Πολλά χρόνια πίσω. Καλοκαίρι του 2010. Ένας σχετικά άσημος Ισπανός ποδοσφαιριστής ερχόταν στον Πειραιά. Ο Νταβίντ Φουστέρ. Όχι με το βαρύ βιογραφικό, σίγουρα όμως ένας παίκτης που μπορούσε να βοηθήσει καθώς είχε ως αφετηρία την ιβηρική χερσόνησο και το προηγμένο ποδόσφαιρο που παίζεται εκεί. Διέθετε, για να ειπωθεί απλά, στέρεες βάσεις. Και ναι, όλα βγήκαν όπως τα ανέμεναν οι «ψαγμένοι».

Ο Φουστέρ αγωνίστηκε έξι χρόνια στον Πειραιά, σημείωσε -μολονότι δεν ήταν κλασικός κυνηγός- πάνω από 50 γκολ με την Ερυθρόλευκη, αγαπήθηκε και αγάπησε την ομάδα και στη μνήμη όλων υπάρχει ακόμη η εικόνα του με το μπανταρισμένο και ματωμένο κεφάλι να τα δίνει τα πάντα, να προσφέρει, να μην θέλει να αντικατασταθεί.

«Κάπου τον ξέρω αυτόν»

Προς τι ο συγκεκριμένος πρόλογος; Ήρθαν όλα αυτά στο νου σαν μια ταινία από το παρελθόν, βλέποντας την αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τον Ατρόμητο το βράδυ της Κυριακής. Δεν ήταν τόσο η εντυπωσιακή εμφάνιση της ομάδας του Μαρτίνεθ. Αλλά κοιτούσες τον Κίνι και έλεγες πως …«κάπου τον ξέρω αυτόν».

Για την ακρίβεια, σου έλεγε «κάτι» το πάθος και το σθένος αυτού του αμυντικού που σε λίγες ημέρες, στις 24 Σεπτεμβρίου, κλείνει τα 34 χρόνια του. Δεν τον αποκαλείς «παιδαρέλι». Είναι έμπειρος, με χιλιόμετρα στη διαδρομή του στο ποδόσφαιρο. Κι όμως, το λέει για τα καλά η καρδιά του και με τον Ατρόμητο ακόμη και όταν τραυματίστηκε, όχι σοβαρά βέβαια, δεν ήθελε καν να σκεφθεί να βγει από το ματς.

Έδεσε το κεφάλι του, βεβαιώθηκε πως δεν ζαλίζεται και συνέχισε κανονικά. Το πλέον ηχηρό μήνυμα που έστειλε ο Κίνι; Θα παλεύει σε κάθε πλευρά του γηπέδου και μάλιστα το έκανε όταν με το αριστερό έπιασε γερό σουτ για το τελικό 4-0!

Ναι, ένας ακραίος μπακ που πήρε ρόλο επιθετικό και βρήκε δίχτυα. Ήταν από τους καλύτερους σε ένα ματς που γέννησε πολλούς πρωταγωνιστές για τον Ολυμπιακό. Μια μεταγραφή ουσίας και προφανώς, όχι εντυπώσεων.

Παίζει δεξιά κι αριστερά, όπου τον καλεί η ανάγκη και του ζητεί ο προπονητής. Κάποιες φορές, είναι απείρως καλύτερο να βλέπεις παίκτες με αφοσίωση στη φανέλα, παίκτες-στρατιώτες που καταθέτουν το είναι τους στο χορτάρι, παρά ορισμένους που βασίζονται στο όνομά τους και μόνον σε αυτό. Ο Κίνι, αναμφίβολα ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Αν συνεχίσει έτσι, ασφαλώς και θα αφήσει το στίγμα του στο Λιμάνι.

Headlines