Το κακό βρίσκεται παντού γύρω μας. Κάποιοι λένε, άλλωστε, πως υπάρχει και μέσα σε όλους μας. Πολλοί από εμάς απλώς το παρατηρούμε. Παραμένουμε σιωπηλοί απέναντι του. Δεν μας σοκάρει πια. Μας βομβαρδίζει από παντού.

Είναι στο διαδίκτυο, στη ρατσιστική ατάκα που θα ακούσουμε στον μανάβη της γειτονιάς, στη λίστα με τους πνιγμένους μετανάστες στο Αιγαίο, στο απειλητικό καχύποπτο βλέμμα που θα αντικρίσουμε στον δρόμο, στις συμμορίες ανηλίκων που μαχαιρώνουν ανήλικους στις γειτονιές, στους άνδρες που πλακώνουν στο ξύλο και δολοφονούν τις γυναίκες τους, στους ενήλικες που εκδίδουν κοριτσάκια και αγοράκια, στην αδιαφορία για τον συνάνθρωπο που παρασέρνεται από έναν χείμαρρο δίπλα μας.

«Ευτυχώς δεν συνέβη σε εμάς, αλλά στο Βόλο» ακούγεται στους δρόμους αυτές τις μέρες. Έγινε παραδίπλα. Στην Καρδίτσα, στη Λάρισα, στην Κωνσταντινούπολη. Δεν συνέβη σε εμάς, αλλά στον Αντώνη που τον έσπρωξαν στη θάλασσα και πνίγηκε καθώς προσπαθούσε να επιβιβαστεί σε ένα πλοίο της γραμμής. Στο τέλος της ημέρας, φαρμακωμένοι από το ανείπωτο κακό, αναρωτιόμαστε γιατί; Ποιος σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο; Ποιος σπρώχνει έναν ανάπηρο νέο άνθρωπο στη θάλασσα για να πνιγεί;

To κακό λοιπόν δεν μας τρομάζει πραγματικά, παρά μόνον όταν κάποιο βράδυ αντιλαμβανόμαστε την πραγματική διάστασή του. Και πολλές φορές όταν αρνιόμαστε την ύπαρξή του, εκείνο παίρνει μια μορφή τόσο οικεία που δεν μπορούμε πλέον να το ξεχωρίσουμε. Έχει γίνει ένα με εμάς.

Και παρόλο που γνωρίζουμε την αλήθεια του κακού προτιμούμε να στρέφουμε τα βλέμματα μας αλλού. Είναι σαν την ιστορία με τον πίνακα της Γκουέρνικα του Πικάσο στα Ηνωμένα Έθνη, ίσως ένας από τους πιο αποκαλυπτικούς πίνακες για το απόλυτο κακό.

Στα γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στην Νέα Υόρκη, κρέμεται ένα αντίγραφο του γνωστού αντιπολεμικού πίνακα του Ισπανού ζωγράφου. Το 2003 όταν ο Κόλιν Πάουελ πήγε να εκφωνήσει τον λόγο του για την απόφαση της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ, τα Ηνωμένα Έθνη επέλεξαν να ρίξουν ένα μπλε ύφασμα για να καλύψουν τον πίνακα. Η δικαιολογία ήταν ότι θα φαίνονταν καλύτερα στον φακό.

Στην πραγματικότητα δεν ήθελαν κάτι τόσο γκροτέσκο να ταράξει τον κόσμο την ώρα που θα γίνονταν αυτή η σημαντική ανακοίνωση σε ολόκληρο τον κόσμο. Κάπως έτσι και εμείς ρίχνουμε ένα ύφασμα στο απόλυτο κακό. Του αλλάζουμε ονόματα, πρόσωπα, χρώματα. Το βάζουμε φυλακή, το καταδικάζουμε, γράφουμε για αυτό στα social media, αλλά στην πραγματικότητα είναι ελεύθερο. Και ζει ανάμεσα μας.

Headlines