατομμύρια χρόνια και ίσως αυτή να ευθύνεται για την ψύχρανση της ατμόσφαιρας, που με τη σειρά της οδήγησε στην εξαφάνιση του 85% των ειδών του πλανήτη.

Η δομή του Deniliquin έχει όλα τα χαρακτηριστικά μίας μεγάλης μεγέθους σύγκρουσης.

Για παράδειγμα, οι μαγνητικές μετρήσεις της περιοχής αποκαλύπτουν ένα συμμετρικό μοτίβο κυματισμού στο φλοιό γύρω από τον πυρήνα της δομής. Αυτό δημιουργήθηκε πιθανότατα κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, καθώς οι εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες δημιούργησαν έντονες μαγνητικές δυνάμεις.

Μια κεντρική χαμηλή μαγνητική ζώνη αντιστοιχεί σε παραμόρφωση βάθους 30 χιλιομέτρων πάνω από έναν σεισμικά καθορισμένο θόλο μανδύα. Η κορυφή αυτού του θόλου είναι περίπου 10km ρηχότερη από την κορυφή του περιφερειακού μανδύα.

Οι μαγνητικές μετρήσεις δείχνουν επίσης ενδείξεις «ακτινικών ρηγμάτων»: Ρωγμές που εκπέμπονται ακτινοειδώς από το κέντρο μιας μεγάλης δομής πρόσκρουσης. Αυτό συνοδεύεται περαιτέρω από μικρές μαγνητικές ανωμαλίες, που μπορεί να αντιπροσωπεύουν εκρηξιγενείς «δόμους», οι οποίοι είναι φύλλα μάγματος που εγχέονται σε ρωγμές σε προϋπάρχοντα ρήγματα.

Τα ακτινωτά ρήγματα και τα πυριγενή πετρώματα είναι τυπικά των μεγάλων δομών πρόσκρουσης και μπορούν να βρεθούν στη δομή Vredefort και στη δομή Sudbury στον Καναδά.

Επί του παρόντος, το μεγαλύτερο μέρος των στοιχείων για την πρόσκρουση στο Deniliquin βασίζεται σε γεωφυσικά δεδομένα που λαμβάνονται από την επιφάνεια. Για την απόδειξη της πρόσκρουσης, θα πρέπει να συλλεχθούν φυσικές αποδείξεις της κρούσης, οι οποίες μπορούν να προέλθουν μόνο από γεωτρήσεις βαθιά μέσα στη δομή.

Με πληροφορίες από Τhe Conversation και Interesting Engineering