Μας παίζουν και τους αφήνουμε

Ένα μήνα τώρα όλοι, εντός και εκτός Βουλής, γινόμαστε μάρτυρες μιας φαρσοκωμωδίας: οι δύο πλευρές των «Σπαρτιατών», η τυπική και η πραγματική του ηγεσία, τσακώνονται για τα σκήπτρα και τις χρηματικές επιχορηγήσεις ενός κόμματος που απέκτησε σάρκα και οστά μόνο και μόνο για να βάλει τον Ηλία Κασιδιάρη από την πίσω πόρτα ξανά μέσα στο Κοινοβούλιο.

Τα αντανακλαστικά του πολιτικού συστήματος πιάστηκαν ήδη μια φορά στον ύπνο, όταν ο έγκλειστος Δομοκού λειτούργησε κάτω απ’ το θεσμικό ραντάρ, όταν κατάφερε και να περάσει το εμπόδιο του Αρείου Πάγου και να «σπρώξει» έναν άγνωστο, σχεδόν ανύπαρκτο κομματικό μηχανισμό ώστε να περάσει με άνεση το κατώφλι του 3%.

Η διαμάχη Στίγκα – Κασιδιάρη δεν ήταν ιδεολογική, αλλά μια σύγκρουση για την κομματική εξουσία, με οικονομικές και πολιτικές προεκτάσεις.

Ο Στίγκας τόνισε στον Άρειο Πάγο πως «δεν είχα κάνει δήλωση πως πηγαίνουν στον Δομοκό».

Η φαιδρότητα άντεξε μόνο για όσο δεν ήταν επικίνδυνη για την ίδια την ύπαρξη των «Σπαρτιατών» εντός Βουλής. Η ελληνική ακροδεξιά παίζει τα ρέστα της στην κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση, γιατί γνωρίζει, από την εμπειρία του 2012, πως οι χαμηλές προσδοκίες μιας κοινωνίας της επιτρέπουν πάντα να διεισδύει στον πυρήνα της -το είδαμε στην Ελλάδα, το βλέπουμε αυτές τις μέρες και στην Κύπρο.

Η κλήση του Στίγκα στον Αρειο Πάγο για να επιβεβαιώσει τα περί «μαφίας» και «Δον Κορλεόνε» φαίνεται πως ήταν η ψυχρολουσία που χρειάζονταν για να ξεκινήσει το παζάρεμα -οι δύο πλευρές τα βρήκαν εντός λίγων εικοσιτετραώρων, με ένα ντιλ που αποσοβεί το διαζύγιο: αμοιβαίες «συγγνώμες», δήλωση στήριξης στον Στίγκα από τους βουλευτές, δήλωση στήριξης του Στίγκα στον Κασιδιάρη για τον δήμο Αθηναίων και όποια άλλη συμφωνία έχει προκύψει κάτω από το τραπέζι για τα οικονομικά μιας επιχείρησης που έχει διοικητή στο Κοινοβούλιο και μάνατζερ στον Δομοκό.

Οι βουλευτές που μιλούσαν υπαινικτικά για τα 40.000 της έκτακτης εκλογικής ενίσχυσης τα οποία, ελλείψει οποιασδήποτε ουσιώδης οικονομικής οργάνωσης στους «Σπαρτιάτες», αποδόθηκαν στην τυπική ηγεσία του, δεν ενοχλούνται πια που δεν ενημερώθηκαν για την αποπληρωμή του υπουργείου Εσωτερικών. Ο Στίγκας, που μιλούσε για υπόγειες διασυνδέσεις των βουλευτών του και άφηνε να εννοηθεί πως έπαιρναν εντολές, δημόσια διατείνεται πια πως ποτέ δεν έφερε τον Κασιδιάρη στην κουβέντα -«εγώ δεν είχα κάνει δήλωση πως πηγαίνουν στον Δομοκό».

Η Δικαιοσύνη και η Βουλή μπορούν να κάνουν ό,τι κρίνουν απαραίτητο να γίνει, αν και η ομαλοποίηση των σχέσεων λίγο πριν τον Αρειο Πάγο δυσκολεύει τις κινήσεις τους. Είναι όμως δυνατόν κανείς να πιστεύει στ’ αλήθεια πως το πρόσωπο που έβαλε πλάτη για να ξανακερδίσει ο Κασιδιάρης κοινοβουλευτική επιρροή θα τον έβγαζε στην σέντρα, ρισκάροντας και ο ίδιος; Μπορεί το εσωκομματικό ακροδεξιό φάγωμα να περιγράφεται με όρους κανονικού κόμματος, λες και η αξιοπιστία των συνομιλητών είναι δεδομένη; Γίνεται να υπάρχουν ακόμα πολιτικοί και πανεπιστημιακοί που επιμένουν στην πληρότητα της τροπολογίας που κατατέθηκε για την συμμετοχή τέτοιου είδους κομμάτων στις εθνικές εκλογές, παρότι ο Κασιδιάρης ουσιαστικά την έκανε κουρελόχαρτο; Στις πόσες λάθος εκτιμήσεις καιγόμαστε;

Οι «Σπαρτιάτες» μας παίζουν και τους αφήνουμε.