«Πεθαίνω στα 49 μου χωρίς να μετανιώνω για τον τρόπο που έζησα»

Η Έιμι Έτινγκερ έλεγε και συνεχίζει να λέει «ναι» στη ζωή και να αγκαλιάζει όλα όσα της προσφέρει, καλά ή κακά.

Κάπως έτσι έχει αποδεχτεί και τον καρκίνο που έχει κατακλύσει κάθε ιστό του οργανισμού της, αφήνοντάς την εκτός πεδίου μάχης. Δεν παύει ωστόσο να είναι θυμωμένη, λυπημένη και μπερδεμένη.

Η Έιμι είναι μαμά, σύζυγος και πετυχημένη συγγραφέας κάτι το οποίο λατρεύει και πάλεψε για αυτό ενάντια σε όλους και όλα.

Σε ένα συγκλονιστικό άρθρο της στην Washington Post, θα λέγαμε πως αποχαιρετά όσους και όσα αγαπά, μα πάνω απ’ όλα εξηγεί γιατί πεθαίνει στα 49 της και δεν έχει να μετανιώσει για τίποτα.

«Τον περασμένο μήνα, ανακάλυψα ότι έχω λειομυοσάρκωμα της μήτρας Σταδίου 4, έναν σπάνιο και επιθετικό καρκίνο. Οι γιατροί λένε ότι μπορεί να έχω μόνο λίγους μήνες ζωής. Η θεραπεία ίσως μου εξασφαλίσει λίγο επιπλέον χρόνο… η ασθένειά μου είναι προχωρημένη και ανίατη.

Η πρόγνωσή μου με έχει αφήσει σοκαρισμένη, λυπημένη, θυμωμένη και μπερδεμένη. Ξυπνάω κάποια πρωινά οργισμένη απέναντι στο σύμπαν, νιώθοντας προδομένη από το ίδιο μου το σώμα, μετρώντας τα χρόνια και τα ορόσημα που περίμενα να απολαύσω με την οικογένειά μου.

Αφήνω πίσω μου έναν σύζυγο και μια 14χρονη κόρη που λατρεύω και μια καριέρα στο γράψιμο και τη διδασκαλία για την οποία έχω δουλέψει τόσο σκληρά για να χτίσω. Σκεφτόμουν πολύ τη ζωή μου και εκτός από τη φρίκη, επικράτησε ένα εκπληκτικό συναίσθημα: Πεθαίνω στα 49 μου χωρίς να μετανιώνω για τον τρόπο που έζησα τη ζωή μου.

«Ασφάλεια, υποστήριξη και περιπέτεια»

Στα εφηβικά μου χρόνια, ερωτεύτηκα παράφορα ένα αγόρι που μου ράγισε την καρδιά, όχι μόνο μια φορά, αλλά μισή ντουζίνα φορές. Ήταν μια εμμονική πρώτη «συντριβή», το είδος που με έκανε να σταματήσω να τρώω και να κοιμάμαι. Με χώρισε και τα ξαναβρήκαμε πολλές φορές στο λύκειο.

Το συναίσθημα ήταν εθιστικό, αν και με έκανε μίζερη. Ακόμα και μετά την αποφοίτησή μου, δεν μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου. Η ιστορία του τελείωσε τραγικά, αυτοκτόνησε σε ηλικία 21 ετών. Ο θάνατός του ήταν αποκαρδιωτικός, αλλά η γεμάτη μου σχέση μαζί του και οι τραυματικές συνέπειες, με δίδαξαν αυτό που τελικά ήθελα στην αγάπη ασφάλεια, υποστήριξη, διασκέδαση και περιπέτεια.

Χρειαζόμουν έναν σύντροφο που θα με βοηθούσε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, κάποιον σταθερό, αξιόπιστο και απαλλαγμένο από όλο αυτό το ρομαντικό δράμα.

Λίγα χρόνια αργότερα, γνώρισα τον μέλλοντα σύζυγό μου, ο οποίος ήταν ανασφαλής και αντιμετώπιζε τις δικές του ανησυχίες. Ο Νταν ήταν έξυπνος, βιβλιομανής, αστείος και ευγενικός. Η αγάπη του για μένα ήταν συνεχής και ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Ήταν συγγραφέας, αλλά αντί να είναι ανταγωνιστικός μαζί μου, στήριξε την καριέρα μου. Ο Νταν και εγώ ήμασταν μαζί 25 χρόνια, ποτέ δεν χωρίσαμε, ούτε χωριστήκαμε, έστω και για μία ημέρα.

Κυνήγησα το όνειρό μου με πάθος

«Κανείς δεν μπορεί να κάνει καριέρα με το γράψιμο». Ήταν μια δήλωση που άκουσα από σχεδόν όλους όσους ήξερα, από δασκάλους μέχρι γονείς και προβληματισμένους φίλους. Μου είπαν ότι θα αντιμετώπιζα μια ζωή απόρριψης και εκλιπάρησης για καθυστερημένες αμοιβές.

Αλλά ήξερα ότι δεν μπορούσα να επιβιώσω στο σύστημα του 9 με 5. Μου αρέσει να είμαι υπεύθυνος για τη ζωή και το πρόγραμμά μου.

Όταν αποφάσισα να γράψω την ιστορία του παγωτού στην Αμερική, κάποιοι γέλασαν.

«Μπορώ να το φανταστώ ως θέμα για ένα περιοδικό, αλλά όχι ως ένα ολόκληρο βιβλίο», μου έγραψε ένας ατζέντης.

πηγή: https://twitter.com/ettinger_amy/media

Και όμως, συνέχισα να υπογράφω συμβόλαια με την Penguin Random House για να ταξιδεύω στη χώρα, τρώγοντας παγωτό, συλλέγοντας στοιχεία για την έρευνά μου και κάνοντας βόλτες στο πίσω μέρος ενός φορτηγού με παγωτά στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Το συμβόλαιο για το βιβλίο ήταν προσοδοφόρο, και η έκδοση του «Sweet Spot: An Ice Cream Binge Through America» μου άνοιξε πόρτες και μου έδωσε ευκαιρίες που δεν περίμενα ποτέ, όπως να εμφανιστώ στο NPR και να διδάξω δημιουργική μη μυθοπλαστική γραφή.

Τα τελευταία χρόνια, είχα τη δυνατότητα να καθοδηγήσω, να διδάξω και να συμβουλεύσω δεκάδες πολλά υποσχόμενους συγγραφείς. Σε αντάλλαγμα, εκείνοι με την ειλικρίνεια και τις υψηλές φιλοδοξίες τους, βοήθησαν στην αναζωογόνηση της δικής μου συγγραφής, υπενθυμίζοντάς μου γιατί μπήκα εξαρχής σε αυτή τη δουλειά.

«Αν χάσεις μια ευκαιρία, μπορεί και να μην την ξαναβρείς ποτέ»

Πάντα προσπαθούσα να λέω «ναι»  στη φωνή που μου λέει ότι πρέπει να βγω και να κάνω κάτι τώρα, ακόμη και όταν αυτή η απόφαση φαίνεται εξαιρετικά ανέφικτη. Πριν από μερικά χρόνια, με ελάχιστο προγραμματισμό, η οικογένειά μου και εγώ μπήκαμε σε ένα αυτοκίνητο και οδηγήσαμε 600 μίλια σε μια φάρμα με κατσίκες στο κεντρικό Όρεγκον, όπου κατασκηνώσαμε για τέσσερις ημέρες για να παρακολουθήσουμε μια ηλιακή έκλειψη. Κάποτε έφυγα για τη Γερμανία με προειδοποίηση δύο ημερών και πέρασα μια εβδομάδα εξερευνώντας τη Δρέσδη και κάνοντας πεζοπορία στο Μαύρο Δάσος.

«Αν χάσεις χρήματα, θα ξαναβγάλεις. Αν χάσεις μια ευκαιρία, μπορεί και να μην την ξαναβρείς ποτέ»: αυτό είναι το μότο μου από τότε που γνώρισα τον Dan. Ακόμα και όταν ο τραπεζικός μας λογαριασμός είχε λίγα χρήματα, αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στη Νέα Υόρκη για να ακολουθήσουμε τα συγγραφικά μας όνειρα. Ήταν απίστευτα δύσκολα στην αρχή, αλλά τα καταφέραμε, γιατί απλώς δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Να πω εδώ πως ξέρω πολύ καλά να αποταμιεύω χρήματα, αλλά λεπτομέρειες όπως οι λογαριασμοί συνταξιοδότησης δεν ήταν ποτέ σημαντικές για εμένα. Όταν είχα να επιλέξω ανάμεσα σε ένα οικογενειακό ταξίδι στο Καουάι ή στο να μαζέψω χρήματα, πάντα επέλεγα να πάω στα νησιά.

Βρήκα ανθρώπους που με αποδέχονται όπως είμαι

Δεν προσπαθώ να κρύψω αυτό που είμαι ή να απολογηθώ γι’ αυτό. Είμαι λίγο ερημίτισσα. Είμαι σίγουρη ότι έχω πληγώσει τα συναισθήματα των ανθρώπων με τη συμπεριφορά μου κατά καιρούς με το να φεύγω νωρίς από τα πάρτι ή να επιλέγω να μην πάω κάπου που με περίμεναν. Έχω περάσει πολύ λίγο χρόνο ανησυχώντας γι’ αυτό.

Θεωρούσα πάντα πιο σημαντικό το να έχω κοντά μου ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και με αποδέχονται, παρά ανθρώπους που ήθελαν να με αλλάξουν. Έκανα ό,τι μπορούσα για να αποφεύγω εκείνους που είχαν παράλογες προσδοκίες από εμένα.

H Amy με τον σύζυγο και την κόρη της

Η ζωή είναι μία σειρά από στιγμές

Το τέλος μου είναι πολύ κοντά και κάποιες στιγμές μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να το αντέξω και να καταλάβω τι συμβαίνει. Αλλά έχω μάθει ότι η ζωή είναι μια σειρά από στιγμές και σκοπεύω να περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ απολαμβάνοντας την κάθε μία, περιτριγυρισμένη από την ομορφιά της φύσης, την οικογένεια και τους φίλους μου.

Ευτυχώς, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησα να ζήσω όλη μου τη ζωή».