Στο μυαλό του «Οπενχάιμερ»

Για τον Κίλιαν Μέρφι, τον ηθοποιό που ανέλαβε τον ρόλο του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ στην ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν «Οπενχάιμερ» που από την περασμένη Πέμπτη προβάλλεται και στην Ελλάδα, το τηλεφώνημα του τελευταίου για να του προτείνει τον ρόλο αυτής της ταινίας θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη του.

«Γνωριζόμαστε 20 χρόνια» θα έλεγε αργότερα ο 47χρονος ιρλανδός ηθοποιός (26 Μαΐου 1976, Ντάγκλας, Κορκ, Ιρλανδία) «αλλά δεν περίμενα να με καλέσει και να μου ζητήσει να υποδυθώ τον Οπενχάιμερ. Ομως το έκανε και όταν έκλεισα το τηλέφωνο, ένιωσα πραγματικά αποσβολωμένος. Μα και πολύ τυχερός. Και μετά πιάσαμε δουλειά».

Η ευκαιρία

Το περίεργο είναι πως όταν ο Μέρφι συνάντησε για πρώτη φορά τον Κρίστοφερ Νόλαν με την προοπτική να παίξει τον Μπάτμαν στο «Batman begins», την πρώτη ταινία της τριλογίας του σκηνοθέτη για τον ήρωα της DC Comics, το ραντεβού δεν πήγε και τόσο καλά. Ο Νόλαν δεν τον ήθελε για τον ρόλο (που τελικά πήρε ο Κρίστιαν Μπέιλ) αλλά τελικά ο Μέρφι δεν απομακρύνθηκε από την ταινία,  αφού επελέγη για τον ρόλο του Σκιάχτρου, τον οποίο ο Μέρφι θα επαναλάμβανε στις δύο ακόμα ταινίες της τριλογίας. Από τότε η άποψη του ηθοποιού είναι ότι αν ο Κρίστοφερ Νόλαν σου ζητήσει κάτι, όποιο κι αν είναι το μέγεθος του ρόλου, δεν μπορείς παρά να αρπάξεις την ευκαιρία.

Και αυτό έγινε. Ο Μέρφι έχει εμφανιστεί σε αρκετές ταινίες του Νόλαν, ανάμεσα στις οποίες το αριστουργηματικό πολεμικό δράμα «Δουνκέρκη» όπου υποδύεται έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ήρωες μιας ιστορίας βασισμένης σε αληθινά περιστατικά του Β’ Παγκοσμίου πολέμου: έναν βρετανό στρατιώτη, τραυματισμένο από το σοκ (shell shock) καθώς έχει μόλις επιβιώσει από βομβαρδισμούς των Γερμανών. Δεν ήταν η πρώτη φορά που υποδυόταν έναν ήρωα σε τέτοια κατάσταση καθώς από ένα παρόμοιο τραύμα πάσχει ο ήρωάς του στη διάσημη τηλεοπτική σειρά «Peaking Blinders» που μετέτρεψε τον Μέρφι σε πρώτο όνομα. «Επομένως γνώριζα από προηγούμενες έρευνές μου πώς περίπου να κινηθώ» μου είχε πει ο Μέρφι στο Λονδίνο όταν τον συνάντησα με αφορμή τη «Δουνκέρκη». Ωστόσο, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αντίδραση όταν έχεις τέτοια τραύματα, κάθε άτομο αντιδρά διαφορετικά. Για παράδειγμα διάβασα κάπου ότι αρκετοί στρατιώτες που έπαθαν shell shock έχασαν την όρασή τους. Χωρίς λόγο. Αυτό ήταν απλώς το σύμπτωμά τους…».

Η τύχη

Ο Κίλιαν Μέρφι ωστόσο, αποστασιοποιείται από τις ταινίες του, όπως ενδεχομένως να συμβαίνει με τους περισσότερους ηθοποιούς. «Αν μια ταινία στην οποία παίζω μιλά π.χ. για τη συγχώρεση με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι συμφωνώ μαζί της. Οι ταινίες, τα βιβλία, κάθε μορφή Τέχνης οφείλουν να κάνουν τις ερωτήσεις, όχι να δίνουν τις απαντήσεις».

Σύμφωνα με τον ίδιο, η ενασχόλησή του με την ηθοποιία οφείλεται στην τύχη. Γεννημένος στις 25 Μαΐου 1976 στο Κορκ της Ιρλανδίας, ο Μέρφι εγκατέλειψε τις νομικές σπουδές με στόχο να γίνει μουσικός αλλά «κάπως προέκυψε η ηθοποιία και με παρέσυρε». Ως μουσικός έγραφε τραγούδια, έπαιζε κιθάρα σε μικρά συγκροτήματα, τραγουδούσε (κάτι που έχει κάνει και σε ορισμένες ταινίες του όπως το «Breakfast on Pluto» (Ζωή σε ανάποδη τροχιά) του Νιλ Τζόρνταν. Δεν ήξερε καν πώς να χειριστεί τον εαυτό του όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 στη ζωή του μπήκε η υποκριτική. «Στην αρχή νόμιζα ότι θα έπρεπε να αρκεστώ στο θέατρο, όπως και το ήθελα. Αλλά στη συνέχεια, κατά κάποιον τρόπο εξελίχθηκα. Τίποτε βέβαια δεν έγινε μέσα σε μια νύχτα». Ο Μέρφι δεν συνηθίζει να ανοίγεται στις συνεντεύξεις. Αναφέρεται συγκρατημένα στο πώς οι γονείς του (πατέρας – επιθεωρητής σχολείων, μητέρα – καθηγήτρια Γαλλικών) δέχθηκαν την απόφασή του να ασχοληθεί με τις Τέχνες.

Προτιμά να μην πει πολλά αρκούμενος στο ότι «στην αρχή εξεπλάγησαν, μετά ήταν περισσότερο ενθαρρυντικοί». Εξακολουθεί να παίζει μουσική, την αποκαλεί «μια προσωπική μορφή έκφρασης, μέσω της μουσικής δηλώνω το ποιος είμαι. Με κινεί συναισθηματικά και όταν αυτό συμβαίνει, οι ερμηνείες μου καλυτερεύουν. Τη χρειάζομαι».

Οταν ο Μέρφι μεγάλωνε στην Ιρλανδία τού άρεσαν οι ταινίες που είχαν συναισθηματικό αντίκτυπο πάνω του και πολλή φαντασίας. Τίτλοι όπως «Ε.Τ. Ο εξωγήινος», «Γκρέμλινς» και «Επιστροφή στο μέλλον» έχουν χαραχθεί στη μνήμη του. «Να βγαίνεις από το σινεμά χωρίς να νιώθεις ότι είναι χαμένες ώρες» πιστεύει. Αργότερα, μεγαλώνοντας άρχισε να αναζητεί την ποίηση στον κινηματογράφο και τη βρήκε σε ταινίες όπως η «Λεπτή κόκκινη γραμμή» του Τέρενς Μάλικ, την οποία επίσης αναφέρει. Σήμερα, του αρέσουν οι σκηνοθέτες που «κάνουν τις ταινίες που εκείνοι θέλουν να κάνουν αλλά και όπως θέλουν να τις κάνουν». Φέρνει ως παράδειγμα την Κλόντια Λόσα του «Aloft», τον Νιλ Τζόρνταν με τον οποίο συνεργάστηκε υπέροχα στην ταινία «Πρόγευμα στον Πλούτο», τον Κεν Λόουτς με τον οποίο δούλεψε στο αριστουργηματικό «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» και βέβαια τον Κρίστοφερ Νόλαν με τον οποίο συνεργάστηκαν και στο  «Inception».

Η εμπορική απήχηση και όλα αυτά τα πράγματα δεν με απασχολούν καθόλου, με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι με τους οποίους θέλω να συνεργαστώ» έχει πει. «Αυτές οι συνεργασίες βέβαια, δεν είναι απαραίτητο να γίνονται στον κόσμο των ταινιών Τέχνης, μπορούν κάλλιστα και στον κόσμο των ταινιών blockbuster. Το ζήτημα είναι να υπάρχει αληθινή φωνή. Αυτή είναι η προτεραιότητά μου».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ «ΤΑ ΝΕΑ»