Oι Έλληνες που λείπουν και οι Έλληνες που χαρίζουν μαγικές στιγμές

Το λες και «ορισμό της αντίφασης». Πώς σε έναν πίνακα μπορεί κάποιος να δει δύο διαφορετικές διαστάσεις και πολλές προσεγγίσεις ενός καλλιτέχνη; Ετσι συνέβη και το βράδυ της Τρίτης όταν τα δύο άκρα αντίθετα συναντήθηκαν και έφεραν μια νύχτα ξεχωριστή για το εγχώριο ποδόσφαιρο.

Η αρχή: διαβάζεις τις ενδεκάδες της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού και αν δεν εκπλήσσεσαι, σίγουρα προβληματίζεται. Πόσους γηγενείς ποδοσφαιριστές είχε η Ενωση; Τον …κανένα! Και αυτό συνέβη για πρώτη φορά, ύστερα από 237 ευρωπαϊκά παιχνίδια. Ο Αλμέιδα πόνταρε στο ξένο στοιχείο που ναι μεν οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές αγωνίζονται καιρό εδώ και τρόπον τινά θεωρούνται «δικοί μας», ποιος όμως επιμένει πως είναι το ίδιο;

Ο δε ΠΑΟ του Γιοβάνοβιτς, σχεδόν μια από τα ίδια. Ο ακραίος μπακ Βαγιαννίδης ( που τελευταία έχει προσπεράσει τον Κώτσιρα) σώζει τα προσχήματα. Θα αναρωτηθεί κάποιος; Είναι τόσο σημαντικό αυτό σε μια εποχή της πλήρους απουσίας των συνόρων σε αυτό που ορίζουμε απλά με τη λέξη «αθλητισμός» και δη «ποδόσφαιρο»; Για τους ρομαντικούς παίζει κάποιο ρόλο. Ακόμη περισσότερο σε αυτούς που επιμένουν πως οι Ελληνες παίκτες, αυτοί με το τσαγανό και το πάθος για την ομάδα μπορεί να δώσουν τις εικόνες που λείπουν και να έχουμε έκρηξη συναισθημάτων. Να πείσουν πως ναι, υπάρχει ταλέντο στα μέρη μας και ας αξιοποιηθεί.

Και ώ του θαύματος, εκεί προς το φινάλε των αγώνων τα πράγματα άλλαξαν άρδην, σαν μια συνωμοσία των περιστάσεων. Από τη μια ο Κώστας Γαλανόπουλος, ένα «παιδί της ΑΕΚ» και με θητεία στον οργανισμό από πολύ μικρός, έδωσε τη χαριστική βολή (για το συγκεκριμένο ματς) στη Ντιναμό και με ένα γκολ από αυτά που μένουν στη συλλογική μνήμη έχρισε την ΑΕΚ αδιαφιλονίκητο φαβορί για την πρόκριση (1-2).

Ο Γαλανόπουλος που πασχίζει να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο «ταλαιπωρία από τραυματισμούς» , να ξαναβρεί έναν δρόμο που οδηγεί ίσως και στο κατώφλι της εθνικής ομάδας, πανηγύρισε με έναν τρόπο που άγγιξε τους πάντες. Κρατώντας ψηλά το μαύρο περιβραχιόνιο, το πένθος που φόρεσαν τα μέλη της αποστολής, ένα ηχηρό μήνυμα προς τους Κροάτες που βρίσκονταν στις εξέδρες. Για τον Μιχάλη…

Λίγο μετά, τη δική του μικρή ιστορία έγραψε ο Φώτης Ιωαννίδης. Αυτός ο φορ με τις ικανοποιητικές επιδόσεις και το πείσμα να κερδίσει πόντους στην ιεραρχία των αποδυτηρίων. Άλλες φορές το κατορθώνει όπως πέρυσι όταν και «πήρε» αρκετά παιχνίδια, άλλες όχι, όπως φαίνεται στην αρχή τούτης της σεζόν γιατί παίζει συνήθως ως αλλαγή. Ο Ιωαννίδης όμως ήταν που έβγαλε τα «κάστανα από τη φωτιά», με ένα πέναλτι …αλφάδι, ένα σουτ που δεν γινόταν να πιάσει ο γκολκίπερ και έστειλε το ματς στην παράταση, προσφέροντας εξτρά οξυγόνο και πίστη μεγάλη στον Παναθηναϊκό. Το εισιτήριο είχε τη σφραγίδα του.

Ποιο το επιμύθιο από δύο αγώνες που έδωσαν παραπάνω πόντους στο ελληνικό ποδόσφαιρο που δείχνει λες και έμαθε από τα παθήματα του παρελθόντος; Που θέλει να ανέβει στη σχετική βαθμολογία και γνωρίζει πλέον τον τρόπο να χειρίζεται τα προκριματικά και αντίστοιχες καταστάσεις;

ΑΕΚ και Παναθηναϊκός έχουν μπει με φούρια στην αγωνιστική περίοδο, κυρίως γιατί «πατούν» σε όσα κατάφεραν πέρυσι. Ομοιογένεια, λίγες αλλαγές, όχι τακτικοί πειραματισμοί από τους προπονητές και τα γνωστά στοιχεία του πρέσινγκ, της καλής φυσικής κατάστασης και της διάθεσης να παλέψουν όλοι ώστε να φέρουν τις ομάδες ξανά στο επίκεντρο μιας κουβέντας τόσο επίκαιρης, ειδικά μέσα στο καλοκαίρι. Η συνέχεια αναμένεται με ενδιαφέρον. Όπως ασφαλώς και ποιους πρωταγωνιστές θα βλέπουμε στο εξής, γιατί τα ματς που δεν ξεχνιούνται έχουν και πρόσωπα που λάμπουν…