Οι δύο καρδιές του Σβέτισλαβ Πέσιτς

Για την «κοινή γνώμη» του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν έφτασε ποτέ στο επίπεδο αποδοχής του αείμνηστου Ντούσαν Ίβκοβιτς, ούτε φυσικά μπήκε στην κουβέντα για τον καλύτερο πλάι στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και ας έχει κερδίσει εδώ και είκοσι χρόνια όσα μπορεί να ονειρευτεί ένας προπονητής.

Είναι που με εξαίρεση το θαύμα της Μπαρτσελόνα (triple crown το 2003) δεν του άρεσαν ποτέ οι λεωφόροι με τα μεγάλα φώτα; Ίσως. Κυρίως όμως είναι εκείνη η απόφαση ζωής που σήμερα τον κάνει να νιώθει πως μέσα του χτυπούν δύο καρδιές. Διότι ο Ομοσπονδίας τεχνικός της Σερβίας σε λίγη ώρα στον τελικό του Μουντομπάσκετ δεν έχει απέναντι την καταπληκτική εκδοχή της Γερμανίας. Έχει τους καλύτερους μια χώρας που αν –και όσο- παίζει μπάσκετ το χρωστά κυρίως σε δύο ανθρώπους. Στον Ντιρκ Νοβίτσκι και σε εκείνον…

Ομοσπονδιακός τεχνικός από το 1987 ως το θαύμα του 1993 όταν οδήγησε την παρέα του άλλοτε άσου του Ολυμπιακού (και πρόωρα χαμένου) Κρίστιαν Βελπ κόντρα σε όλα τα προγνωστικά στην κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ.

Και έπειτα εκείνος που έφτιαξε με τα χέρια του την περίφημη Άλμπα Βερολίνου που στα 90s αποτέλεσε αντίπαλο του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στη Euroleague (κατέκτησε μαζί της το κύπελλο Κόρατς το 1995), αλλά και ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκε ο κολοσσός που ακούει στο όνομα Μπάγερν Μονάχου (2012-2016) όταν αποφάσισε να μπει σοβαρά στην εξίσωση της πορτοκαλί μπάλας.

«Πατριάρχης» για τους Γερμανούς που σήμερα θα δουν έπειτα από πολλά χρόνια την κρατική τηλεόραση της χώρας να μεταδίδει έναν αγώνα μπάσκετ της εθνικής ομάδας: Τον ημιτελικό με τις Ηνωμένες Πολιτείες το ZDF δεν τον έδειξαν, αλλά δεν πρέπει να είμαστε μαζί τους αυστηροί. Στη Γερμανία υπάρχει το ποδόσφαιρο και το χάντμπολ. Το μπάσκετ ακόμη δεν το έχουν στην καρδιά τους…

Έχει κερδίσει εδώ και είκοσι χρόνια όσα μπορεί να ονειρευτεί ένας προπονητής

Ο Πέσιτς δεν είναι προφανώς μια τυχαία ιστορία. Και όσα υπέροχα κατάφερε στη διαδρομή του δεν ήταν μόνο για χάρη των Γερμανών. Στα δικά του χέρια μεγάλωσε εκείνη η απίθανη γενιά του Ντίβατς, του Κούκοτς, του Ράτζα και του Τζόρτζεβιτς με τους οποίους κατάκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα Νέων του 1987. Εκείνος είναι που οδήγησε και τη Σερβία την τελευταία φορά στην κορυφή του κόσμου, το 2002 στην Ιντιανάπολη σε εκείνο τον ανεπανάληπτο τελικό κόντρα στην Αργεντινή (με διαιτητή τον Νίκο Πιτσίλκα που ακόμη… τον ψάχνουν οι Γκαούτσος). Δεν υπάρχει κάτι που δεν κέρδισε. Δεν υπάρχει κορυφή που δεν την πάτησε.

Το σημερινό όμως δεν συγκρίνεται με τίποτα. Η Σερβία που κρατά στα χέρια του δεν έχει τον δύο φορές MVP του ΝΒΑ Νίκολα Γιόκιτς και τον δύο φορές MVP της Euroleague Βασίλιε Μίσιτς. Δεν έχει επίσης και άλλους πολλούς καθώς οι απουσίες πρώτης γραμμής είναι συνολικά πέντε-έξι. Έχει όμως όλες εκείνες τις αρχές που συνεπάγονται της περίφημης σχολής της. Και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό πως κόντρα στα προγνωστικά είναι στον τελικό.

Ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς και ο Νίκολα Μιλουτίνοφ παίζουν για… όλους ως εδώ. Και ένα εξαιρετικό supporting cast είναι στο πλάι τους κάνοντας όλα εκείνα τα μικρά που απαιτούνται. Εξαιρετική άμυνα, «διάβασμα» στο pick n roll, στόχευση τακτικά στην αδυναμία του αντιπάλου. Τι αδυναμίες τώρα έχει η υπερηχητική Γερμανία του Ντένις Σρούντερ και των αδερφών Βάγκνερ που έφτασε με τη σειρά της στον τελικό μόνο με νίκες με κερασάκι στην τούρτα την πρόκριση επί των ΗΠΑ;

Το πιο σημαντικό στοιχείο τους είναι η συνοχή. Παίζουν μαζί 4-5 χρόνια. Παίζουν εξαιρετικά μαζί. Ένας τελικός είναι πάντα ξεχωριστός» είπε. Και πρόσθεσε με νόημα κάτι που φυσικά δεν είναι μυστικό: Πως η οικογένεια του ζει στο Μόναχο! Τη δεύτερη πατρίδα του. Αν δεν είναι δύο οι καρδιές του 74χρονου; Σίγουρα είναι μια κομμένη στα δύο…