«Ανεπιθύμητος στην πλατεία Αμερικής» – Παρέμβαση Ρουβίκωνα στο σπίτι του Λιγνάδη

Παρέμβαση με πανό στην πλατεία Αμερικής, τρικάκια και συνθήματα έξω από το νέο σπίτι του Δημήτρη Λιγνάδη έκανε ο Ρουβίκωνας, μιλώντας για θράσος από την πλευρά του ηθοποιού να καταθέτει και μηνύσεις.

«’Εκεί που μας χρωστάγανε, μας ζητάνε και το βόδι’’, λέει ένα λαϊκό ρητό. Το θράσος αυτό, ωστόσο, δεν θα μείνει αναπάντητο. Ξέρουμε που βρήκες καταφύγιο, και θα το μάθει και όλη η κοινωνία. Ούτε στην Πλατεία Αμερικής, ούτε πουθενά» επισημαίνεται στην ανακοίνωση του Ρουβίκωνα.

«Ανεπιθύμητος στην πλατεία Αμερικής» τιτλοφορείται η ανακοίνωση του Ρουβίκωνα, μέσω της οποίας ασκεί δριμεία κριτική στην δικαστική απόφαση, αναφέροντας ότι η υπόθεση «αφότου άρχισε να παίρνει τον δρόμο της δικαιοσύνης, φαινόταν εξαρχής πως δεν θα κατέληγε στην προσδοκώμενη, τόσο από την πλευρά των θυμάτων όσο και από την πλευρά του ‘’κοινού περί δικαίου αισθήματος’’, δικαίωση, όπως και έγινε».

Βέβαια, προστίθεται, «στην προκειμένη περίπτωση, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ίδια τη φύση της κατηγορίας και του εγκλήματος, τη σεξουαλική κακοποίηση και τον βιασμό. Όταν έρχονται στην επιφάνεια τέτοιες υποθέσεις παρακολουθούμε πάντα το ίδιο έργο, τόσο μιντιακά όσο και κοινωνικά. Αντί για την οργή απέναντι στον θύτη, βλέπουμε τη διαπόμπευση του θύματος με ποικίλους τρόπους. Με την έκθεση φωτογραφιών, προσωπικών πληροφοριών και του κοινωνικού του στάτους, ενώ βλέπουμε ακόμα και την ενοχοποίησή του, τόσο κοινωνικά όσο και νομικά, για τον ίδιο του τον βιασμό. Τα γνωστά ‘’τα θελε και τα παθε’’, ‘’τι δουλειά είχε εκεί’’, και άλλα τέτοια. Η ενοχοποίηση του θύματος αυτή επιβεβαιώνεται και από όλες τις άλλες παρόμοιες υποθέσεις που ήρθαν στο φως την ίδια περίοδο. Την υπόθεση Φιλιππίδη, την υπόθεση τράφικινγκ στην Ηλιούπολη, την υπόθεση της 12χρονης από τον Κολωνό. Και όλες αυτές οι υποθέσεις έχουν τρία βασικά κοινά σημεία. Τη συγκάληψη και ευνοϊκή μεταχείριση όχι μόνο των φυσικών, αλλά και των ηθικών αυτουργών. Τη διαπόμπευση, ενοχοποίηση και διαρκή επανατραυματισμό των θυμάτων. Και, τέλος, το μεγάλο χάσμα ανάμεσα στην εξουσία του θύτη και την ευαλωτότητα του θύματος».

Ο Ρουβίκωνας αναφέρεται στην πρωτόδικη απόφαση που έκρινε ένοχο τον Λιγνάδη για δύο βιασμούς ανηλίκων και μιλά για θράσος του ηθοποιού – σκηνοθέτη να κινείται νομικά εναντίον ανθρώπων «απλά και μόνο επειδή είπαν τα αυτονόητα».