«Η Γαλλία δεν μπορεί να είναι Γαλλία χωρίς μεγαλείο», έγραψε ο Σαρλ ντε Γκωλ στην εισαγωγή των απομνημονευμάτων του. Το έθνος του, επέμεινε στη συνέχεια, πρέπει να είναι πάντα στην «πρώτη σειρά».

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν αισθάνεται ακριβώς το ίδιο για τη Ρωσία, γράφει σε άρθρο γνώμης στους Financial Times ο Βρετανός δημοσιογράφος, Γκίντεον Ράχμαν.

Όπως αποκαλύπτει, σε επίσκεψη του στη Ρωσία, ο Φιοντόρ Λουκιάνοφ, ένας από τους κορυφαίους Ρώσους αναλυτές κοντά στον Πούτιν, του είπε ότι ο Ρώσος πρόεδρος οδηγείται από τον φόβο ότι το έθνος του μπορεί να χάσει οριστικά το στάτους του ως μεγάλη δύναμη.

Αυτός ο φόβος και η παράνοια έφτασαν στο τραγικό απόγειο τους, όταν ο Πούτιν διέταξε την στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022.

Ατίμωση και καταδίκη

Αντί όμως να αποκαταστήσει το εθνικό μεγαλείο της Ρωσίας, όπως είχε κάνει για τους πολίτες της αχανούς χώρας του με τον νικηφόρο δεύτερο πόλεμο στην Τσετσενία, το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής είναι να την ατιμάσει και να την καταδικάσει στην απομόνωση.

Αντίθετα από τον Πούτιν, η πίστη του Ντε Γκωλ στο εθνικό μεγαλείο δεν εξαρτιόταν από την υποταγή ενός γείτονα, σημειώνει ο Ράχμαν.

Ο Γάλλος στρατηγός, που άλλαξε τη Γαλλία, τερμάτισε τον πόλεμο της στην Αλγερία και αποδέχτηκε την ανεξαρτησία της χώρας αυτής στη βόρεια Αφρική το 1962. Ο Ρώσος πρόεδρος από την άλλη πλευρά, ακόμη και μετά από 30 χρόνια ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, δεν μπορεί να αποδεχτεί το δικαίωμα της να διαμορφώσει η ίδια τη μοίρα της.

Ο Βρετανός δημοσιογράφος συνεχίζει τη σύγκριση των δύο ηγετικών προσωπικοτήτων, επιχειρηματολογώντας ότι τα διλήμματα του Πούτιν και του Ντε Γκωλ, παρότι σε διαφορετικό χρόνο, μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους.

Το «εθνικό μεγαλείο»

Ο Γάλλος πολιτικός είχε σκοπό να αποκαταστήσει το εθνικό μεγαλείο μετά την ταπείνωση της ήττας και της κατοχής στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Πούτιν πάλι εξέλαβε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης μετά το 1991 ως μια ταπείνωση για τη Ρωσία και μια «γεωπολιτική τραγωδία».

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αμφότεροι έγραψαν για την ιστορία της χώρας τους και τον δικό τους ρόλο στην διαμόρφωση της. Η διαφορά, σύμφωνα πάντα με το ίδιο άρθρο της βρετανικής εφημερίδας,  έγκειται στον τρόπο που ο Ντε Γκωλ και ο Πούτιν όρισαν το «εθνικό μεγαλείο».

Ο Γάλλος στρατηγός, που περπάτησε στο Παρίσι εν μέσω πυρών κατά την απελευθέρωση του το 1944, ήταν αρκετά έξυπνος για να καταλάβει ότι η συνέχιση μιας αποικιακής σύγκρουσης, αντί να αποκαταστήσει το μεγαλείο της Γαλλίας, θα το κατέστρεφε, γι’ αυτό και, όπως έγραψε ο ιστορικός Φρέντερικ Σταρ, «ο ντε Γκώλ πέτυχε επειδή οραματίστηκε ένα καλύτερο μέλλον για τη Γαλλία χωρείς την Αλγερία μέσα σε αυτό».

Ο Πούτιν, ο οποίος την περίοδο της πανδημίας δεχόταν τους ξένους ηγέτες σε ένα ειδικά σχεδιασμένο τραπέζι που τους κρατούσε σε απόσταση ασφαλείας από τον ίδιο και ακόμα πιο μακριά, δεν μπορεί ακόμα και σήμερα να φανταστεί τη Ρωσία ως μια μετα-αυτοκρατορική δύναμη. Εξακολουθεί να ορίζει το μεγαλείο της σε σχέση με την ικανότητα της να ελέγχει εδάφη και να εμπνέει το φόβο.

Οι «πολύχρωμες επαναστάσεις»

Μπορεί ο ντε Γκωλ να είναι αυτός που γεννήθηκε τον 19ο αιώνα, αλλά είναι ο Πούτιν που παραμένει αγκιστρωμένος στην ιμπεριαλιστική θεώρηση του 19ου αιώνα για το εθνικό μεγαλείο, υπογραμμίζει ο Βρετανός δημοσιογράφος, εγείροντας το ερώτημα ποια μπορεί να είναι η κληρονομιά του Ρώσου προέδρου, άσχετα από την κατάληξη του τελευταίου πολέμου στην Ευρώπη.

Το δίχως άλλο εξοστρακισμός και ευθραυστότητα, εκτιμά με δυο λέξεις ο Μάθιου Σάσεξ, αναλυτής στο Strategic and Defense Studies Center  σε άρθρο του στην ιστοσελίδα The Conversation. Κατά τον ίδιο, ο Πούτιν αντιμετωπίζει την ασφάλεια του καθεστώτος του σαν να πρόκειται για την εθνική ασφάλεια, γι’ αυτό και οι πρωταρχικοί του φόβοι είναι προσωπικοί και όχι γεωπολιτικοί.

Δεν είναι η επέκταση του ΝΑΤΟ που τον κάνει να τον ζώνουν τα φίδια, αλλά η πιθανότητα μιας ευρύτερης συμμαχίας δημοκρατικών χωρών που θα πυροδοτήσει «πολύχρωμες επαναστάσεις» λαών, οι οποίοι θέλουν να πάρουν πίσω το έλεγχο του εθνικού μέλλοντος από διεφθαρμένους δικτάτορες.

Εισβάλοντας στην Ουκρανία, γράφει ο προαναφερόμενος, ο Πούτιν κατάφερε να επεκτείνει τα σύνορα του ΝΑΤΟ με την ένταξη της Φιλανδίας και της Σουηδίας, υποχρέωσε τη Γερμανία και τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη να βρουν τρόπους να αποτινάξουν από πάνω τους την εξάρτηση τους από το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο και εξασφάλισε αφενός ότι η Ρωσία θα είναι ο παρίας της Δύσης για το άμεσο μέλλον και ότι η επόμενη γενιά στη χώρα του θα είναι ο αποδέκτης του απύθμενου μίσους των Ουκρανών.

Αβέβαιο μέλλον

Η Ρωσία βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με ένα αβέβαιο μέλλον.

Αντί να γίνει η μεγάλη δύναμη στην Ευρώπη και τον Ειρηνικό που ονειρευόταν ο Πούτιν, μοιάζει καταδικασμένη να είναι ένα εργοστάσιο για τα πυρηνικά εξαρτήματα που χρειάζεται η Κίνα.

Η Ρωσία του Πούτιν, καταλήγει ο Σάσεξ, αρχίζει να μοιάζει με την τσαρική Ρωσία που κατάρρευσε υπό το βάρος των αντιθέσεων της, όπως έγραψε ο Βρετανός ιστορικός Ορλάντο Φάιτζες.

Η Ρωσία χρειάζεται τον δικό της ντε Γκωλ είναι το τελικό σχόλιο του Ράχμαν στους Financial Times. Αντίθετα έχει καταλήξει με μια καρικατούρα του Ιβάν του Τρομερού…

Headlines