Αν κάτι έχει γίνει απολύτως κατανοητό αυτούς τους δεκαοχτώ μήνες που μετρά ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία, είναι ότι οι κυρώσεις της Δύσης, που σκοπό είχαν να τιμωρήσουν τον Βλαντιμίρ Πούτιν, πέτυχαν μια… τρύπα στο κενό.
Το σκεπτικό των ΗΠΑ, που έχουν επιβάλλει κυρώσεις σε 3.000 Ρώσους και της ΕΕ, που έχει πράξει τα ανάλογα σε 1.800 άτομα, χωρίς να συνυπολογιστούν οι 1.600 που στόχευσαν τα τιμωρητικά μέτρα του Ηνωμένου Βασιλείου, ήταν ότι κατά αυτόν τον τρόπο θα υπονόμευαν τη δύναμη του Κρεμλίνου και θα έστρεφαν εναντίον του τη ρωσική ελίτ.
Τις πρώτες μέρες της επιβολής τους, μάλιστα, ακούστηκε και το επιχείρημα, ότι ίσως κάποιοι εξ αυτών κατάφερναν να πείσουν τον Ρώσο πρόεδρο να δώσει γοργά τέλος σε αυτόν τον τελευταίο πόλεμο στην Ευρώπη.
Το έγκλημα και οι θεωρίες
Φαίνεται, όμως, πως κανείς από τους αρμόδιους αξιωματούχους των προαναφερομένων χωρών δεν έχει διαβάσει τους κλασσικούς, γιατί τότε θα ήξεραν, όπως έχει γράψει ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι ότι «το έγκλημα δεν πρέπει να κρίνεται με τις καθιερωμένες θεωρίες».
«Η φιλοσοφία του είναι κάπως περισσότερο πολύπλοκη απ’ ό,τι νομίζεται. Έχει αναγνωριστεί πως ούτε η φυλακή, ούτε η απειλή της κρεμάλας, ούτε οποιοσδήποτε άλλος τρόπος εξαναγκασμού μπορούν να θεραπεύσουν τον εγκληματία».
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, όπως γράφει σχετικό άρθρο του περιοδικού The Spectator, όλες αυτές οι κυρώσεις για τις βίζες και τα ταξίδια των πλούσιων Ρώσων, καθώς επίσης και η κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων, όχι μόνο δεν τους έστρεψαν εναντίον του Πούτιν, αλλά τους κατέστησαν περισσότερο εξαρτημένους από αυτόν.
Κι αυτό γιατί ούτε να τα ταξιδέψουν μπορούν, ούτε να κινήσουν, όπως θέλουν, τον εναπομείναντα πλούτο τους πίσω στη Ρωσία, ο οποίος αν δεν είναι «δεμένος» με κρατικές συμβάσεις, βρίσκεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη διάθεση του Ρώσου προέδρου.
Το προηγούμενο του Χοντορκόφσι
Οι περιβόητοι ολιγάρχες δεν είναι απλοί επιχειρηματίες, αλλά επιλεγμένοι φίλοι –σίγουρα συνεργάτες- του καθεστώτος που τους ανατέθηκε να αναλάβουν συγκεκριμένους οικονομικούς τομείς.
Όσοι από τις λίστες των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου δεν ανήκουν στην παραπάνω διευρυμένη ομάδα, ξέρουν καλά τι διακυβεύεται και ποιο μπορεί να είναι το τίμημα, όπως απέδειξε η «εξαφάνιση» του Μιχαήλ Χοντορκόφσκι από τον ρωσικό χάρτη, όταν κυνηγήθηκε ανηλεώς με κατασκευασμένες κατηγορίες από το Κρεμλίνο και πέρασε 9 ολόκληρα χρόνια σε φυλακή της Σιβηρίας.
Να σημειωθεί, ωστόσο, ότι υπήρξαν και δύο ολιγάρχες, που εξέφρασαν την ειλικρινή τους γνώμη για την ρωσική εισβολή στα ουκρανικά εδάφη. Ο πρώτος είναι ο τραπεζίτης Μιχαήλ Φρίντμαν, συχνά αναφερόμενος στον διεθνή Τύπο με το προσωνύμιο «πεινασμένος επενδυτής», ο οποίος έχει γεννηθεί στη δυτική Ουκρανία και ζήτησε με επιστολή του «το τέλος της αιματοχυσίας», που δεν συμφέρει κανέναν.
Από την πλευρά του και ο βιομήχανος Ολέγκ Ντεριπάσκα είπε δημόσια ότι «η ειρήνη είναι πολύ σημαντική, γι’ αυτό και οι διαπραγματεύσεις πρέπει να ξεκινήσουν το συντομότερο δυνατό!».
Οι… αυτομολήσαντες
Το βρετανικό περιοδικό δεν ρίχνει το ανάθεμα σε κανέναν από τους Ρώσους, που δεν τολμούν να κόψουν τον γόρδιο δεσμό με τον Πούτιν.
Γράφει χαρακτηριστικά ότι για κάθε Μάρτιν Νήμελερ, τον Λουθηρανό πάστορα που αντιτάχθηκε στο ναζιστικό καθεστώς, κάθε άγνωστο διαδηλωτή, όπως ο περίφημος φοιτητής που τοποθέτησε το σώμα του μπροστά από μια ίλη αρμάτων μάχης στην πλατεία Τιενανμέν και κάθε Αλεξέι Ναβάλνι, που επέστρεψε στη Ρωσία, αφού δηλητηριάστηκε, για να σαπίζει σήμερα στη φυλακή, υπάρχουν δεκάδες που έχουν τις ίδιες καλές προθέσεις, αλλά όχι το ανάλογο σθένος.
Ίσως η απάντηση βρίσκεται στους άλλους πλούσιους Ρώσους, όπως ο τραπεζίτης Όλεγκ Τίνκοφ και ο Αρκάντι Βόλοζ, συνιδρυτής του τεχνολογικού γίγαντα Yandex, οι οποίοι δεν ανήκουν στον στενό κύκλο του Πούτιν και στράφηκαν εναντίον του και σήμερα ο πρώτος δεν υπόκειται σε κυρώσεις από το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ ο δεύτερος διεκδικεί την άρση τους από την ΕΕ από το Ισραήλ, όπου διαμένει από το 2014.
‘The irony is that sanctions, visa and travel bans, and asset seizures have left these people more dependent on the Kremlin’
Όπως γράφει το βρετανικό περιοδικό, πρόκειται για τους καινοτόμους που κάποτε πυροδότησαν την ανάπτυξη της ρωσικής οικονομίας, χωρίς να καταλήξουν σκέτοι κλεπτοκράτες.
Με απλά λόγια αυτό που προτείνει ο Μαρκ Τζαλεότι, ειδικός στη ρωσική πολιτική, επικεφαλής της δεξαμενής σκέψης Mayak Intelligence και επίτημος καθηγητής στο UCL School of Slavonic and East European Studies, ο οποίος υπογράφει και το σχετικό άρθρο στο Spectator, είναι να τραβήξει η Δύση όλους τους ταλαντούχους ανθρώπους, από προγραμματιστές και χάκερς μέχρι μάνατζερς και επιχειρηματίες, ώστε η Ρωσία να καταστεί λιγότερο αποτελεσματική στο να αντιμετωπίζει τη διπλή πίεση του πολέμου και των κυρώσεων.
Αντί δηλαδή να τους σπρώχνει με τις κυρώσεις πίσω στη Ρωσία, να τους καλεί χωρίς κυρώσεις σε μια νέα ζωή στα κράτη της, αφήνοντας πίσω τον Πούτιν όλο και πιο μόνο μέχρι το τέλος του.
Οι «Παπαδοπουλικοί» προβάλλουν τον εξωφρενικό ισχυρισμό ότι τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στο Πολυτεχνείο ήταν επιλεγμένα και πως και ο ραδιοσταθμός του δόθηκε κατασκευασμένος
Η κλιματική αλλαγή έχει πλήξει τον αγροδιατροφικό τομέα και στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της παραγωγής σε βασικά τρόφιμα - φρούτα, λαχανικά, ελαιόλαδο. Σήμα κινδύνου από καλλιεργητές
Δηλώσεις έκανε η δικηγόρος της Ειρήνης Μουρτζούκου, σχετικά με την υπόθεση των νεκρών βρεφών στην Αμαλιάδα, δείχνοντας ότι έχει αρχίσει να παίρνει αποστάσεις
