«Γ. Καραϊσκάκης»: όταν τα γήπεδα …παίζουν μπάλα

Το έβλεπες και αναμφίβολα εντυπωσιαζόσουν. Εκανες τις βόλτες σου και ένιωθες πως είσαι «κάπου αλλού». Δεν ήταν μόνον οι πινελιές ανανέωσης που μπήκαν μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες.

Ούτε το αστραφτερό του χαμόγελο, αυτό με το οποίο μέσα στο κατακαλόκαιρο καλοσώρισε όλους όσοι προτίμησαν να επισκεφθούν το Νέο Φάληρο και εμφανίστηκαν ηλιοψημένοι στις εξέδρες του.

Ναι, το Γ. Καραϊσκάκης έμοιαζε να έχει κάνει μικρό …λίφτινγκ και υποδέχθηκε το κοινό σε έναν σημαντικό αγώνα, αυτόν που ανοίγει την αυλαία της (εκάστοτε) σεζόν.

Τα πολλά μπάνερ που είχαν προστεθεί στον εξωτερικό χώρο και που προϊδέαζαν για το τι θα ακολουθήσει, ένας είδους προσκλητηρίων για το μεγάλο ραντεβού. Οι απόλυτα τακτοποιημένες τέντες που θα φιλοξενούσαν τα events και τους καλεσμένους της UEFA.

Οι άπλετοι χώροι στο εσωτερικό γιατί όλα κι όλα, δεν έγιναν μονομιάς όλα αυτά που έκαναν τους ανθρώπους της Σίτι και της Σεβίλλης, δηλαδή ομάδων με πλούσια εμπειρία και επισκέψεις στα καλύτερα γήπεδα, να μιλούν για μια «υπέροχη εγκατάσταση». Οθόνες, δυνατοί και ταιριαστοί φωτισμοί, μοντέρνα έπιπλα, αποδυτήρια σύγχρονα και λειτουργικά, αίθουσα Τύπου στην εντέλεια και όλα αυτά δεν είναι αυτονόητα. Καθόλου.

Μαρτυρούν προσπάθεια πολλών και για πολύ χρονικό διάστημα. Ένα σπριντ από τους αρμοδίους και ακόμη από τους χαμογελαστούς εθελοντές – μια μικρογραφία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και της άψογης διοργάνωσης. Διότι αυτό ακριβώς συνέβη το βράδυ της Τετάρτης στην έδρα του Ολυμπιακού, της ομάδας που χρησιμοποιεί και φροντίζει το Γ. Καραϊσκάκης, το «σπίτι» των Ερυθρολεύκων που το προσέχουν και το παρουσίασαν ως έναν πανέτοιμο για το ευρωπαϊκό Super Cup ποδοσφαιρικό προορισμό.

Και όταν η μπάλα κύλησε στο χορτάρι; Δεν ήταν ακριβώς αυτό…Εκανε βόλτες πάνω σε ένα χαλί γιατί με τέτοιο έμοιαζε ο χλοοτάπητας και δεν χρειάστηκε το συγκεκριμένο να το παραδεχθεί κανείς. Το έβλεπες μονομιάς στο πώς άλλαζαν τη μπάλα οι καλλιτέχνες του Πεπ Γκουαρντιόλα, με έμφαση πάντα στο passing game και αυτό το παιχνίδι απαιτεί ένα τερέν τέλειο. ‘Η τον τρόπο που τη μάγευε αυτή η ποδοσφαιρόφατσα, ο Ράκιτιτς για της Σεβίλλη.

Το ποδόσφαιρο που είδαμε και ο πολιτισμός στις εξέδρες υπήρξε το καλύτερο μενού σε μέρες ζοφερές, όπου κυριαρχεί το θέμα της δολοφονίας, οι ασχήμιες και οι επιθέσεις. Να φύγουμε λίγο από μια κουβέντα μόνιμη που έχει να κάνει με τη βία αλλά ταυτόχρονα ακουμπά στις χρόνιες παθογένειες του εγχώριου ποδοσφαίρου.

Αλλά η βραδιά ήταν ευρωπαϊκή και οι οικοδεσπότες άριστοι. Ένα δώρο σε όσους αγαπούν το αληθινό ποδόσφαιρο και επιλέγουν να επισκεφθούν γήπεδα-φιλόξενα, γήπεδα για οικογένειες και για χαρούμενα πρόσωπα…