Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η αυξανόμενη ένταση μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας έχουν διαλύσει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Διαφορετικές ομάδες χωρών συναγωνίζονται τώρα για επιρροή. Σε αυτόν τον ταραγμένο κόσμο, η Ομάδα των Επτά πλούσιων δημοκρατιών είναι το καλύτερο στοίχημα για τη διατήρηση της ειρήνης και την προστασία του πλανήτη.
Μπορώ ήδη να ακούσω ορισμένους αναγνώστες να διαφωνούν. Η G7 έχει αρκετές σοβαρές ελλείψεις και θα μπορούσε να δυσκολευτεί εάν οι ΗΠΑ στραφούν προς τα μέσα μετά τις προεδρικές εκλογές του επόμενου έτους.
Ποιες είναι όμως οι εναλλακτικές; Η Ομάδα των 20 μεγάλων οικονομιών και τα Ηνωμένα Έθνη, που και οι δύο πραγματοποιούν συνόδους κορυφής αυτόν τον μήνα, έχουν καταρρεύσει. Εν τω μεταξύ, η λέσχη BRICS των αναδυόμενων οικονομιών, η οποία πρόσθεσε έξι νέα μέλη τον περασμένο μήνα, είναι ένα ετερόκλητο πλήρωμα. H G7, τουλάχιστον, είναι ένας ισχυρός και αρκετά συνεκτικός σύλλογος.
Θα ήταν, φυσικά, υπέροχο εάν ο ΟΗΕ μπορούσε να διατηρήσει την ειρήνη. Αυτό ήταν το κύριο καθήκον που του ανέθεσαν οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά σπάνια πέτυχε αυτόν τον στόχο επειδή πέντε ιδρυτικά μέλη – οι ΗΠΑ, η Σοβιετική Ένωση (τώρα Ρωσία), η Κίνα, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία – μπορούν να ασκήσουν βέτο στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας της. Από τότε που ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν επιτέθηκε στην Ουκρανία, τα Ηνωμένα Έθνη βρίσκονται κυρίως σε αδιέξοδο.
Τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα στο G20, που συγκεντρώνεται στο Νέο Δελχί αργότερα αυτή την εβδομάδα. Ο όμιλος, ο οποίος έδωσε σε δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ινδία μια θέση στο τραπέζι, έπαιξε ζωτικό ρόλο στη σταθεροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008. Αλλά αυτό ήταν πριν η Κίνα και οι ΗΠΑ βρεθούν σε αντιπαράθεση και πριν η Ρωσία δείξει την πλήρη αγριότητα της επιθετικότητάς της.
Ο Ινδός πρωθυπουργός Narendra Modi θέλει η G20 να συμφωνήσει σε διάφορα χρήσιμα πράγματα, όπως η διοχέτευση περισσότερων οικονομικών σε αναπτυσσόμενες χώρες για να τις βοηθήσει να καταπολεμήσουν την κλιματική αλλαγή. Αλλά είναι τρομερά δύσκολο να πετύχεις συμφωνίες για οτιδήποτε αμφιλεγόμενο, επειδή όλα τα μέλη της G20 έχουν δικαίωμα βέτο. Επιπλέον, ο Πούτιν δεν θα παραστεί στη φετινή σύνοδο κορυφής και ο Κινέζος Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ μπορεί να την παραλείψει επίσης .
Απολυταρχίες και πετρελαϊκά κράτη
Μια νεότερη ομάδα που ανταγωνίζεται για επιρροή είναι οι BRICS. Ο σύλλογος – ακρωνύμιο της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας και της Νότιας Αφρικής – έχει σημειώσει ελάχιστα θετικά αποτελέσματα από την πρώτη του σύνοδο κορυφής το 2008. Αυτό είναι απίθανο να αλλάξει αφού αποφάσισε την περασμένη εβδομάδα να προσθέσει έξι νέα μέλη: Αργεντινή, Αιθιοπία, Αίγυπτος, Ιράν, Σαουδική Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Εκτός από τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τα νέα μέλη είναι μικρές οικονομικές δυνάμεις. Τα άλλα τέσσερα έχουν συνδυασμένο ΑΕΠ μόλις 1,6 τρισεκατομμύρια δολάρια φέτος, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτό είναι το 1,5% της συνολικής παγκόσμιας παραγωγής.
Όλες εκτός από την Αργεντινή χαρακτηρίζονται ως «μη ελεύθερες» από το Freedom House , τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό των ΗΠΑ. Η Αιθιοπία διεξάγει μια σειρά πολέμων, ενώ η Σαουδική Αραβία είναι βασικός παράγοντας στον βάναυσο εμφύλιο πόλεμο της Υεμένης.
Μην περιμένετε λοιπόν οι διευρυμένες BRICS να κάνουν οτιδήποτε για να προωθήσουν την ελευθερία ή την ειρήνη. Και καθώς το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι μεγάλοι παραγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, ο διευρυμένος όμιλος είναι απίθανο να ηγηθεί της μάχης κατά της κλιματικής αλλαγής.
Πολλές μεγάλες αναπτυσσόμενες χώρες δεν έχουν ενταχθεί στους BRICS. Αυτές περιλαμβάνουν χώρες όπως το Μεξικό, η Ινδονησία, η Τουρκία, η Ταϊλάνδη, η Νιγηρία, το Βιετνάμ, η Μαλαισία, οι Φιλιππίνες και το Μπαγκλαντές. Το συλλογικό τους ΑΕΠ θα είναι 6,9 τρισεκατομμύρια δολάρια φέτος.
Η Ινδία και η Βραζιλία μπορεί επίσης να είναι εκτός θέσης σε έναν διευρυμένο όμιλο στον οποίο η Κίνα φαίνεται να κυριαρχεί. Και οι δύο είναι δημοκρατίες και δεν θέλουν να είναι μέρος ενός αντιαμερικανικού μπλοκ.
G7 από προεπιλογή
Αυτό αφήνει την G7, η οποία συγκεντρώνει τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, την Ιταλία και τον Καναδά. Αυτός ο σύλλογος έχει και αδυναμίες. Οι ΗΠΑ αγωνίστηκαν να πείσουν τον υπόλοιπο κόσμο ότι υποστηρίζουν μια τάξη βασισμένη σε κανόνες, ειδικά μετά την εισβολή στο Ιράκ το 2003 και τη χαοτική προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ. Άλλα μέλη, ειδικά η Ιαπωνία, η Βρετανία και η Γαλλία, έχουν αυτοκρατορικό παρελθόν που υπονομεύει την αξιοπιστία τους σε ορισμένα μέρη του κόσμου.
Το πρόσφατο ιστορικό της ομάδας όσον αφορά την υποστήριξη λιγότερο τυχερών εθνών είναι επίσης φτωχό. Οι πλούσιες δημοκρατίες άργησαν να παράσχουν εμβόλια σε φτωχότερες χώρες κατά τη διάρκεια της πανδημίας Covid-19. Δεν έχουν ακόμη εκπληρώσει την υπόσχεσή τους να κινητοποιήσουν 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για χρηματοδότηση για το κλίμα για τις αναπτυσσόμενες χώρες, αν και δεσμεύονται να το κάνουν και φέτος.
Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ φαίνεται να έχουν μάθει το μάθημα ότι είναι συνήθως ανόητο να εισβάλουν σε άλλες χώρες. Η κυβέρνηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν συνειδητοποιεί επίσης ότι η χώρα δεν μπορεί να συγκρατήσει την Κίνα από μόνη της, πράγμα που σημαίνει ότι οι σύμμαχοί της έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώσουν ορισμένες πολιτικές.
Ο σύλλογος είναι οικονομικά ισχυρός. Συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία συμμετέχει στις συνεδριάσεις της ως μέλος χωρίς δικαίωμα ψήφου, η συνολική παραγωγή των χωρών γύρω από το τραπέζι είναι 54 τρισεκατομμύρια δολάρια – λίγο περισσότερο από το ήμισυ του παγκόσμιου συνόλου.
Από την εισβολή στην Ουκρανία, η G7 έχει επίσης αναπτύξει ένα ολοένα και πιο συνεκτικό γεωστρατηγικό όραμα. Τα μέλη του θέλουν να εμποδίσουν τον Πούτιν να κερδίσει τον πόλεμο και να μειώσουν την εξάρτησή τους από την Κίνα. Επιπλέον, ενισχύουν την άμυνά τους και συντονίζουν τις συνεργασίες τους στον τομέα της ασφάλειας τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία.
Η G7 μπορεί να κάνει περισσότερα για να δυναμώσει. Για παράδειγμα, θα ήταν λογικό να προστεθούν η Νότια Κορέα και η Αυστραλία, καθώς η Ιαπωνία είναι επί του παρόντος το μοναδικό της μέλος Ασίας-Ειρηνικού. Η ομάδα θα μπορούσε επίσης να δημιουργήσει μια γραμματεία για να προωθήσει σχέδια για την ενίσχυση της οικονομικής ασφάλειας.
Ορισμένες αναδυόμενες οικονομίες που αισθάνονται ότι απειλούνται από την Κίνα, όπως οι Φιλιππίνες, καλωσορίζουν αυτό το γεωστρατηγικό όραμα. Αλλά αφήνει αδιάφορες πολλές χώρες στον λεγόμενο Παγκόσμιο Νότο.
Επομένως, η επιτυχία της G7 εξαρτάται εν μέρει από το εάν οι πλούσιες δημοκρατίες μπορούν να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες του αναπτυσσόμενου κόσμου. Η πιο πολλά υποσχόμενη επιλογή είναι να τους βοηθήσουμε να αναπτυχθούν με τρόπο φιλικό προς το κλίμα, αυξάνοντας τις επενδύσεις σε πράσινες τεχνολογίες και εντάσσοντάς τες σε νέες αλυσίδες εφοδιασμού καθώς οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μειώνουν την εξάρτησή τους από την Κίνα.
Η G7 το κάνει ήδη λίγο αυτό. Για παράδειγμα, έχει υποσχεθεί συμφωνίες χρηματοδότησης για να βοηθήσει την Ινδονησία και άλλες χώρες να μεταβούν σε ενέργεια χαμηλών εκπομπών άνθρακα.
Αλλά για να αποφύγει τις προκλήσεις από άλλες ομάδες, η G7 χρειάζεται μια πιο φιλόδοξη προσφορά για τον Παγκόσμιο Νότο.
Προσωπικότητες από το χώρο της οικονομίας σχολίασαν την εκρηκτική ανάπτυξη που γνώρισαν οι νότιες επαρχίες του Μαρόκου, υπό την ηγεσία του βασιλιά Μοχάμεντ ΣΤ’, στο πλαίσιο ημερίδας στη Λυών της Γαλλίας
