«Το πιο όμορφο αγόρι στον κόσμο»: Η αποθέωση και η τραγωδία του

Αν σε συγκρίνουν στα 15 σου χρόνια με το αναγεννησιακό αριστούργημα, το γλυπτό του Δαβίδ, του Μιχαήλ Αγγέλου, και σε αποκαλεί ο Λουκίνο Βισκόντι μπροστά στη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας ως «Το πιο όμορφο αγόρι στον κόσμο», τι να σου επιφυλάσσει η ζωή για μετά; Μάλλον θα ζητήσει να καταβάλλεις το τίμημα, το «εισιτήριο» για τη φήμη. Όπως και έγινε.

Πώς το έλεγε ο ίδιος ο Βισκόντι προφητικά; «Υπάρχει αληθινή ομορφιά, αλλά το να την αντικρύζεις, είναι σαν να κοιτάζεις τον θάνατο κατάματα». Ο δεκαπεντάχρονος σουηδός Μπιορν Άντρεσεν, λοιπόν, το παιδί που επέλεξε ο σκηνοθέτης να ενσαρκώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τάντζιο στην ταινία «Θάνατος στη Βενετία», ήταν ο φορέας όλης αυτής της ομορφιάς που σιγά σιγά έγινε για κείνον αυτοκαταστροφή, κατάθλιψη, ένας ψυχικός θάνατος, μια θηλιά στον λαιμό του.

Το 1970, ο Λουκίνο Βισκόντι, περιδιάβαινε τη Γηραιά Ήπειρο και αναζητούσε την απόλυτη ομορφιά, την τελειότητα, την οποία βρήκε στο πρόσωπο του μικρού Μπιορν και την εκμεταλλεύτηκε κινηματογραφικά.

Το ντοκιμαντέρ

Μετά από 50 χρόνια, θα γυριζόταν ένα ντοκιμαντέρ πλέον για το τι απέγινε αυτό «Το πιο όμορφο αγόρι στον κόσμο» από δημοσιογράφους και κινηματογραφιστές Kristina Lindstrom και Kristian Petri που επανέφερε στο προσκήνιο τη ζωή του, αν και είχε ανακινηθεί το όνομα και η περίπτωσή του, όταν επελέγη –αμφιλεγόμενη κίνηση- μια φωτογραφία του από τότε που ήταν ανήλικος για το εξώφυλλο του βιβλίου της γνωστής συγγραφέως και φεμινίστριας Ζερμαίν Γκριρ, με τίτλο «Το όμορφο αγόρι».

Ας πιάσουμε όμως την ιστορία από την αρχή, όπως αυτή τη φορά τη λέει η πλευρά του μικρού όμορφου αγοριού που μεγάλωσε και έζησε στο πετσί του τα δεινά της δημοσιότητας, της έκθεσης ενός ανήλικου παιδιού σε ένα περιβάλλον που προφανώς έθετε σε κίνδυνο την ψυχική του υγεία και θα υπονόμευε για πάντα τη σταθερότητα και την ισορροπία μέσα του.

Μετά τη λαμπερή πρεμιέρα της ταινίας, το 1971, ο Μπιορν έγινε κινηματογραφικό αστέρι μέσα σε μια νύχτα. Κάτι που έγινε πραγματικός εφιάλτης για τον ίδιο, όπως υποστηρίζει, και σημάδεψε ανεπανόρθωτα τη μετέπειτα πορεία του. Όπως παρουσιάζεται και στο ντοκιμαντέρ, θα ήταν καλύτερα για τον ίδιο να μην είχε συναντήσει ποτέ στον δρόμο του τον κυνικό Λουκίνο Βισκόντι, ένα «αρπακτικό» που στα χέρια του ο μικρός Άντρεσεν υπήρξε «εύκολο θήραμα» λόγω της ηλικίας του και της εξωτερικής του εμφάνισης.

Το μαγικό σελιλόιντ μπορεί να αποτύπωσε και να ανέδειξε το κάλλος του μικρού παιδιού αλλά διακύβευσε, ίσως και υποθήκευσε πλήρως, το μέλλον του, καθώς το έχρισε «σύμβολο του σεξ». Πόσο ηθικό και υγιές ήταν κάτι τέτοιο;

Και πόσο λογικό ήταν τότε, ένα παιδί ανήλικο να το παίρνει μαζί του ο Βισκόντι στα γκέι μπαρ και στη συνέχεια να τον περιφέρουν ως «λάφυρο» πλούσιοι της εποχής που του πλήρωναν το φαγητό και τον γέμιζαν δώρα, προκειμένου να τον επιδεικνύουν στις κοσμικές τους εξορμήσεις;

Οι οικογενειακές τραγωδίες

Ο Μπιορν δεν ευτύχησε στο κομμάτι η οικογενειακής γαλήνης και σταθερότητας. Η γιαγιά του εθισμένη στη διασημότητα του μικρού και στο πόσο μπορούσε να την εκμεταλλευτεί, δεν στάθηκε ικανή να τον προστατεύσει. Η μητέρα του είχε αυτοκτονήσει και δεν του είχε αποκαλύψει ποτέ ποιος ήταν ο πατέρας του.

Ένα μόνο, ορφανό και ντροπαλό, και δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ένα πολύ όμορφο αγόρι, ανήλικο, έρμαιο στις διαθέσεις κάθε επιτήδειου. Κοντά στα 70 του πια, ο Άντρεσεν δεν θυμίζει τίποτα από εκείνο το εκπάγλου καλλονής αγόρι, μοιάζει πια με μια φιγούρα που παραπέμπει στον μυθικό Μάγο Μέρλιν. Ο αλκοολισμός και η κατάθλιψη τον έχουν καταβάλει κι εκείνος είναι μια κουρασμένη ψυχή. Από πολύ νωρίς.

Στην πορεία, έφτιαξε τη δική του οικογένεια, αλλά κι εκεί στάθηκε άτυχος. Παντρεύτηκε με την ποιήτρια με το όνομα Σουζάνα Ρόμαν και απέκτησαν μία κόρη, τη Ρόμπιν, το 1984. Όμως το κακό τον επισκέφθηκε πάλι, όταν τρία χρόνια αργότερα πέθανε ο μόλις 9 μηνών γιος τους, Έλβιν. Από το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου μεν έφυγε το μωρό, αλλά ο ίδιος ο Μπιορν εξακολουθεί να κατηγορεί τον εαυτόν του, γιατί είχε αποκοιμηθεί πλάι του πιωμένος.

«Θάνατος στη Βενετία»

Στο κάστινγκ για την ταινία, ζητούν από το μικρό αγόρι να γδυθεί, μένει με τα εσώρουχα, προκειμένου να αποφανθεί ο Λουκίνο Βισκόντι, πόσο όμορφος είναι. Μια στιγμή καθοριστική για τη μετέπειτα μοίρα του που ίδιος περιγράφει ως επίθεση από νυχτερίδες, εννοώντας όλο αυτό που θα επακολουθούσε με τον Βισκόντι. Τα 4.000 δολάρια που πήρε για τον ρόλο του στην ταινία, δεν προμήνυαν τίποτα για το μέλλον του μικρού. Εκείνος δεν ήθελε να γίνει ηθοποιός, αλλά πιανίστας. Βρέθηκε στην οντισιόν του Βισκόντι, μετά από την εμφάνισή τους σε ένα δράμα στη χώρα του την ίδια χρονιά που γνώρισε τον διάσημο σκηνοθέτη.

Ο Βισκόντι τότε είχε υπερασπιστεί την ταινία και υποστήριζε ότι δεν υπήρχε ίχνος ερωτισμού και σεξουαλικότητας ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, αλλά αγνή αγάπη και μόνο. Ο ίδιος ο Μπιορν για τον συμπρωταγωνιστή του τον Ντερκ Μπόγκαρντ είχε πει πόσο ευγενικός ήταν, ενώ ο βρετανός ηθοποιός τον είχε χαρακτηρίσει στα απομνημονεύματά του ένα μείγμα γοητείας και λύπησης.

Μετά την προβολή της ταινίας «Θάνατος στη Βενετία» στο Φεστιβάλ των Καννών, ο Βισκόντι και η παρέα του πήραν τον μικρό μαζί τους σε ένα γκέι μπαρ. Την εποχή εκείνη επικράτησε πανδαιμόνιο από έφηβους θαυμαστές του και μάλιστα στην Ιαπωνία, τον Μπιορν τον υποδέχθηκαν με τρόπο εφάμιλλο με αυτό που συνέβαινε με τους Beatles.

Δεν κατάφερε ποτέ να αποτινάξει από πάνω του τον χαρακτηρισμό του «πιο όμορφου αγοριού στον κόσμο», συνέχισε την καριέρα του ως ηθοποιός, αλλά άδοξα, δεν είχε χρήματα και τότε τον ζούσαν πλούσιοι της εποχής που τον περιέφεραν ως κοινωνικό τρόπαιο.

Η φήμη του ανακινήθηκε με το τελευταίο ντοκιμαντέρ, αποκαθιστώντας έστω κάτι από την πραγματικότητα και την προσωπική του αλήθεια, δίνοντας φωνή στο «πιο όμορφο αγόρι του κόσμου» που μεγάλωσε και πέρασε τόσο δύσκολα, να πει το παράπονό του.

(Πηγή φωτογραφιών: Wikipedia)