Πυγολαμπίδες παρηγοριάς για τον ΣΥΡΙΖΑ

Προσωπικά δεν με εκπλήσσει η απελπισία που έχει κατακλύσει το χώρο τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και του ΠΑΣΟΚ, μετά το διπλό εκλογικό τους Βατερλό, στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, που ανέβασαν με κυρίαρχη αυτοδυναμική υπεροψία ή αλλιώς με ψηλομύτικο τουπέ για δεύτερη φορά στον πρωθυπουργικό θώκο τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Διευκρινίζω, στο σημείο αυτό ότι τα ηγεμονικά επινίκεια, από όλους τους «νικητές», ουδέποτε επέδρασαν διαστροφικά στις πολιτικο-κοινωνικές εκτιμήσεις μου και γραφές… Και αυτό διότι τελικά τα ίδια τα μετεκλογικά πεπραγμένα δικαιώνουν, ή και αποδοκιμάζουν τον ηγέτη. Η άλλως πως «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»…

Διαψεύστηκαν πανηγυρικά για τ’ αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, από κατά συρροήν άκριτες και επιπόλαιες κινήσεις τους: Το νέο ΠΑΣΟΚ (που κόλλησε και το παρατσούκλι ΚΙΝΑΛ, προφανώς από αποστροφή προς τα ιδρυτικά του στελέχη, που τα περιφρόνησαν αναιδώς κάποιοι νεοφώτιστοι «ξερόλες»).

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ προφανώς αναμένοντας τον ερχομό κάποιου πολιτικού Μεσσία, έστω και με το ισχνό φως της πυγολαμπίδας.

Μορφή αρχαίου δράματος έχει ήδη λάβει ο Στέφανος Κασσελάκης με τον άτυπο ρόλο του «από μηχανής Θεού» στα απανωτά πολιτικά αδιέξοδα του ημιδιαλυμένου ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα η ατελεύτητη προβολή του από αμέτρητα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον εντάσσει στους Μεσσίες της πολιτικής σωτηρίας. Το σήριαλ Κασσελάκη θα έχει και άλλες συνέχειες διότι «πουλάει» όπως λένε στην πιάτσα…

Ή έτσι ή αλλιώς και τα δύο μετεκλογικά από-κόμματα πλήρωσαν και μάλιστα πανάκριβα:

α) Το μεν ΠΑΣΟΚ την άκριτη προσωπολατρία προς τον Νίκο Ανδρουλάκη, διότι έτσι παραπλανητικά πίστεψαν οι μεταπαπανδρεϊκοί, ότι θα νεκρανάσταιναν τη θριαμβευτική αναμορφωτική πορεία του Ανδρέα Παπανδρέου, από ένα πρόσωπο χωρίς τις ακαδημαϊκές και αγωνιστικές περγαμηνές του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος παράτησε τα διδακτικά του καθήκοντα σε τρία πανεπιστήμια των ΗΠΑ για να δημιουργήσει στην Ελλάδα ένα από τα δυναμικότερα ευρωσοσιαλιστικά κόμματα.

β) Απεναντίας, ο Νίκος Ανδρουλάκης, για να μη χάσει τα ποικίλα πολιτικά και οικονομικά προνόμια του ευρωβουλευτή προτίμησε ν’ ασκήσει ως… επισκέπτης της Αθήνας γιατί όχι και ως λαθρόβιος των Βρυξελλών τα αρχηγικά καθήκοντα στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, αγορεύοντας προς τα κομματικά του στελέχη σε μικρές αίθουσες του ελληνικού κοινοβουλίου. Και ουδέποτε στη μεγάλη αίθουσα της Ολομέλειας του κοινοβουλίου, διότι δεν είχε την ιδιότητα του εκλεγμένου Έλληνα βουλευτή…

Ασυγχώρητες μειοδοσίες

Με τη σειρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. οδηγήθηκε, με αποκλειστικά δική του υπαιτιότητα, στην αυτοδιάλυσή του για σειρά κυβερνητικών και τελείως ασυγχώρητων πολιτικών παραλείψεων γιατί όχι και ατασθαλιών. Όλα ξεκινούν από τη σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ (Ανεξάρτητους Έλληνες) του Πάνου Καμμένου αλλά και τη μειοδοτική Συμφωνία των Πρεσπών που με ευθύνη του Νίκου Κοτζιά εκχώρησε την ταπεινωτική ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» στο κρατικό μόρφωμα των Σκοπίων.

Η χειρίστη όμως των πολιτικών ατασθαλιών ήταν η μετατροπή της Αλεξανδρούπολης, χωρίς καμμιά συζήτηση στη Βουλή αλλά ούτε και με δημοψήφισμα, σε νέα αμερικανική αμυντικο-επιθετική βάση. Έτσι προέκυψε ένα σχεδόν αγεφύρωτο χάσμα στις σχέσεις της Αθήνας με τη Ρωσική Ομοσπονδία, η οποία επισήμως εχαρακτήρισε αυτή τη βάση, ως ορμητήριο κατά της Ρωσίας και μάλιστα στο μαλακό νότιο υπογάστριό της.

Όμως, το κακό δεν σταμάτησε εδώ. Διότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη όχι μόνον συνέδραμε με πολεμικό υλικό τον γραφικό και ταυτόχρονα επιπόλαιο και επικίνδυνο «πρόεδρο» της Ουκρανίας Βλαντιμίρ Ζελένσκι στις πολεμικές επιχειρήσεις του Κιέβου κατά της Μόσχας, αλλά επιπλέον απήλασε περίπου 10 διπλωμάτες της Ρωσίας από τη ρωσική πρεσβεία της Αθήνας.

Το θλιβερό κενό της απουσίας του Ράμα το εκάλυψε με προσωπική φροντίδα του Κυριάκου Μητσοτάκη (ή κατ’ εντολήν του Μπάιντεν) ο ντυμένος στρατιωτικά Ζελένσκι.  Ωστόσο, ο Μητσοτάκης χρεώνεται έναντι των ομολόγων του της Μόσχας για την άκριτη και βεβιασμένη συστράτευσή του με τον άκρως απρόβλεπτο και επιπόλαιο ουκρανό ηγέτη και τους προστάτες του Σόλτενμπεργκ και  ντερ Λάιεν.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έσπειρε τους ανέμους μίας ανόητης ελληνορωσικής κρίσης για να θερίσει (και το απευχόμαστε) τις θύελλες μίας επιπόλαιης διπλωματίας.

Με αυτές τις κατά συρροήν εύφλεκτες διπλωματικές προκλήσεις το μόνο που πέτυχαν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. όσο και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ήταν η απομόνωση της Ελλάδας ή ορθότερα η μάταιη αναζήτηση ενός συντονιστικού ρόλου της Αθήνας στην ανασυγκόλληση των διαρκώς τεταμένων σχέσεων ανάμεσα στα περισσότερα κράτη της Βαλκανικής χερσονήσου, με εξαίρεση το φιλήσυχο Μαυροβούνιο, που έχει εξασφαλιστεί στο ήρεμο αραξοβόλι των νοτιοανατολικών ακτών της Αδριατικής…

*Πυγολαμπίδα: Ζωύφιο που ονομάζεται στη νεοελληνική απόδοση και «κωλοφωτιά», γιατί εκπέμπει από τα οπίσθια φωσφορίζουσα λάμψη. Το φως αυτό παράγεται από την ουσία λουσιφερίνη, που βρίσκεται στην κοιλιά της πυγολαμπίδας. Όταν η ουσία αυτή έλθει σε επαφή με το οξυγόνο φωτίζει την κοιλιά του ζωυφίου και σκορπά ρομαντικό φως στις νύχτες.