Στο δωμάτιο του πανεπιστημίου της στο Μπαγκλαντές, η Νίνα κρατά τα γάντια του μποξ κοντά στο πρόσωπό της, κοιτάζοντας τον καθρέφτη. Μαθαίνει να προστατεύει τον εαυτό της. Λέει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Είναι μία από τις εκατοντάδες Αφγανές γυναίκες που έχουν δεχτεί την προσφορά για εκπαίδευση στο εξωτερικό, παρόλο που γνωρίζουν ότι μπορεί να μην μπορέσουν ποτέ να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Πριν από σχεδόν 12 μήνες, περπατώντας στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, λέει ότι ένιωθε πολύ λιγότερο δυνατή. Θυμάται τα χέρια της να τρέμουν. Ήξερε ότι ήταν επικίνδυνο να φύγει από το Αφγανιστάν. Όταν οι υπάλληλοι του αεροδρομίου την ανέκριναν, είπε ψέματα: «Οι Ταλιμπάν δεν επιτρέπουν στις γυναίκες να ταξιδεύουν μόνες, οπότε είπα ότι η μητέρα μου ήταν άρρωστη στο Πακιστάν».

Ανακουφίστηκε όταν πείστηκαν, αλλά μια δυσκολότερη πρόκληση ήταν ακόμα μπροστά.

Καθώς η Νίνα μπήκε στο αεροπλάνο, απομακρύνθηκε από το σπίτι και την οικογένειά της. «Την ημέρα που έφυγα έκλαιγα για να μην ξαναδώ το πρόσωπο της μητέρας μου, ήταν τόσο δύσκολο για μένα», λέει.

«Ράγισα την καρδιά της μικρότερης αδερφής μου. Όταν τις σκέφτομαι, πονάω».

Φυγαδεύοντας γυναίκες

Από τότε που οι Ταλιμπάν ανέλαβαν τον έλεγχο του Αφγανιστάν πριν από δύο χρόνια -τον Αύγουστο του 2021- η ζωή των γυναικών στη χώρα άλλαξε ριζικά.

Έχασαν το δικαίωμα στη μόρφωση μετά την ηλικία των 12 ετών, το δικαίωμα να φορούν ό,τι θέλουν ή να ταξιδεύουν μόνες τους για περισσότερα από 72 χιλιόμετρα.

Η Νίνα είναι μεταξύ εκείνων που τους προσφέρθηκε μια διέξοδος – μια εκπαίδευση μέσω προγραμμάτων που οργανώθηκαν από το Ασιατικό Πανεπιστήμιο για τις Γυναίκες (AUW).

Μόλις οι Ταλιμπάν ανέλαβαν την εξουσία, το AUW άρχισε να δέχεται κλήσεις για βοήθεια από τις φοιτήτριές του. Ο ιδρυτής του, Kamal Ahmad, λέει ότι ήξερε ότι έπρεπε να τις βοηθήσει.

Καθώς οι δυτικές δυνάμεις εγκατέλειπαν τη χώρα κατάφεραν να απομακρύνουν μια ομάδα 148 γυναικών από την Καμπούλ καθώς οι φοιτητές του AUW διέδιδαν την είδηση. Επτά πούλμαν έκαναν το επικίνδυνο ταξίδι προς το αεροδρόμιο της πόλης συνολικά τρεις φορές.

Οι γυναίκες βρίσκονταν στην περιοχή των αναχωρήσεων όταν μια βόμβα αυτοκτονίας έσκασε μέσα στο πλήθος έξω από μια από τις πύλες του αεροδρομίου στις 26 Αυγούστου, σκοτώνοντας περισσότερα από 150 άτομα.

«Να γίνω η φωνή για τις γυναίκες»

Η Safia, μια δημοσιογράφος στα 20 της, είναι άλλη μια δικαιούχος του προγράμματος. Κατευθυνόταν στη δουλειά τη νύχτα που ανέλαβαν οι Ταλιμπάν. Το τηλεοπτικό στούντιο όπου εργαζόταν σύντομα έκλεισε και, μαζί με αυτό, μπήκε τέλος στην καριέρα της.

Λέει ότι ήταν δύσκολο ακόμη και να φύγει από το σπίτι της για αρκετές εβδομάδες, εν μέσω των νέων περιορισμών που τέθηκαν στις γυναίκες.

«Μια μέρα αποφάσισα να φορέσω κόκκινα και οι Ταλιμπάν προσπάθησαν να με απαγάγουν, [βάζοντάς με] σε ένα κουτί επειδή δεν φορούσα ολόμαυρα. Ήταν τρομακτικό».

Της είπαν να πάει μέσα στο ταχυδρομείο για να παραδώσει την ταυτότητα, το διαβατήριο και το κινητό της τηλέφωνο, αλλά αντ’ αυτού τράπηκε σε φυγή.

Η Safia, η οποία αυτή τη στιγμή είναι εγγεγραμμένη σε ένα προπτυχιακό πρόγραμμα, λέει ότι δεν ήθελε ποτέ να φύγει. Πιστεύει ότι το Αφγανιστάν χρειάζεται δημοσιογράφους για να μιλήσουν για τους απλούς ανθρώπους.

«Προσωπικά ήθελα να γίνω φωνή για τις γυναίκες που είχαν χάσει τα δικαιώματά τους, αλλά η οικογένειά μου ήθελε να φύγω για τη δική μου ασφάλεια».

«Η μέρα που άφησα την οικογένειά μου για πάντα»

Οι γονείς της Νίνα την ενθάρρυναν επίσης να πάει στο Μπαγκλαντές, ενώ δυσκολευόταν να προσαρμοστεί σε μια εντελώς νέα κουλτούρα και γλώσσα.

Αλλά μέχρι το δεύτερο εξάμηνο της είχε δημιουργήσει έναν σύλλογο πυγμαχίας. Τώρα έχει 50 μαθήτριες στην τάξη της.

Πιστεύει ότι η αυτοάμυνα και η δύναμη για τις γυναίκες είναι σημαντικές: «Πάντα ήθελα να μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου και θέλω να διδάξω τους άλλους να κάνουν το ίδιο».

Λέει ότι για επτά χρόνια, δούλευε σκληρά στο σχολείο και έκανε τακτικά μποξ στο γυμναστήριο.

«Αλλά τον Αύγουστο του 2021 δεν μπορούσα να πάω στο γυμναστήριο, δεν μπορούσα να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου, δεν μπορούσα καν να βγω έξω».

Λέει ότι οι Ταλιμπάν πήγαν το Αφγανιστάν 20 χρόνια πίσω: «Έκλαψα. Η κατάσταση είναι φρικτή».

Τώρα θέλει να ενδυναμώσει άλλες γυναίκες στο πανεπιστήμιο να βρουν δύναμη και αυτοπεποίθηση. Όπως η Νίνα και η Σάφια, όλοι τους έχουν αφήσει τη ζωή τους πίσω και προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους αλλά, προς το παρόν, έπρεπε να εγκαταλείψουν αυτούς που αγαπούν.

«Εύχομαι οι γυναίκες του Αφγανιστάν να είναι ελεύθερες γιατί ξέρω ότι προσπαθούν τόσο σκληρά. Ελπίζω μια μέρα να μπορέσουν όλες να συνεχίσουν τα όνειρά τους», λέει η Νίνα.

Κάθε μία από αυτές τις γυναίκες λέει ότι έχει κάτι κοινό. Δεν θα ξεχάσουν ποτέ τις γυναίκες που άφησαν πίσω τους.

Headlines