ΣΥΡΙΖΑ: θα εκλέξει πρόεδρο, θα συνεχίσει να ψάχνει για αρχηγό

Τυπικά έπαιξαν όλοι το ρόλο τους όπως ήταν αναμενόμενο.

Από τους επίδοξους αρχηγούς έως το ακροατήριο.

Η Έφη Αχτσιόγλου ήρθε για να δείξει ότι έχει πολιτικό λόγο και ότι δεν τα έχει «στρογγυλέψει» όλα, όπως και ότι είναι ακόμη αριστερή.

Ο Στέφανος Κασσελάκης προσπάθησε να δικαιολογήσει ότι παρότι εμφανίστηκε τελευταία στιγμή μπορεί να είναι το νέο πρόσωπο που θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο Νίκος Παππάς προσπάθησε να υπενθυμίσει ότι έχει ικανότητα πολιτικής ανάλυσης και άρα μπορεί να χαράξει μια γραμμή για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Στέφανός Τζουμάκας ήρθε να θυμίσει ότι κάποιες φορές ο «παλιός είναι αλλιώς».

Και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ότι εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός από κόμμα εξουσίας, είναι πρωτίστως ένα «κόμμα της σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς».

Και το κοινό ήταν ευγενικό και χειροκρότησε όλα τα καλά σημεία των τοποθετήσεων.

Και τώρα οι υποψήφιοι μπαίνουν στην τελική ευθεία της εκλογής ελπίζοντας ότι θα πάρουν την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια να δείξουν ότι είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι δύσκολα μπορούσε να κρυφτεί η αμηχανία.

Μια αμηχανία που την επιτείνει το παράδοξο μια διαδικασία, αυτή της εκλογής ηγεσίας από τη βάση, που παραδοσιακά λειτουργεί ως μηχανισμός συσπείρωσης για τα κόμματα, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργεί μάλλον αποδιαρθρωτικά.

Και τα πράγματα κάνει χειρότερα αυτή η αίσθηση ότι αντιμετωπίζουν την εκλογή αρχηγού ως πανάκεια, αυτό που θα απαντήσει όλα τα ερωτήματα που αρνούνται να απαντήσουν: γιατί είχαν μια τέτοια συντριβή, γιατί τους γύρισαν την πλάτη λαϊκά στρώματα, γιατί δεν έπεισαν ότι έχουν πρόγραμμα και εναλλακτική λύση.

Αυτό διαμορφώνει το έδαφος για το πραγματικό ενδεχόμενο όποια επιλογή και εάν κάνουν για την ηγεσία, να συνεχίσουν να βλέπουν την εκλογική επιρροή να υποχωρεί – ξεκινώντας από τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν συζητάνε πραγματικά τι σημαίνει σήμερα συσπειρώνω την κοινωνία, ακούω τι θέλει, την κάνω να αποκτήσει ελπίδα ξανά.

Γιατί η ηγεσία δεν αφορά πρόσωπα. Αφορά γνώση της κοινωνίας. Αφορά πολιτικά αφηγήματα και στρατηγικές. Αφορά το ποιος μπορεί να είναι σήμερα αυτός που θα εκπροσωπήσει μια διαφορετική δυναμική.

Αφορά το εάν θα αποκτήσει πραγματικό αντίπαλο η κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Και πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να μην έχει αντίπαλο.

Όλα αυτά σημαίνουν δύο πράγματα.

Ότι έστω και μετά την διαδικασία εκλογής προέδρου, θα πρέπει να κάνουν την πραγματική συζήτηση.

Και ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολλαπλές ευθύνες που πρέπει να τις αναλάβει. Πριν είναι αργά και το γκρέμισμα είναι τέτοιο που δεν θα επιτρέπει να χτιστεί τίποτα το νέο.