Παίζουν και για την υστεροφημία τους

Το 1990 στο Μπουένος Αϊρες η Εθνική ομάδα μετά από μια δραματική ήττα από τις ΗΠΑ στην παράταση (με το καλάθι του Νάσου Γαλακτερού να είναι οριακά εκπρόθεσμο για τη νίκη στη λήξη της κανονικής διάρκειας) ετοιμαζόταν για έναν αγώνα χωρίς αύριο με την Ισπανία για την πρόκριση στην επόμενη φάση του Μουντομπάσκετ της Αργεντινής.

Ο Φάνης Χριστοδούλου έκανε το ματς της ζωής του

νίκησε σχεδόν μόνος του την Ισπανία και στο φινάλε πέταξε μια από τις γνωστές ατάκες του.

«Δεν ξέρω τι λέτε εσείς εγώ απόψε έπαιξα και για το ξενοδοχείο μου. Άλλο το Σέρατον στο Μπουένος Αίρες και άλλο να τρέχουμε τώρα στις Σάλτες και τις Μάλτες» !

Στην ορεινή Σάλτα θα διεξάγονταν οι αγώνες αγγαρείας κατάταξης για τις θέσεις 9-16 και εκεί είχαν βρεθεί η Ισπανία και  η Ιταλία από τις παραδοσιακές δυνάμεις.

Σήμερα το μεσημέρι (15.40) ώρα Ελλάδας οι διεθνείς μας δεν παίζουν (και) για το…ξενοδοχείο τους καθώς και οι αγώνες κατάταξης 17-32 που αφορούν τις ομάδες του ομίλου μας (εκεί βρίσκεται ήδη η Ιορδανία, η Αίγυπτος και το Μεξικό και θα τους κάνει παρέα – ελπίζουμε – η Νέα Ζηλανδία) θα διεξαχθούν στη Μανίλα.

Παίζουν όμως για την υστεροφημία τους καθώς σε περίπτωση νίκης-πρόκρισης θα έχουν κάνει το αυτονόητο αλλιώς θα μιλάμε για μια παταγώδη αποτυχία και ας υπάρχουν τόσες σημαντικές απουσίες  αλλά και ατυχίες (με τον τραυματισμό του Μήτογλου και του – λιγότερο σοβαρού – Θανάση Αντετοκούνμπο).

Από τη πρώτη στιγμή της κλήρωσης (και χωρίς καν – τότε – να γνωρίζουμε για τις μεγάλες και σοβαρές απουσίες μας) οι άνθρωποι της Εθνικής ομάδας και ο Δημήτρης Ιτούδης είχαν κυκλώσει ένα παιχνίδι, αυτό με τη Νέα Ζηλανδία στις 30 Αυγούστου.

Καθώς ήταν (και είναι) αυτό που θα έκλεισε ιδανικά τον τελευταίο θερινό μήνα και θα μας επέτρεπε να μπούμε με χαμόγελο στους «16» στον φθινοπωρινό Σεπτέμβριο αντί να τρέχουμε για τους απίθανους αγώνες κατάταξης (17η-32η θέση) που επίμονα διατηρεί στο πρόγραμμα η ΦΙΜΠΑ θέλοντας να δώσει την ευκαιρία σε χώρες όπως ο Λίβανος, το Ιράν, το Νότιο Σουδάν, το Μεξικό, η Ιορδανία να συνεχίσουν το μπασκετικό πάρτυ τους για άλλα 2-3 παιχνίδια.

Για ρωτήστε όμως και τους Γάλλους και τους Φινλανδούς που θα βρεθούν σε αυτή την άχαρη διαδικασία. Είπαμε για πολλούς και διάφορους λόγους δεν μπορεί ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο του μπάσκετ να συγκριθεί ή να πλησιάσει καν το αντίστοιχο του ποδοσφαίρου και ας άλλαξε την ονομασία του για να δώσει άλλη αίγλη (World Cup).

Η Εθνική δεν άντεξε (όσο θα ήθελε ο κόουτς Ιτούδης) στο μπασκετικό ξύλο των Αμερικάνων, αλλά ήταν χρήσιμο για το «ξύλο» που πρέπει να δώσουμε την Τετάρτη σε μια πολύ σκληρή ομάδα που θα μας δείξει στο παρκέ από την παρουσίαση τις διαθέσεις της με τον πολεμικό χορό Χάκα που συνηθίζουν οι Νεοζηλανδοί.

Με όλο το σεβασμό η δική μας Εθνική ομάδα είναι πολύ καλύτερη και το έδειξε όσο έπαιξε τουλάχιστον το βασικό σχήμα απέναντι στους Αμερικάνους.

Ναι μας έλειψε το εύκολο σουτ, ναι παρασυρθήκαμε στο γρήγορο ρυθμό των ΗΠΑ και τους στέλναμε εύκολα σε βολές (με άριστα ποσοστά 18/18 στην αρχή και εξαιρετικά συνολικά με 30/34), ναι χάσαμε και το μυαλό μας στην άμυνα κάποιες φορές αλλά από ένα τέτοιο παιχνίδι όπου κοντράρεσαι για 40 λεπτά με παίκτες εξαιρετικού επιπέδου μόνο κέρδη μπορείς να αποκομίσεις και ας έχει χάσει σχεδόν με 30 πόντους.

Το ξύλο που παίξαμε (και που δεν παίξαμε κάποιες φορές) απέναντι σε μια τόσο physical ομάδα, θα μας χρειαστεί και με το παραπάνω σήμερα την ίδια ώρα στον πρώτο – και ελπίζουμε όχι τελευταίο – τελικό μας σε αυτό το Μουντομπάσκετ. Καθώς με νίκη παμε στο δευτερο «τελικό» με φόντο πιά τους «8» απέναντι στη Λιθουανία.