Απολογισμός πριν απ’ τη λήθη

Πρώτα ήταν τα Τέμπη. Πέθαναν 57 άνθρωποι κι οι ευθύνες ήταν παντού, στα χρόνια προβλήματα ασφαλείας, σε δεκάδες «υπεύθυνους» που δεν έκαναν τη δουλειά τους, σε υπουργούς που δεν υλοποίησαν συστήματα παρά τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Μετά ήταν το ναυάγιο της Πύλου με 82 νεκρούς. Τα ξένα ΜΜΕ δημοσίευσαν βίντεο και ενοχοποιητικές για το Λιμενικό καταγγελίες, ενώ εμείς απλώς φορέσαμε την ταμπέλα του «ανθέλληνα» σε όποιον εξέφρασε αμφιβολίες για τις αντιφατικές μαρτυρίες και του «ευαισθητούλη» (που το έχουν κάνει βρισιά). Πριν από μερικά χρόνια το ίδιο είχε συμβεί με το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι.

Οταν το ΕΔΔΑ καταδίκασε την Ελλάδα κανείς δεν τύπωσε την είδηση. Ακολούθησαν οι Κροάτες. Ενα κονβόι οργανωμένων σε έναν σύνδεσμο με πασίγνωστη ακραία φιλοναζί ιδεολογία, διέσχισε τη χώρα οδικώς και μαχαίρωσαν ένα φίλαθλο σε πολυσύχναστο σημείο. Ανενόχλητοι. Μετά οι πυρκαγιές.

Στη Νέα Αγχίαλο εκκενώθηκε η πτέρυγα μάχης και εξερράγησαν πυρομαχικά, αν και δεν θα μάθουμε ποτέ πώς στο καλό αφέθηκε να πλησιάσει το στρατόπεδο η φωτιά.

Μέτρησαν οι επιστήμονες συνολικά πόσα στρέμματα γης κάηκαν φέτος; Κι αν ναι, η κυβέρνηση ενέκρινε ή θα ακούσουμε πάλι ότι «πολιτικοποιεί» τις δορυφορικές απεικονίσεις το Εθνικό Αστεροσκοπείο; Ηταν η Κέρκυρα, η Ρόδος, η Κάρυστος, η Κομοτηνή κι όσα πήρε στο διάβα της η φωτιά στον Εβρο όταν τα μέτωπα ενώθηκαν σε μια τεράστια κόκκινη κηλίδα στον χάρτη που απλωνόταν επί 16 ολόκληρες μέρες. Παίρνοντας ζωές αλλοδαπών που δεν τους έκλαψε κανείς. Αφού έγιναν αναπόδεικτες συνδέσεις με το Μεταναστευτικό και «περίπου βεβαιότητες» που οπλίζουν χέρια «πολιτοφυλακών». Πριν προλάβουμε να τα μεταβολίσουμε, μας βρήκαν οι πλημμύρες. Και παρακολουθούμε ανθρώπους σκαρφαλωμένους στις στέγες να περιμένουν τον στρατό.

Είδαμε και τον πνιγμό του Αντώνη στο λιμάνι. Ο Αντώνης ήταν φτωχός και ΑΜΕΑ. Δηλαδή ευκολότερος στόχος από κάθε προνομιούχο. Η αντίδραση του υπουργού ήταν να μετρήσει ποιος είναι το θύμα και, αργότερα, να προδικάσει με νομική ορολογία. Της εταιρείας να ανακοινώσει πως αποσύρει το πλοίο από τη γραμμή. Θα φταίει, μάλλον, που ήταν στοιχειωμένο. Κι όλα τα παραπάνω θα ξεχαστούν ένα ένα, μαζί με τις χαμένες ζωές ως «κανονικότητα» σε μια χώρα που δεν είναι αρκετά άριστη παρά τις μεγάλες υποσχέσεις. Κι εμείς θα αποδεχτούμε σιγά σιγά την παραίτηση στην αποσύνθεσή μας, ενεργοποιώντας την αμυντική μας λήθη.