Ζωή Λάσκαρη: «Ο σταρ γεννιέται, δεν έχει να κάνει με την ομορφιά, αλλά με την προσωπικότητα που ακτινοβολεί»

«Ήμουν οκτώ μηνών όταν σκότωσαν τον πατέρα μου, στα 24 του, στον εμφύλιο. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν επτά χρονών. Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Δεν έζησα Χριστούγεννα. Στο σπίτι είχαμε συνέχεια πένθος. Δε στολίσαμε ποτέ δέντρο. Γι’ αυτό και δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλωστε. Δεν τα έχω βιώσει» είχε πει η Ζωή Λάσκαρη σε συνέντευξή της.

Η λαμπερή ηθοποιός με πραγματικό όνομα Ζωή Κουρούκλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και τα πρώτα μηνύματα της ζωής ήταν δεν ήταν ιδιαίτερα φωτεινά αφού έχασε και τους δύο γονείς της πριν καν συμπληρώσει τα δέκα της χρόνια.

Δυνατός χαρακτήρας, δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Δεν αποθαρρύνθηκε και θέλησε να αναζητήσει το δικό της αστέρι. Όταν ήταν μόλις 15 ετών, έδωσε ψεύτικα στοιχεία, «μεγάλωσε» κατά δυο χρόνια (στα χαρτιά) και έλαβε μέρος στα καλλιστεία. Στέφθηκε Σταρ Ελλάς και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια νέα διαδρομή για τη ζωή της που θα την οδηγούσε στην κορυφή.

Ένα μήνα μετά βρέθηκε στο Λονγκ Μπιτς της Νέας Υόρκης για τις ανάγκες του διαγωνισμού Μις Υφήλιος όπου εκπροσώπησε την Ελλάδα και μπορεί σε εκείνο τον διαγωνισμό η Ζωή να μην κέρδισε κάποιο τίτλο, με τη συμμετοχή της στα καλλιστεία όμως, κέρδισε το εισιτήριο για τον ελληνικό κινηματογράφο.

Ο Κατήφορος που την οδήγησε στην τεράστια άνοδο

Η ερμηνεία της στον «Κατήφορο» μόλις τα 17 της χρόνια καθήλωσε το ελληνικό κοινό, το οποίο της πρόσφερε το διαβατήριο για μία λαμπρή καριέρα, χέρι-χέρι με τον Φίνο και τον Δαλιανίδη. Έμεινε 14 χρόνια στη Φίνος Φιλμ, και μόνο δύο από τις ταινίες της δεν ήταν σκηνοθετημένες από τον Γιάννη Δαλιανίδη.

Έπαιξε σε μια σειρά από κοινωνικά δράματα, επιτυχημένες κωμωδίες και λαμπερά μιούζικαλ, πάντα ως πρωταγωνίστρια. Είναι η μόνη ηθοποιός στον κινηματογράφο που συνεργάστηκε μόνο με μία εταιρία παραγωγής σε όλη την κινηματογραφική καριέρα της. Συνολικά έπαιξε σε 22 ταινίες της Φίνος Φιλμ, κάτι που αποτελεί ρεκόρ για πρωταγωνιστικούς γυναικείους ρόλους.

Η «Στεφανία» και ο «Κατήφορος» έκαναν διεθνή καριέρα, διευρύνοντας την φήμη της Λάσκαρη στο εξωτερικό, ενώ «Οι θαλασσιές οι χάντρες» έκλεψαν, εκτός συναγωνισμού, τις εντυπώσεις στο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Κανών το 1967, την ώρα που ο γαλλικός Τύπος έπλεκε το εγκώμιο της Ελληνίδας πρωταγωνίστριας.

Η Ζωή στο θέατρο

Η δύση του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου θα σηματοδοτήσει τη ενασχόλησή της Ζωής Λάσκαρη με το θέατρο. Το 1966, σε συνεργασία με τον Αντρέα Ντούζο, περιόδευσε στην Κύπρο με τα έργα «Μιας πεντάρας νιάτα» των Γιαλαμά – Πρετεντέρη, την «Παγίδα» του Ρόμπερτ Τόμας και την «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Τέρενς Ράτιγκαν. Το 1970, κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Αθήνα με το μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Μαριχουάνα Στοπ», το οποίο μεταφέρθηκε ένα χρόνο αργότερα στον κινηματογράφο με συμπρωταγωνιστή της τον Τόλη Βοσκόπουλο.

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, δημιουργήθηκε και το μεταξύ τους φλογερό ειδύλλιο, που αποτυπώθηκε στο τραγούδι του Βοσκόπουλου «Ξανθή Αγαπημένη Παναγιά», με το οποίο συμμετείχε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης το 1972.

 

Στην συνέχεια η Ζωή Λάσκαρη, πρωταγωνίστησε στις μεγάλες θεατρικές επιτυχίες «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Νιλ Σάιμον, «Η κυρία του Μαξίμ» του Ζορζ Φεϊντό και «Μις Πέπσι» της Πιερέτ Μπρινό και πολλές άλλες. Συνεργάστηκε με πολλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες, ενώ το 1997 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην Επίδαυρο ως Ελένη στις «Τρωάδες» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη.

Tο 2003 ίδρυσε την δική της θεατρική σκηνή στον πολυχώρο «Αθηναΐδα» στην Αθήνα.

Και οι μεγάλοι έρωτες

«Έχω ερωτευτεί πάρα πολλές φορές, έχω κλάψει, έχω συρθεί αν θέλεις κι είμαι γεμάτη και πανευτυχής. Διότι αν δεν ερωτευτείς πολύ έχεις χάσει τη ζωή. Ξέρεις γιατί; Γιατί φοβάσαι να «μπεις μέσα με τα μπούνια». Κι όταν φοβάσαι, τότε άσ’ τα να πάνε. Η ζωή είναι δική σου, σου ανήκει και μια φορά ζεις», είχε πει σε συνέντευξή της η γυναίκα που κατά την Μελίνα Μερκούρη (όταν είχε κάνει τη γυμνή φωτογράφιση στο Playboy) «θα έπρεπε να είναι η μόνιμη διαφήμιση του ΕΟΤ».

Από τον κεραυνοβόλο έρωτα με τον Τόλη μέχρι τον άνδρα της ζωής τον Λυκουρέζο

Ο Τόλης Βοσκόπουλος αποτέλεσε ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή της. Το ζευγάρι έμεινε μαζί για 3 χρόνια και αργότερα, παρέμειναν δυο πολύ καλοί φίλοι.

Το 1966, η Ζωή Λάσκαρη γνωρίζει τον Πέτρο Κουτουμάνο και ένα χρόνο αργότερα, παντρεύονται. Μαζί απέκτησαν μία κόρη, τη ΜάρθαΤο τέλος του γάμου ήταν άσχημο, με τη Ζωή Λάσκαρη να φεύγεί μέσα σε ένα βράδυ από το σπίτι τους.

Η ίδια θα πει αργότερα: «Ο Πέτρος Κουτουμάνος δεν με άφηνε να περνάω πολύ χρόνο με τη Μάρθα. Είχε όλη την οικογένειά του στο σπίτι. Αυτό έκανε κακό και σε μένα και στο παιδί. Δεν μου επέτρεπε ούτε στο πάρκο να πάω μαζί της. Κι όταν χωρίσαμε, πάλι δεν με άφηνε να τη βλέπω. Δεν κατάλαβα ποτέ μου το γιατί. Με έβαζε τιμωρία, λέγοντάς μου “άλλες είκοσι μέρες δεν θα δεις το παιδί”.

Του απαντούσα “Δεν κάνεις κακό σε μένα, αλλά στο παιδί”. Γι’ αυτό και όταν έμεινα έγκυος στη Μαρία – Ελένη, είπα στον Αλέξανδρο ότι θα τη μεγαλώσω εγώ. Δεν ήθελα κανέναν άλλο. Με τη Μάρθα ακόμη προσπαθούμε να αναπληρώσουμε εκείνο το κενό. Της έλεγα συχνά ότι όσο δεν μου μιλάει, η απόσταση θα μεγαλώνει και δεν θα υπάρχουν γέφυρες επικοινωνίας».

Ήταν παντρεμένη με τον γνωστό δικηγόρο Αλέξανδρο Λυκουρέζο έχοντας αποκτήσει μαζί μια κόρη, την Μαρία-Ελένη.  Το 1997 έγινε γιαγιά της Ζένιας από τον γάμο της Μάρθας με τον Βλάση Μπονάτσο.

Η αδημοσίευτη φωτογραφία

Έξι χρόνια μετά ο φωτογράφος Κλεισθένης τιμά τη μνήμη της με μια αδημοσίευτη φωτογραφία της.

Στη συγκεκριμένη φωτογραφία που αναρτήθηκε στο Instagram, ο φωτογράφος απαθανατίζει με τον φακό του την Ζωή Λάσκαρη στο διαμέρισμά της στο Κολωνάκι το 1963 μαζί με τον ηθοποιό Πάρι Αλεξάντερ στο πλαίσιο της κυκλοφορίας ενός νέου φωτορομάντζου.

View this post on Instagram

A post shared by Kleisthenis Daskalakos (@studio_kleisthenis)