Ζαν-Πολ Μπελμοντό: «Δεν φοβήθηκα ποτέ το τέλος»

Ο εμβληματικός ηθοποιός της γαλλικής Nouvelle Vague, γεννήθηκε στις 9 Απρίλη 1933 στο Νεϊγί-συρ-Σεν, βορειοδυτικά του Παρισιού μέσα σε καλλιτεχνική οικογένεια. Έζησε μια γεμάτη ζωή αφήνοντας την τελευταία του πνοή, πριν 2 χρόνια, στις 6 Σεπτεμβρίου 2021, σε ηλικία 88 χρόνων.

Ο αντιδραστικός χαρακτήρας του φάνηκε από μικρή ηλικία, αφού δεν θέλησε αρχικά να ακολουθήσει τα βήματα του γλύπτη πατέρα του ή της ζωγράφου μητέρας του και να ασχοληθεί με την πυγμαχία. Ο κόσμος του ρινγκ αν και τον γοήτευε, δεν τον κράτησε για μεγάλο διάστημα και το 1950 γίνεται δεκτός στην Εθνική Σχολή Δραματικής Τέχνης του Παρισιού.

Ξεχώρισε με το ταλέντο του, αλλά η ασέβεια που επιδείκνυε προς τους καθηγητές του δεν του επέτρεψε να πάρει την ανώτατη τιμητική διάκριση κατά την αποφοίτησή του το 1956.

Μια καριέρα με κόντρες, αντιδράσεις αλλά απίστευτο επαγγελματισμό

Ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος ήρθε το 1958 με το Les copains du Dimanche και μετά από διάφορες συνεργασίες, όπως με τον σκηνοθέτη Μαρκ Αλεγκρέ στο Έγκλημα στην Place Pigalle (Sois belle et tais-toi, 1958) και το Τελευταίο Ραντεβού (Un drôle de Dimanche, 1958), τον Μαρσέλ Καρνέ στους Ζαβολιάρηδες (Les tricheurs, 1958), αλλά και τον ρόλο του ως Ντ’ Αρτανιάν στην τηλεοπτική ταινία Οι 3 σωματοφύλακες, ήρθε ο ρόλος που θα έκανε το όνομά του γνωστό σε μία ταινία που εκπροσωπούσε το «Νέο κύμα».

Ο Μπελμοντό πολύ γρήγορα εγκατέλειψε την εικόνα του «επαναστάτη δίχως αιτία» κι έδειξε ένα διαφορετικό πρόσωπο, που επιβεβαίωσε το υποκριτικό του ταλέντο. Εμφανίστηκε ως εργάτης που μπλέκει σε μια απίθανη ερωτική ιστορία στην ταινία του Πίτερ Μπρουκ «Μοντεράτο Καντάμπιλε» (Moderato Cantabile, 1960), βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα της Μαργκερίτ Ντιράς, ως ευγενής διανοούμενος στην ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα «Η Ατιμασμένη» (La Ciociara, 1961) και ως παπάς στην ταινία του Ζαν – Πιερ Μελβίλ «Λεόν Μορέν, ο ιερέας» («Leon Morin, pretre», 1961).

Ο πρωταγωνιστής που δεν αγάπησαν οι κριτικοί

Στις ταινίες δράσης ο Μπελμοντό δεν χρησιμοποιούσε κασκαντέρ και γύριζε ο ίδιος τις επικίνδυνες σκηνές, προσδίδοντας μεγαλύτερη αληθοφάνεια στο τελικό αποτέλεσμα. Πολλές από τις εμπορικές ταινίες του είχαν ισχυρές δόσεις χιούμορ, που σε συνδυασμό με τις σκηνές δράσης είχαν μεγάλη απήχηση στο ευρωπαϊκό κοινό.

Πρωταγωνίστησε στις ταινίες του Ανρί Βερνέιγ, του Κλοντ Ζιντί, του Λοτνέρ και του Ντε Μπροκά. Ταινίες που δεν αγάπησαν οι κριτικοί, αλλά λάτρεψε το κοινό.

View this post on Instagram

A post shared by Jean-Paul Belmondo (@belmondoretro)

Οι γυναίκες που τον γοήτευσαν

Πολλές ιστορίες αγάπης και θυελλώδεις έρωτες που έγιναν πρωτοσέλιδο, ενώ ο Ζαν Πολ Μπελμοντό το 2003 σε ηλικία 70 ετών, έγινε πατέρας για τέταρτη φορά.

Η προσωπική ζωή του Μπεμπέλ, όπως είναι το χαϊδευτικό του, είναι γεμάτη από κατακτήσεις με μερικές από τις ομορφότερες γυναίκες της Ευρώπης, όπως η Ούρσουλα Άντρες και η Λάουρα Αντονέλι. Το πρώτο κορίτσι του Τζέιμς Μποντ ήταν η αιτία χωρισμού του από την πρώτη του σύζυγο, την Ελοντί Κονστάν, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Με τη δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Ναταλί Ταρντιβέλ, απέκτησε ένα παιδί, πρωτού χωρίσουν το 2008.

View this post on Instagram

A post shared by Jean-Paul Belmondo (@belmondoretro)

Ένας αξιοπρεπής επίλογος μιας μεγάλης διαδρομής

Ήταν αρκετά επιλεκτικός στους ρόλους του, αν και την καριέρα του ανέκοψε το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη το 2001 και του στέρησε την ικανότητα της απρόσκοπτης ομιλίας. Στο σινεμά επέστρεψε ως ζωντανός θρύλος έπειτα από διάστημα εφτά ετών με τον Άνθρωπο και τον σκύλο του (Un homme et son chien, 2008), ερμηνεύοντας έναν άνθρωπο άστεγο και ηλικιωμένο που περιπλανιέται στο Παρίσι με τον σκύλο του.

Το 2011, ο «άσχημος γόης» του γαλλικού κινηματογράφου τιμήθηκε στις Κάννες με ειδικό Χρυσό Φοίνικα για τη συνολική προσφορά του στην 7η Τέχνη,