Το Πολιτικό και το Απρόβλεπτο

Ποτέ άλλοτε δεν ήμασταν στα σύγχρονα χρόνια τόσο ευάλωτοι και εκτεθειμένοι στο απρόβλεπτο. Ο,τι οικοδομήθηκε, μοιάζει επισφαλές. Και τα σχέδια κυβερνήσεων, περιφερειών, δήμων, κράτους μοιάζουν παρωχημένα και ανεπαρκή για να χαράξουν την ελάχιστη θωράκιση για τον κόσμο.

Το όλο περιβάλλον, συνδυασμός κλιματικών μεταβολών και υποτίμησής τους, η όλη νέα επισφάλεια, η ελάχιστη εμπιστοσύνη σε θεσμούς ενισχύουν από την άλλη και εν μέρει μια αίσθηση ανάθεσης στους πολίτες που συχνά λαμβάνει τη μορφή αυτοδικίας, βίας, απαξίας της ανθρώπινης ζωής και εχθροπάθειας.

Αυτά τα φαινόμενα επιτάθηκαν τα τελευταία χρόνια, όταν για πολλούς συμπολίτες μας ο μετανάστης ή ο φτωχός επιβάτης πλοίου δεν έχει τόση σημασία.

Αν σ’ όλα αυτά προσθέσει κάποιος την τεράστια ακρίβεια, τη στεγαστική κρίση και τη ζωή στις πόλεις που γίνεται αβίωτη, αντιλαμβάνεται πως αν δεν υπάρξει κάτι σε αντίρροπη πορεία, σύντομα θα έχουμε φτάσει σε πολλά πατώματα υποβάθμισης του συνολικού τρόπου που ζούμε.

Μια νέα πορεία βέβαια απαιτεί και μια ωριμότητα των πολιτικών δυνάμεων.

Πολλοί, ακόμη και εν μέσω βιβλικών καταστροφών και θανάτων, επιδίδονται σε αδιανόητες δηλώσεις ή σε παροξυσμούς που όχι απλώς δεν βοηθούν αλλά συμβάλλουν σε περαιτέρω απαξία της πολιτικής.

Η κυβέρνηση δεν κατανόησε πως ούτε νέα είναι, ούτε άπειρη. Πως το μεγάλο ποσοστό της δεν σημαίνει και απραγία ή μετάθεση πρωτοβουλιών. Πως το κλίμα δεν κοιτάει κάλπες και σταυρούς. Πως όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη της εξουσίας, έχεις και την ευθύνη των πολιτών σου. Αν εκείνη δεν φτιάξει Πολιτική Προστασία (που επιπροσθέτως έχει και την πλειοψηφία δημάρχων και περιφερειαρχών ανά τη χώρα), ποιος θα το κάνει; Η όλη κρίση μπορεί από την άλλη να είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την πολιτική να ξαναβρεί το χαμένο της κέντρο. Η κυβέρνηση να φύγει μακριά από κρούσματα αλαζονείας. Η αντιπολίτευση να συμβάλει με προτάσεις. Με την πρώτη ευκαιρία να γίνει μια εν συνόλω συζήτηση στη Βουλή με θέμα μόνο την Πολιτική Προστασία και τις νέες παραμέτρους.

Με τη γνώμη και των ειδικών για το κλίμα και με γνώση των νέων μορφών και μεθόδων θωράκισης των πόλεων και της υπαίθρου (έχουν περιγραφεί πολλά στην περίφημη έκθεση του Γκολντάμερ που όμως υποτιμήθηκε). Μια νέα κατάσταση, ακόμη και με μετανάστες λόγω κλίματος, δεν είναι μακριά – αν και κάποιοι φαίνεται ότι ακόμη ζουν σε εποχές της πολιτικής όπου οι βουλευτές συναγωνίζονταν στον αυτονόητο λόγο. Η νέα εποχή δεν έρχεται. Είναι αυτή που ζούμε. Και κάνει πιο επιτακτική την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού κράτους. Μιας ασφάλειας για τον πολίτη όταν πάει στο νοσοκομείο ή όταν βγαίνει να πάει στην εργασία του. Ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου χωρίς αποκλεισμούς.

Δεν είναι εύκολα όλα αυτά και συχνά τα θεωρούμε εύκολα όσοι απλώς τα περιγράφουμε. Γίνονται όμως αναγκαία και θα αποτελέσουν το μεγάλο στοίχημα για το νέο πολιτικό προσωπικό. Η νέα κανονικότητα θα είναι εκείνη που θα μπορεί να έχει στον σχεδιασμό της την ενταγμένη και οργανική απόκρουση όλων των όψεων του απρόβλεπτου. Η ασφάλεια θα λάβει ένα νέο περιεχόμενο που θα συνδέεται περισσότερο με τις παροχές και τις δυνατότητες για όλους. Οποια πολιτική δύναμη δεν ανταποκριθεί σ’ αυτά, θα βρεθεί σύντομα προ εκπλήξεων.