Μήπως μια λογοκριμένη γυναίκα συγγραφέας ενέπνευσε το διάσημο στυλ του Χέμινγουεϊ;

Είναι η εξαιρετική νοσοκόμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που έγραψε σαν τον Χέμινγουεϊ πριν από τον Χέμινγουεϊ. Ήταν αναμφισβήτητα η δημιουργός του διάσημου ύφους του – η πρώτη που έγραψε για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιώντας λιτή, διακριτική, στιβαρή πρόζα.

Πολύ πριν ο Χέμινγουεϊ δημοσιεύσει το «Αποχαιρετισμός στα όπλα» το 1929 – πολύ πριν καν αποφοιτήσει από το λύκειο και φύγει από την πατρίδα του για να πάει εθελοντής ως οδηγός ασθενοφόρου στην Ιταλία – η Ellen N. La Motte έγραψε μια συλλογή αλληλένδετων ιστοριών με τίτλο «Η ανάποδη του πολέμου» (The Backwash of War)

Τα απόνερα του πολέμου

Το βιβλίο εκδόθηκε το φθινόπωρο του 1916, καθώς ο πόλεμος προχωρούσε στο τρίτο έτος του, και βασίζεται στην εμπειρία της La Motte να εργάζεται σε ένα γαλλικό νοσοκομείο πεδίου στο Δυτικό Μέτωπο.

«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα σας γράψουν για την ευγενή πλευρά, την ηρωική πλευρά, την εξυψωμένη πλευρά του πολέμου» έγραψε. «Εγώ πρέπει να σας γράψω γι’ αυτό που είδα, την άλλη πλευρά, τα απόνερα».

Το «The Backwash of War» απαγορεύτηκε αμέσως στην Αγγλία και τη Γαλλία για την κριτική που ασκούσε στον συνεχιζόμενο πόλεμο. Δύο χρόνια και πολλαπλές εκτυπώσεις αργότερα -αφού χαιρετίστηκε ως «αθάνατο» και ως το σπουδαιότερο πολεμικό συγγραφικό έργο της Αμερικής- θεωρήθηκε επιζήμιο για το ηθικό και λογοκρίθηκε επίσης στην Αμερική του πολέμου.

Έρνεστ Χέμινγουεϊ / Photo: Wikimedia Commons

Φρίκη, όχι ήρωες

Για σχεδόν έναν αιώνα, έμεινε στην αφάνεια. Αλλά πρόσφατα, μόλις εκδόθηκε μια διευρυμένη έκδοση αυτού του χαμένου κλασικού βιβλίου, περιέχοντας την πρώτη βιογραφία της La Motte και ελπίζοντας ότι θα δώσει στη La Motte την προσοχή που της αξίζει.

Στην εποχή του, το «The Backwash of War» ήταν, με απλά λόγια, εμπρηστικό.

Όπως εξήγησε ένας θαυμαστής αναγνώστης τον Ιούλιο του 1918: «Υπάρχει μια γωνιά στα ράφια των βιβλίων μου, την οποία ονομάζω βιβλιοθήκη μου «T N T». Εδώ υπάρχουν όλα τα λογοτεχνικά εκρηκτικά που μπορώ να βάλω στα χέρια μου. Μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο πέντε από αυτά. Το «The Backwash of War» ήταν το μοναδικό από γυναίκα και επίσης το μοναδικό από Αμερικανίδα».

Στα περισσότερα από τα έργα της εποχής του πολέμου, οι άνδρες πολέμησαν και πέθαναν με τη θέλησή τους για τον σκοπό τους. Οι χαρακτήρες ήταν γενναίοι, η μάχη ρομαντικοποιημένη.

Όχι όμως και στις ιστορίες της La Motte. Αντί να επικεντρωθεί στους ήρωες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, έδωσε έμφαση στη φρίκη του. Και οι τραυματισμένοι στρατιώτες και οι πολίτες που παρουσιάζει στο «Τhe Backwash of War» είναι φοβισμένοι από τον θάνατο και εκνευρισμένοι από τη ζωή.

Η γυναικεία ματιά στον πόλεμο

Γεμίζοντας τα κρεβάτια του νοσοκομείου, είναι ταυτόχρονα γκροτέσκοι και αξιολύπητοι. Υπάρχει ένας στρατιώτης που αργοπεθαίνει από γάγγραινα μετά από τραυματισμό από αέρια. Ένας άλλος πάσχει από σύφιλη, ενώ ένας ασθενής κλαίει και κλαίει και κλαίει γιατί δεν θέλει να πεθάνει. Ένα 10χρονο αγόρι από το Βέλγιο δέχεται θανάσιμο τραυματισμό στην κοιλιά από θραύσμα γερμανικού πυροβολικού και κλαίει για τη μητέρα του.

Ο πόλεμος, για την La Motte, είναι αποκρουστικός, απωθητικός και παράλογος.

Η πρώτη ιστορία του τόμου δίνει αμέσως τον τόνο: «Όταν δεν άντεξε άλλο», αρχίζει, «πυροβόλησε με ένα περίστροφο μέσα στον ουρανίσκο του στόματός του, αλλά τα έκανε θάλασσα». Ο στρατιώτης μεταφέρεται, «βρίζοντας και ουρλιάζοντας», στο νοσοκομείο του πεδίου. Εκεί, μέσω χειρουργικής επέμβασης, σώζεται η ζωή του, αλλά μόνο για να μπορέσει αργότερα να περάσει στρατοδικείο για την απόπειρα αυτοκτονίας του και να θανατωθεί από εκτελεστικό απόσπασμα.

«Τίποτα παρόμοιο δεν έχει γραφτεί»

Μετά τη δημοσίευση του «The Backwash of War», οι αναγνώστες αναγνώρισαν γρήγορα ότι η La Motte είχε εφεύρει έναν τολμηρό, νέο τρόπο γραφής για τον πόλεμο και τη φρίκη του. Οι New York Times ανέφεραν ότι οι ιστορίες της «αφηγούνταν με κοφτές, γρήγορες προτάσεις» που δεν είχαν καμία ομοιότητα με το συμβατικό «λογοτεχνικό ύφος» και παρέδιδαν ένα «αυστηρό, δυνατό κήρυγμα κατά του πολέμου».

Η Detroit Journal σημείωσε ότι ήταν η πρώτη που σχεδίασε «το πραγματικό πορτρέτο του καταστροφικού θηρίου». Και οι Los Angeles Times εκστασιάστηκαν: «Τίποτα παρόμοιο δεν έχει γραφτεί: Είναι η πρώτη ρεαλιστική ματιά πίσω από τις γραμμές της μάχης… Η δεσποινίδα La Motte περιέγραψε τον πόλεμο – όχι απλώς τον πόλεμο στη Γαλλία – αλλά τον ίδιο τον πόλεμο».

Γερτρούδη Στάιν / Photo: Wikimedia Commons

La Motte και Γερτρούδη Στάιν

Μαζί με τη διάσημη πρωτοποριακή συγγραφέα Γερτρούδη Στάιν, η La Motte φαίνεται ότι επηρέασε αυτό που σήμερα θεωρούμε ως το χαρακτηριστικό ύφος του Χέμινγουεϊ – τη λιτή, «αρρενωπή» πεζογραφία του.

Η La Motte και η Στάιν – και οι δύο μεσήλικες Αμερικανίδες, συγγραφείς και λεσβίες – ήταν ήδη φίλες στην αρχή του πολέμου. Η φιλία τους βάθυνε κατά τη διάρκεια του πρώτου χειμώνα της σύγκρουσης, όταν ζούσαν και οι δύο στο Παρίσι.

Παρά το γεγονός ότι η καθεμιά τους είχε ερωτική σύντροφο, η Στάιν φαίνεται ότι ερωτεύτηκε τη La Motte. Έγραψε μάλιστα μια «μικρή νουβέλα» στις αρχές του 1915 για τη La Motte, με τίτλο «Πώς μπόρεσαν να την παντρευτούν;».

Αναφέρει επανειλημμένα το σχέδιο της La Motte να γίνει νοσοκόμα πολέμου, πιθανώς στη Σερβία, και περιλαμβάνει αποκαλυπτικές ατάκες όπως «Βλέποντάς την το πάθος γίνεται ξεκάθαρο».

Χωρίς αμφιβολία, η Στάιν διάβασε το βιβλίο της αγαπημένης της φίλης- μάλιστα, το προσωπικό της αντίτυπο του «The Backwash of War» αρχειοθετείται σήμερα στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ.

Ο Χέμινγουεϊ γράφει για τον πόλεμο

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ δεν θα συναντούσε τη Στάιν παρά μόνο μετά τον πόλεμο. Αλλά αυτός, όπως και η La Motte, βρήκε τον τρόπο να φτάσει στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Το 1918, ο Χέμινγουεϊ προσφέρθηκε εθελοντικά ως οδηγός ασθενοφόρου και λίγο πριν από τα 19α γενέθλιά του τραυματίστηκε σοβαρά από έκρηξη όλμου. Πέρασε πέντε ημέρες σε ένα νοσοκομείο πεδίου και στη συνέχεια πολλούς μήνες σε ένα νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, όπου ερωτεύτηκε μια Αμερικανίδα νοσοκόμα.

Μετά τον πόλεμο, ο Χέμινγουεϊ εργάστηκε ως δημοσιογράφος στον Καναδά και την Αμερική. Στη συνέχεια, αποφασισμένος να γίνει σοβαρός συγγραφέας, μετακόμισε στο Παρίσι στα τέλη του 1921.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 το λογοτεχνικό σαλόνι της Γερτρούδης Στάιν προσέλκυσε πολλούς από τους αναδυόμενους μεταπολεμικούς συγγραφείς, τους οποίους η ίδια χαρακτήρισε ως γνωστόν «Χαμένη Γενιά».

Ellen N. La Motte / Photo: Wikimedia Commons

«Η Γερτρούδη Στάιν είχε πάντα δίκιο»

Μεταξύ εκείνων που ζητούσαν με μεγαλύτερη προθυμία τις συμβουλές της Στάιν ήταν ο Χέμινγουεϊ, το ύφος του οποίου επηρεάστηκε σημαντικά από τις ιδέες της.

«Η Γερτρούδη Στάιν είχε πάντα δίκιο», είπε κάποτε ο Χέμινγουεϊ σε έναν φίλο του. Υπήρξε μέντοράς του και έγινε νονά του γιου του.

Μεγάλο μέρος της πρώιμης γραφής του Χέμινγουεϊ επικεντρώθηκε στον πρόσφατο, τότε, πόλεμο.

«Κόψτε τις λέξεις. Κόψε τα πάντα», τον συμβούλευε η Στάιν, «εκτός από αυτό που είδες, αυτό που συνέβη».

Πολύ πιθανόν, η Στάιν να έδειξε στον Χέμινγουεϊ το αντίγραφό της του «The Backwash of War» ως παράδειγμα αξιοθαύμαστης πολεμικής γραφής. Τουλάχιστον, μετέφερε αυτά που είχε μάθει διαβάζοντας το έργο της La Motte.

Η έμπνευση διαχέεται

Όποια και αν είναι η αλήθεια, η ομοιότητα μεταξύ του ύφους της La Motte και του Χέμινγουεϊ είναι ολοφάνερη. Σκεφτείτε το ακόλουθο απόσπασμα από την ιστορία «Μόνος» («Alone»), στο οποίο η La Motte ενώνει στιβαρές προτάσεις, ουδέτερου τόνου, και αφήνει την υποβόσκουσα φρίκη να μιλήσει από μόνη της.

«Δεν μπορούσαν να χειρουργήσουν τον Ρότσαρντ και να ακρωτηριάσουν το πόδι του, όπως ήθελαν να κάνουν. Η μόλυνση ήταν τόσο ψηλά, στο ισχίο, που δεν μπορούσε να γίνει. Επιπλέον, ο Ρότσαρντ είχε και κάταγμα στο κρανίο. Ένα άλλο κομμάτι οβίδας είχε τρυπήσει το αυτί του, είχε σπάσει στον εγκέφαλό του και είχε σφηνωθεί εκεί. Οποιοδήποτε από τα δύο τραύματα θα ήταν θανατηφόρο, αλλά η γάγγραινα από αέρια στον διαλυμένο μηρό του ήταν αυτή που θα τον σκότωνε πρώτα. Το τραύμα βρωμούσε. Ήταν βρώμικο».

Σκεφτείτε τώρα αυτές τις πρώτες γραμμές από ένα κεφάλαιο της συλλογής του Χέμινγουεϊ «Στην εποχή μας» («In our time») του 1925:

«Ο Νικ κάθισε στον τοίχο της εκκλησίας όπου τον είχαν σύρει για να μην τον βλέπουν τα πυρά των πολυβόλων στο δρόμο. Και τα δύο του πόδια έβγαιναν αμήχανα. Είχε χτυπηθεί στη σπονδυλική στήλη. Το πρόσωπό του ήταν ιδρωμένο και βρώμικο. Ο ήλιος έλαμπε στο πρόσωπό του. Η μέρα ήταν πολύ ζεστή. Ο Ρινάλντι, με τη μεγάλη του πλάτη και τον εξοπλισμό του απλωμένο, ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα στον τοίχο. Ο Νικ κοίταξε ευθεία μπροστά του… ήταν πανέξυπνος. Δύο Αυστριακοί νεκροί κείτονταν στα χαλάσματα στη σκιά του σπιτιού. Πιο πάνω στο δρόμο υπήρχαν κι άλλοι νεκροί».

Οι δηλωτικές προτάσεις του Χέμινγουεϊ και το συναισθηματικά απροσποίητο ύφος του μοιάζουν εντυπωσιακά με αυτό της La Motte.

Γιατί χάθηκε η La Motte;

Γιατί, λοιπόν, ο Χέμινγουεϊ έλαβε όλα τα εύσημα, με αποκορύφωμα το βραβείο Νόμπελ το 1954 για την «επιρροή που άσκησε στο σύγχρονο ύφος», ενώ η La Motte χάθηκε στη λογοτεχνική λήθη;

Ήταν η μόνιμη επίδραση της λογοκρισίας κατά τη διάρκεια του πολέμου; Ήταν ο κυρίαρχος σεξισμός της μεταπολεμικής εποχής, που θεωρούσε τη συγγραφή πολεμικών κειμένων ως αρμοδιότητα των ανδρών;

Είτε λόγω λογοκρισίας, είτε λόγω σεξισμού είτε λόγω τοξικού συνδυασμού των δύο, η La Motte σιώπησε και ξεχάστηκε. Ήρθε, όμως, η ώρα να επιστρέψει το «The Backwash of War» στη θέση που του αρμόζει ως ένα σημαντικό παράδειγμα πολεμικής γραφής.

«The Backwash of War»