Τα προβλήματα της Κίνας

Ξεκινώντας από την αποτυχία των σκληρότατων μέτρων που πάρθηκαν, ιδιαίτερα κατά των νέων, ενάντια στο ξέσπασμα μια καινούργιας επιδημίας του κορωνοϊού, η κυβέρνηση της Κίνας δεν δείχνει να περνάει την καλύτερη περίοδό της. Με τα σημερινά παγκόσμια δεδομένα όμως όταν η Κίνα φαίνεται να κρυολογεί ο υπόλοιπος κόσμος απειλείται με πνευμονία. Ο τεράστιος ρόλος της στο διεθνές εμπόριο και μόνο δείχνει γιατί προκαλούνται πλέον διεθνείς αναταράξεις όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά στο εσωτερικό της.

Ακόμα και το Πεκίνο παραδέχεται πως η οικονομική πρόοδος της χώρας έχει αρχίσει να φρενάρει. Υπάρχουν πολλές επίσημες εξηγήσεις γι’ αυτό – οι ανάγκες δανεισμού του κράτους, η μείωση των προσόδων από την παραγωγικότητα της οικονομίας, το φρενάρισμα των αλλαγών προς την κατεύθυνση της ελεύθερης αγοράς, οι σοβαρότατες δημογραφικές αλλαγές κ.λπ. Για πολλούς υπάρχει η εκτίμηση πως η ανάπτυξη της χώρας έχει φθάσει στα όριά της και πως το όνειρο να ξεπεράσει τις ΗΠΑ δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Το ερώτημα είναι τι μπορεί να γίνει για να αποτραπεί η παρακμή – εφόσον υπάρχει παρακμή βέβαια…

Το βασικό πρόβλημα φαίνεται να είναι μια στροφή της χώρας προς τα έσω. Μια δηλαδή εσωθεώρηση. Φαίνεται τελευταία να έχει πάψει η οικονομία της να βλέπει προς τα έξω και να ατενίζει προς το εσωτερικό. Χάνει έτσι τις ευαισθησίες της για παγκόσμιο ανταγωνισμό και στοχεύει σε ένα καινούργιο είδος απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι τεχνολογικές εξελίξεις, με επίκεντρο την Κίνα πάντα, τείνουν να την αποκόψουν σταδιακά από τον έξω κόσμο και να «κινεζοποιήσουν» τον οραματισμό του λαού. Αυτό βέβαια οδηγεί σε μηδενική πρόοδο και μια βαθμιαία περιθωριοποίηση. Τα όνειρα μιας παγκόσμιας κυριαρχίας μπαίνουν αργά αλλά σταθερά στο ράφι των όποιων φιλοδοξιών. Παρά διάφορα σχετικά πρόσφατα επιτεύγματα, όπως οι ταχύτατοι σιδηρόδρομοι αλλά και η δημιουργικότητα που δείχνουν επιστήμονες και άνθρωποι της τέχνης, ο δυναμισμός προς τα εμπρός δηλαδή της κινεζικής κοινωνίας κινείται σιγά σιγά προς το παρασκήνιο. Οπως τα χρόνια του μονολιθικού κομμουνισμού.

Αυτό που παρατηρείται είναι μία κρατική εμμονή με τον έλεγχο – ανθρώπων και δραστηριοτήτων. Ενταφιάζοντας έτσι και περιθωριοποιώντας δημιουργικές δραστηριότητες και λαϊκές πρωτοβουλίες. Οταν όμως η πρωτοτυπία και ο ενθουσιασμός εκλείπουν, χάνεται ο δυναμισμός και τα όποια αξιοθαύμαστα επιτεύγματα. Το οικονομικό τέλμα λοιπόν και τα άγρια μέτρα καταπολέμησης της πανδημίας, πράγματα που δεν είναι ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, μαζί με μια περισσότερο αυταρχική συμπεριφορά του καθεστώτος του προέδρου Σι Τζινπίνγκ έχουν κυρίως συμβάλει ώστε το θαύμα της Κίνας να εντυπωσιάζει πλέον όλο και λιγότερους θαυμαστές!

Το γεγονός είναι πως στα χρόνια που ασκεί εξουσία το ΚΚ της Κίνας, κοντά στα 80, πολλές φορές το καθεστώς άντεξε σχεδόν θανατηφόρες κρίσεις επανερχόμενο και πάλι σε ισορροπία και κρατώντας τον λαό σε ηρεμία. Η βασική τεχνική αποκατάστασης της κοινωνικής ισορροπίας και εξασφάλισης της επιβίωσης του συστήματος είναι η επιστροφή σε θεαματικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Θα το πετύχει και τούτη τη φορά το Πεκίνο; Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει…

Έντυπη έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο»