Όταν περισσεύει ο κυνισμός

Παρότι έχουν περάσει αρκετές ώρες εξακολουθώ να μην μπορώ να χωνέψω την πρώτη ανακοίνωση που έβγαλε ο όμιλος Attica Group στον οποίο ανήκει το πλοίο Blue Horizon από τον καταπέλτη του οποίου σπρώχτηκε στη θάλασσα από μέλη του πληρώματος ο 36χρονος Αντώνης.

Μια ανακοίνωση που αναφερόταν γενικά στο «τραγικό περιστατικό», δεν περιείχε καν συλλυπητήρια προς την οικογένεια του θύματος και βέβαια δεν είχε καμιά ανάληψη ευθύνης για το πώς χάθηκε μια ανθρώπινη ζωή.

Και μιλάω για την εταιρεία γιατί αυτό το περιστατικό όντως αποτυπώνει «εταιρική ευθύνη».

Γιατί το τι έγινε το είδαμε όλοι: είδαμε ένα πλήρωμα κατά παράβαση όχι της νομοθεσίας, αλλά των βασικότερων κανόνων της θάλασσας, να πετάει έναν άνθρωπο στη θάλασσα, παρότι γνώριζε πολύ καλά ότι εκείνη τη στιγμή το να βρεθεί στη θάλασσα σήμαινε σχεδόν βέβαιο πνιγμό καθώς υπήρχαν οι αναταράξεις από την προπέλα του πλοίου.

Είδαμε επίσης μετά το αδιανόητο, το πλοίο αντί να σταματάει και να ξεκινά ενέργειες διάσωσης απλώς να απομακρύνεται όταν όλοι ξέρουμε ότι το «άνθρωπος στη θάλασσα» σημαίνει άμεση εκκίνηση διαδικασίας διάσωσης.

Είδαμε έναν καπετάνιο – που είχε άμεση γνώση του τι γινόταν και από τα μέλη του πληρώματος που βρίσκονταν εκεί και από το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης που έχουν εγκατεστημένο αυτά τα σκάφη, να ξεκινά το ταξίδι του κανονικά. Σχεδόν σαν μην έγινε τίποτα και να υποχρεώνεται να επιστρέψει με εντολή εισαγγελέα.

Τα σημειώνω όλα αυτά γιατί όποιον ρωτήσαμε και έχει σχέση με τη θάλασσα μας είπε το ίδιο το πράγμα: ότι αυτό που συνέβη είναι αδιανόητο, ακριβώς γιατί δεν έγινε τίποτα από όσα θα θεωρούνταν αυτονόητα με βάση τους γραφτούς και άγραφους κανόνες της θάλασσας.

Όμως, αυτό δείχνει ότι κάπως είχε διαμορφωθεί μια κουλτούρα που κατέληγε στην περιφρόνηση της ζωής.

Το «θα ξεκινήσετε στην ώρα σας ό,τι και εάν συμβαίνει» και το «δεν πρέπει να σας νοιάζει τίποτε άλλο παρά μόνο να γίνει το ταξίδι», εύκολα μπορεί να μεταφραστεί σε ένα «και εάν πάει κάποιος να κάνει οτιδήποτε, πετάξτε τον έξω».

Ακόμη και εάν αυτό σημαίνει να πεταχτεί ένας άνθρωπος στη θάλασσα.

Και αυτή είναι μια κουλτούρα επιχειρηματικού κυνισμού.

Είναι μια κουλτούρα που βλέπει μόνο οικονομικά δεδομένα, δεν έχει καμιά αίσθηση κοινωνικής προσφοράς και ευθύνης και την κρίσιμη ώρα θα αντιμετωπίσει ακόμη και την ανθρώπινη ζωή ως αναλώσιμο υλικό.

Αυτή η κουλτούρα, που καταλήγει στην αποκτήνωση, από πάνω ξεκινά.

Και από πάνω πρέπει να ξεκινήσουν οι απολογίες και η ανάληψη ευθύνης.