The Palace – Η κακόγουστη φάρσα του Ρομάν Πολάνσκι απογοήτευσε τους πάντες στο Φεστιβάλ Βενετίας

«Μπορεί να χρειαστείτε ένα δυνατό ποτό για να παρακολουθήσετε ολόκληρη τη νέα ταινία του Ρομάν Πολάνσκι– μπορεί να διαπιστώσετε ότι χρειάζεστε πολλά – ό,τι κι αν είναι αυτό που θα αμβλύνει τον πόνο» γράφει ο Xan Brooks στη Guardian.

Η τελευταία παραγωγή του 90χρονου σκηνοθέτη, που παίζεται εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ Βενετίας, είναι μια φρικτή, χαλαρή φάρσα ξενοδοχείου που ξεκινά με μια συζήτηση για τον Αρμαγεδδών και τελειώνει με έναν σκύλο που κάνει σεξ με έναν πιγκουίνο.

Όσο για το μεγάλο φινάλε, το τελευταίο πλάνο του The Palace είναι τόσο αξιομνημόνευτο όσο το «Forget it Jake, it’s Chinatown» ή το αργό πέταγμα από την Ντακότα στο τέλος της ταινίας «Το μωρό της Ρόζμαρι». Αλλά όχι με την καλή έννοια.

Photo: YouTube

Σα να χαχανίζουν εσωστρεφείς στο χειρότερο πάρτι της πόλης

«Είναι πολύ εύκολο να πούμε ότι ο Πολάνσκι είναι μια εξαντλημένη δύναμη, μια χλωμή σκιά του θαυμαστά ταλαντούχου σκηνοθέτη των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Η προηγούμενη ταινία του, το «Κατηγορώ» του 2019, ήταν στιβαρή και αξιόλογη, μια εντυπωσιακή δικονομική ταινία εποχής που φώτιζε τις πληγές της υπόθεσης Ντρέιφους» συνεχίζει ο Xan Brooks στη Guardian.

«Αλλά το The Palace είναι φρικτό: Κακόγουστο και χωρίς χαρά, μπερδεύοντας μοιραία τη σεξουαλική αηδία με τη διέγερση. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Πολάνσκι αηδιάζει με τον κόσμο και τους ανθρώπους που μας δείχνει εδώ. Αλλά είναι ενδεικτικό ότι η ταινία του δεν είναι σάτιρα- είναι περισσότερο σαν να χαχανίζουν εσωστρεφείς στο χειρότερο πάρτι της πόλης».

Δείτε το τρέιλερ 

Είναι spoiler να αναφέρω το τελευταίο πλάνο του The Palace;

«Δεν νομίζω ότι είναι. Πρώτον, επειδή η ταινία έχει αυτοσαρκαστεί ολοκληρωτικά μέχρι να φτάσει και δεύτερον, επειδή αυτή η τελική εικόνα είναι φτηνή και τυχαία» σχολιάζει ο Xan Brooks.

«Η πλοκή δεν αφορά στην πραγματικότητα το παρατεταμένο φλερτ μεταξύ ενός πουλιού και ενός σκύλου. Σε γενικές γραμμές, ίσως να ήταν πιο ενδιαφέρουσα αν το είχε κάνει, αντί να χαριεντίζεται σαν μεθυσμένος δίπλα στους εκατομμυριούχους επισκέπτες ενός πολυτελούς ξενοδοχείου των Άλπεων».

Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1999 και ο ιός Y2K είναι έτοιμος να ξεσπάσει. Το σκυλάκι Της Φανί Αρντάν έχει μόλις χέσει στα σεντόνια της και ο Hanseuli Kopf (που υποδύεται τον Oliver Masucci, τον ταλαιπωρημένο διευθυντή), έχει πολλή δουλειά. Τριγυρνάει από τη σουίτα του ρετιρέ στις κουζίνες, φωνάζοντας ατάκες όπως: «Έχουν τρελαθεί όλοι σε αυτό το ξενοδοχείο;».

«Η πλοκή δεν αφορά στην πραγματικότητα το παρατεταμένο φλερτ μεταξύ ενός πουλιού και ενός σκύλου»

Photo: YouTube

Καμία γοητευτική παρακμή

«Αν ποτέ στρίψετε λάθος και καταλήξετε στο ξενοδοχείο Palace, για όνομα του Θεού μην κάνετε check in. Το ντεκόρ είναι αυτό μιας μοντέρνας κωμωδίας της δεκαετίας του ’60 που έχει αφεθεί να σαπίσει για πολύ καιρό στο κελάρι. Η λίστα των επισκεπτών, επιπλέον, είναι ένα πραγματικό καστ καταραμένων» συνεχίζει ο Xan Brooks.

Ο Τζον Κλιζ υποδύεται τον Arthur Duncan Dallas III, έναν υποτιθέμενο 97χρονο πλουτοκράτη του Τέξας, που βρίσκεται εδώ για διακοπές με την 22χρονη νύφη του. Ο Ρίκι Ρουρκ μπαινοβγαίνει στη δράση ως ο ασταθής Mr Crush, με κόκκινο πρόσωπο και ξανθές περούκες.

«Προσθέτοντας στην ατμόσφαιρα του Eurotrash, ο Πολάνσκι βάζει επίσης έναν καλοστημένο πορνοστάρ ονόματι Μπόνγκο και έναν πλαστικό χειρουργό, τον Δρ Λίμα, ο οποίος έχει δουλέψει στα πρόσωπα τουλάχιστον των μισών καλεσμένων. Τα παγωμένα χαμόγελα αυτών των ανθρώπων, φοβάμαι ότι είναι σχεδόν τα μόνα χαμόγελα που μπορεί να συγκεντρώσει αυτή η θλιβερή κωμωδία» παρατηρεί ο Xan Brooks στην κριτική του, χωρίς να είναι ο μόνος. Όλοι οι κριτικοί «έθαψαν» την ταινία και στο Rotten Tomatoes βαθμολογήθηκε με 0%.

Photo: YouTube

Τελικά;

Στην οθόνη το ρολόι χτυπάει προς τα μεσάνυχτα. Οι μεθυσμένοι εκατομμυριούχοι πέφτουν τώρα μπρούμυτα στο χαβιάρι, κάνουν εμετό πάνω στις λιμουζίνες και ουρούν πάνω στα χριστουγεννιάτικα φώτα.

«Εκτός οθόνης, εν τω μεταξύ, οι πελάτες μέσα στον κινηματογράφο της Βενετίας έχουν ήδη αρχίσει να φεύγουν. Βγαίνουν ένας-ένας- είναι σαν να τρέχουν για τη ζωή τους. Αυτό σημαίνει ότι χάνουν τα πυροτεχνήματα και την τραγικωμική έξοδο του Κλιζ σε αναπηρικό καροτσάκι. Σημαίνει επίσης ότι θα χάσουν το τελευταίο πλάνο- μια περιφρονητική τελευταία υπόκλιση από τον κάποτε κορυφαίο σκηνοθέτη, που παραδίδεται σε σειρές άδειων καθισμάτων» καταλήγει ο Xan Brooks.

*Με στοιχεία από theguardian.com