Βρετανός πανεπιστημιακός: Τρία ψέματα και τρείς αλήθειες για τον Πόλεμο στην Ουκρανία

Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, όταν τελείωσε η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βίλνιους εξέφρασε την ικανοποίησή του για την ενότητα του ΝΑΤΟ.

Κάπως έτσι θέλησε να σκεπάσει την διπλωματική αποτυχία της χώρας του να λάβει έστω ένα χρονοδιάγραμμα για την ένταξη της χώρας του στη Δυτική Συμμαχία.

Είναι σύνηθες φαινόμενο ηγέτες να κρατών να θέλουν να παρουσιάσουν μια διαφορετική εικόνα ή να φωτίσουν όψεις ενός γεγονότος που μπορεί να σκεπάσει την σκληρή πραγματικότητα.

Ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Ουίνστον Τσόρτσιλ, είχε δηλώσει ότι «σε καιρό πολέμου, η αλήθεια είναι τόσο πολύτιμη που πρέπει πάντα να την παρακολουθεί ένας σωματοφύλακας ψεμάτων».

Ο Βρετανός καθηγητής Ανατόλ Λίβεν κάνει λόγο για μύθους που δημιουργούν ξένα μέσα και ο Ουκρανός Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι για τον πόλεμο.

Ειδικότερα, ο μέχρι πρόσφατα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν και διευθυντής του Προγράμματος Ευρασίας του Quincy Institute for Responsible Statecraft, με αφορμή συνέντευξη του Ζελένσκι στο The Atlantic, καταγγέλλει ότι κανείς δεν μπήκε στον κόπο να επαληθεύσει υπερβολές και μύθους που αράδιασε ο Ζελένσκι.

Ο Λίβεν μάλιστα παραλλήλισε αυτή τη προσπάθεια με την περίφημη δήλωση του Ουίνστον Τσόρτσιλ περί ψεμάτων σε καιρό πολέμου.

«Μάχη του κακού ενάντια στο καλό»

Ο πρώτος μύθος, σύμφωνα με τον Βρετανό, είναι ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια σύγκρουση του απόλυτου καλού ενάντια στο απόλυτο κακό. Παραθέτει μάλιστα τη θέση του Ζελένσκι:

«Πρόκειται για έναν πόλεμο για την [προστασία] του πολιτισμού… για να δείξουμε σε όλους, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, να σέβονται τη κυριαρχία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την εδαφική ακεραιότητα και να σέβεσαι τους ανθρώπους, να μη σκοτώνει ανθρώπους, να μη βιάζει γυναίκες, να μη σκοτώνει ζώα».

Πράγματι, λέει ο Λίβεν, η Ρωσία έχει προσαρτήσει παράνομα ουκρανικά εδάφη, ξεπερνώντας ακόμα και τους Τούρκους που εισέβαλαν και ακρωτηρίασαν την Κυπριακή Δημοκρατία το 1974, δίχως όμως να την ενσωματώσουν επίσημα στην Τουρκία.

«Αυτό ισχύει και για τις φρικαλεότητες» λέει ο Ανατόλ Λίβεν επισημαίνοντας πως ενώ πράγματι σημειώθηκαν εξωδικαστικές δολοφονίες και λεηλασίες από τους Ρώσους σε ουκρανικές πόλεις, «ωστόσο, δεν άκουσα τίποτα που να επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς της Ουκρανίας για σφαγές ή οργανωμένες εκστρατείες μαζικών βιασμών. Ούτε οι διεθνείς ερευνητές βρήκαν ανεξάρτητα -δηλαδή όχι από ουκρανικές επίσημες πηγές- στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτούς τους ισχυρισμούς».

Επιπλέον, τα ουκρανικά στρατεύματα έχουν μια τάση στη βαρβαρότητα εναντίον Ουκρανών αμάχων, τους οποίους υποπτεύονται ότι βοηθούν τους εχθρούς τους. Τα αμερικανικά στρατεύματα μετα βίας ήταν τέλεια σε τέτοιες συγκρούσεις, λέει ο Λίβεν.

«Η ψευδο-θεωρία του Ντόμινο»

Το δεύτερο κουραστικό «τροπάριο», σύμφωνα με τον Λίβεν, είναι η Θεωρία του Ντόμινο, σύμφωνα με την οποία μια δεδομένη σύγκρουση δεν αφορά το πού συμβαίνει, αλλά είναι μέρος ενός πολύ ευρύτερου σχεδίου κατάκτησης.

Σύμφωνα με τον Ζελένσκι: «Αν δεν έχουμε αρκετά όπλα, αυτό σημαίνει ότι θα είμαστε αδύναμοι. Αν είμαστε αδύναμοι, θα μας καταλάβουν. Αν κατακτήσουν εμάς, θα βρεθούν στα σύνορα της Μολδαβίας και θα καταλάβουν τη Μολδαβία. Όταν καταλάβουν τη Μολδαβία, μέσω της Λευκορωσίας θα καταλάβουν τη Λετονία, τη Λιθουανία και την Εσθονία…θα δεχθούν επίθεση από Ρώσους γιατί αυτή είναι η πολιτική της Ρωσίας, να πάρει πίσω όλες τις χώρες που έχουν προηγουμένως μέρος της ΕΣΣΔ. Όταν θα καταλάβουν χώρες του ΝΑΤΟ, και επίσης θα βρεθούν στα σύνορα της Πολωνίας και ίσως πολεμήσουν με την Πολωνία, το ερώτημα είναι: Θα στείλετε όλους τους στρατιώτες σας με όπλα, όλους τους πιλότους σας, όλα τα πλοία σας; Γιατί αν δεν το κάνεις, δεν θα έχεις ΝΑΤΟ».

Αυτή η λογική του Ζελένσκι είναι εντελώς αβάσιμη από την αρχή μέχρι το τέλος, λέει ο ακαδημαϊκός. «Και τα καθεστώτα Γέλτσιν και Πούτιν ήταν εχθρικά προς τις πολιτικές της Βαλτικής, αλλά η μόνη περίπτωση που η ρωσική κυβέρνηση υπαινίχθηκε για εισβολή ήταν όταν η Λιθουανία απείλησε, εν μέρει, να διακόψει την πρόσβαση στον ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ»

Προσθέτει ότι «η Ρωσία δεν έχει δείξει καμία απολύτως επιθυμία να εισβάλει στο ΝΑΤΟ, και σε κάθε περίπτωση σαφώς δεν έχει στρατό που θα μπορούσε να ονειρευτεί να το κάνει. Η Ρωσία επιθυμεί επιρροή στους γείτονές της, αλλά δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία για ένα σχέδιο να «πάρει πίσω» τα κράτη της Βαλτικής, τη Μολδαβία, τον Καύκασο ή τις δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας».

Ο Λίβεν υπενθυμίζει τις δηλώσεις του Πούτιν πως «όποιος δεν λυπάται για το θάνατο της ΕΣΣΔ δεν έχει καρδιά. Όποιος τη θέλει πίσω δεν έχει μυαλό».

Γι΄ αυτό, για τον Βρετανό ειδικό «για ιστορικούς, πολιτιστικούς, εθνοτικούς και στρατηγικούς λόγους που είναι γνωστοί σε κάθε σοβαρό ειδικό της περιοχής, η εισβολή στην Ουκρανία αφορά τη σχέση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας».

«Στόχος η απελευθέρωση της Κριμαίας»

Η «απληστία» των Αμερικανών δημοσιογράφων φτάνει σε τέτοιο βαθμό, σύμφωνα με τον Λίβεν, που δηλώνουν ρητά ότι ο στόχος τους για την ανατροπή του Πούτιν και την αποδυνάμωση της Ρωσίας υπερβαίνει κατά πολύ την «απελευθέρωση» της Κριμαίας, πόσο μάλλον την υπεράσπιση της Ουκρανίας. Ο Λίβεν παραθέτει το εξής απόσπασμα των δημοσιογράφων:

«Η [ουκρανική] επιτυχία μπορεί να υποστηρίξει και να διατηρήσει μια πολιτισμική αλλαγή. Η Ρωσία, όπως κυβερνάται αυτή τη στιγμή, είναι μια πηγή αστάθειας όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά σε όλο τον κόσμο…Οι επενδύσεις των ρωσικών εταιρειών κρατούν δικτάτορες στην εξουσία στο Μινσκ, στο Καράκας, στην Τεχεράνη…Μια ουκρανική νίκη θα ενέπνεε αμέσως ανθρώπους που μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου, όπου κι αν βρίσκονται».

Ο Λίβεν κάνει λόγο για υποκρισία, καθώς στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι θέλουν η ανατροπή του Πούτιν και την καταστροφή της Ρωσίας η οποία θα αποδυναμώσει τους αντιπάλους των ΗΠΑ ενισχύοντας την αμερικανική ηγεμονία.

«Κάτω από το προσωπείο της δέσμευσής τους στην παγκόσμια δημοκρατία, οι δημοσιογράφοι επιδεικνύουν μια τυπική περιφρόνηση για τις πραγματικές απόψεις των ανθρώπων σε όλο τον μη δυτικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένων δημοκρατιών όπως η Βραζιλία, η Ινδία και η Νότια Αφρική».

«Δεν είναι ότι οι άνθρωποι σε αυτές τις χώρες εγκρίνουν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά ότι δεν βλέπουν τόσες μεγάλες διαφορές μεταξύ των περιφερειακών ηγεμονικών φιλοδοξιών και εγκληματικών ενεργειών της Ρωσίας και αυτών των ΗΠΑ» συνεχίζει ο Λίβεν, προσθέτοντας ότι «οι λαοί αυτοί έχουν βαρεθεί να αγνοούνται οι απόψεις και τα συμφέροντά τους από την Ουάσιγκτον στο όνομα μιας αμερικανικής ηθικής ανωτερότητας, ενώ οι παγκόσμιες πολιτικές των ΗΠΑ έχουν επανειλημμένα διαψεύσει».