Λες και δεν ξέραμε με ποιους παίζαμε

Στο ξεκαθάρισμα «τι μπορώ» και «τι θέλω», η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου προφανώς και μπορεί λιγότερα από όσα θέλει με αντιπάλους στο επίπεδο της Ολλανδίας. Δεν περίμενε κανείς το χθεσινό για να προχωρήσει σε αυτή τη διαπίστωση. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν ουδεμία έκπληξη για το τελικό 3-0 των Οράνιε που μάλλον είχαν την ευγενή καλοσύνη από την ανάπαυλα και πέρα να επιστρέψουν στο χορτάρι μόνο για την διεκπεραίωση.

Δεν είναι η ήττα λοιπόν στο Αϊντχόφεν. Δεν είναι καν το μέγεθος της. Η αποκαρδιωτική εικόνα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος είναι που στεναχωρεί. Ένα σύνολο που πέρα από την διαφορά δυναμικότητας έδειξε δυστυχώς απροετοίμαστο: σα να μην ήξερε με ποιους παίζει και γιατί παίζει. Χαμένο από «χέρι» πριν από τη σέντρα κάθε φορά που η μπάλα θα σηκώνονταν στον αέρα. Με ξεκάθαρο μειονέκτημα στην αθλητικότητα στο χορτάρι. Χωρίς κάποιο σχέδιο για να προσεγγίσει την δύσκολη αποστολή του.

Όσο παίζονταν το παιχνίδι, μέχρι την ανάπαυλα δηλαδή, οι Ολλανδοί δεν μας έβλεπαν. Κανονικό «μπούλινγκ»…

Μας έκανε κακό το ματς του Ιούνη με τους Γάλλους; Ίσως. Μας στοίχισαν οι απουσίες του Μπάλντοκ και του Μαυροπάνου που αναπόφευκτα δημιούργησαν προϋποθέσεις για μια διαφορετικά πρώτη γραμμή άμυνας; Και αυτό συνυπολογίζεται. Είναι τουλάχιστον επιφανειακή όμως μια τέτοια προσέγγιση. Διότι για τον Μαυροπάνο για παράδειγμα ο προπονητής γνώριζε εδώ και τρεις μήνες. Αυτό που κόστισε είναι ότι ο Γκουστάβο Πογιέτ και οι συνεργάτες του δεν έδειξαν καμία διάθεση να προσαρμοστούν στις ανάγκες της βραδιάς. Κράτησαν την ίδια λογική, τον ίδιο σχηματισμό, τα ίδια πρόσωπα απέναντι σε μια ομάδα που το «μέγεθος» και η «ποιότητα» της απαιτούσε αν μη τι άλλο περισσότερο σεβασμό.

Ο Ρόναλντ Κούμαν για παράδειγμα χθες βράδυ άλλαξε τον σχηματισμό της άμυνας του. Στα προηγούμενα τρία δύσκολα παιχνίδια της η Ολλανδία με Γαλλία και Κροατία, Ιταλία από τον Μάρτη και μετά είχε δεχτεί έντεκα γκολ! Πρόσθεσε λοιπόν έναν στόπερ, επέλεξε έναν σχηματισμό 3-4-3, εξασφάλισε μια καλύτερη αντίδραση στο transition. Και εμείς δεν είμαστε ούτε Γάλλοι, ούτε Κροάτες, ούτε Ιταλοί. Εκείνος όμως έδειξε πως έχει κατανοήσει το πρόβλημα και ότι τέλος πάντων αναζητά μια λύση. Ο Πογιέτ δεν ένιωσε την ανάγκη να αλλάξει τίποτα.

Κάπως έτσι ο –δεξιός μπακ- Ντούμφρις βρέθηκε να παίζει σε μια πλευρά που μπροστά από τον Τσιμίκα υπήρχε ο Μάνταλος (!) και έδωσε τρεις ασίστ, έχοντας και ένα δοκάρι. Ο Χάκπο ξεκινώντας από την πλευρά του Ρότα και συγκλίνοντας γίνονταν δεύτερο φορ στην πλάτη της άμυνας δημιουργώντας μια μόνιμη αναταραχή κάθε φορά που η μπάλα βρίσκονταν στο δικό μας αμυντικό τρίτο. Ο Σίμονς δημιουργούσε συνεχώς ρήγματα στα μεσοδιαστήματα κλπ. Και πάλι καλά που όλα τελείωσαν ως την ανάπαυλα. Διότι αν οι Ολλανδοί γύριζαν στο γήπεδο με την διάθεση που είχαν στο πρώτο ημίχρονο, ποιος ξέρει που θα είχε φτάσει το σκορ…

«Μάθαμε πολλά» είπε ο Γκουστάβο Πογιέτ. Και μακάρι ο πρώτος πληθυντικός να μην είναι απλά μια έκφραση της δεδομένης ευγένειας του. Διότι ο πιο μεγάλος ηττημένος της βραδιάς ήταν ο ίδιος σε μια περίοδο που όλοι συζητούν τις επιλογές του. Κανείς δεν έχει την απαίτηση να δει την εθνική μας να παίρνει απευθείας ένα εισιτήριο για το επόμενο Euro συγκατοικώντας στο ίδιο γκρουπ με την Γαλλία και την Ολλανδία. Όλοι όμως περιμένουν να δουν μια ομάδα που δεν θα έχει… κάψει το χαρτί τους, ως ότου μέσω του Nations League μπορεί να διεκδικήσει μια θέση στα γήπεδα της Γερμανίας από τα μπαράζ. Ο τρόπος του ομοσπονδιακού τεχνικού αυτή την ανησυχία προκαλεί.

Διότι εδώ και μια εβδομάδα όλοι συζητούν για το πως ένας ποδοσφαιριστής όπως ο Κώστας Φορτούνης ουσιαστικά οδηγήθηκε στην απόφαση να αποχαιρετήσει το εθνόσημο. Διότι κανείς δεν κατάλαβε πως γίνεται στις κλήσεις να μην υπάρχει το όνομα του Γιάννη Κωνσταντέλια ή το πως δεν εκτιμήθηκε ο καταπληκτικός Αύγουστος του Γιώργου Βαγιαννίδη. Διότι έχουν αρχίσει μια σειρά συζητήσεις από εκείνες που δεν προκαλούν ήττες μόνο στο γήπεδο αλλά και στο… μυαλό για μια ομάδα. Κουβέντες για «μάνατζερ», «κριτήρια επιλογής», πρόσωπα που παριστάνουν τους τεχνοκράτες με το εθνόσημο κλπ. Μακάρι αυτή η τελευταία εβδομάδα να γίνει ένα καλό μάθημα…

Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει στην κουβέντα την Ομοσπονδία. Κάποιους που θα μιλήσουν με τον προπονητή, που θα προσπαθήσουν να αλλάξουν λίγο την ατμόσφαιρα. Η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Ελλάδας όμως ασχολείται σταθερά και αποκλειστικά με την μοναδική δουλειά που έχει αποφασίσει πως την ενδιαφέρει: Τους διαιτητές που θα παίξουν την επόμενη Κυριακή στο πρωτάθλημα. Την εθνική εδώ και χρόνια την έχει παρατημένη στη μοίρα της. Αν χρειάστηκαν πέντε χρόνια να βρούμε μια έδρα, πόσο θα χρειαστεί για να βρούμε τα υπόλοιπα;