Το μακρινό 2000, ο εχθρός των ψεκασμένων ήταν ένα χνουδωτό παιδικό παιχνίδι που μιλούσε: «Αυτό το αντικείμενο έχει μέσα 15 μικροτσίπ, τα οποία μιλούν. Εγώ δεν θέλω να το κάνω να μιλά, δεν έχω καμία ανάγκη. Προσέξετε, μην πάτε να το αγοράσετε στα παιδιά σας, θα δαιμονιστούν αμέσως. Εχει ολόκληρο διάβολο μέσα του!».

Αν ακούσεις ψεκασμένο να μιλάει για τις νέες ταυτότητες, το αφήγημα μοιάζει λίγο με τα κηρύγματα κατά των Furby – κι ας μην είναι αυτές το ίδιο χνουδωτές με τα μηχανικά τερατάκια.

Αν τον ακούσεις όμως να μιλάει ιδιωτικά, στους δικούς του, σε ένα κοινό που τον καταλαβαίνει και τον αποδέχεται.

Γιατί, όταν μιλάει σε δημόσιο (ψηφιακό) χώρο, όταν ξέρει πως τον ακούν εκείνοι που πάνε να τον τρολάρουν για τα όσα πιστεύει, χρησιμοποιεί μια πιο κανονική ορολογία.

Οι μέρες που τα τσιπάκια αλλοίωναν το dna και μας οδηγούσαν στον δρόμο του «666» είναι πια πίσω του.

Τώρα, καθαρός και φρεσκοχτενισμένος, ο ψεκασμένος του 2023 ελπίζει να μην τον ρωτήσει κανείς πόσα εμβόλια κατά του κορωνοϊού έχει κάνει, γιατί η συζήτηση δεν τον συμφέρει.

Αποφεύγει να λέει πως κάθε μέρα ρίχνει μια ματιά στην «Ελεύθερη Ωρα», πως γνωρίζει τουλάχιστον δύο παλαιοημερολογίτες μοναχούς ρωσικής επιρροής και πως η φάτσα του φιγουράριζε ανάμεσα στους μακεδονομάχους, με δόρατα και περικεφαλαία.

Τώρα έχει έρθει η ώρα να αποδείξει πως είναι σοβαρός, πως είναι άνθρωπος της εποχής του και πως μπορεί να πείσει με λογικά επιχειρήματα ότι οι νέες ταυτότητες είναι όντως του διαβόλου – του τεχνολογικού, όχι του κανονικού.

Γιατί, ποιος είναι ο πυρήνας του ψεκασμένου επιχειρήματος για τις νέες ταυτότητες;

Οχι πως σ’ αυτές δεν αναγράφεται το θρήσκευμα, όπως τις μεγάλες εποχές του ΠΑΣΟΚ, αλλά πως σ’ αυτές θα περιέχεται ο ένας, ομοούσιος και αδιαίρετος αριθμός του πολίτη – ο ίδιος που υπάρχει εδώ και δεκαετίες σε κάθε κράτος με υποψία ανάπτυξης στην Ευρώπη για τη μείωση της γραφειοκρατίας και τη διευκόλυνση των επαφών με το Δημόσιο.

Ο αριθμός του πολίτη, λέει η νεοψεκασμένη θεωρία, είναι το μέσο για να υποκλαπούν από το κράτος τα προσωπικά δεδομένα.

Μοδάτη προσέγγιση: όντως, η μάχη για την προστασία των προσωπικών δεδομένων είναι μια από τις μεγαλύτερες της ψηφιακής εποχής. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προωθήσει κανείς μια προσωπική θεωρία από το να την τυλίξει με το περίβλημα ενός πραγματικού προβλήματος.

Η λογική έχει κάποια κενά

Ο ψεκασμένος της ιστορίας μας δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να παραδεχτεί πως έχει, με τη θέλησή του, παραδώσει προσωπικά στοιχεία στις τράπεζες για να βγάλει χρεωστική κάρτα,  πως έχει δώσει τα ίδια στοιχεία στις εταιρείες που ελέγχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιεί – οι οποίες, κατά πάσα πιθανότητα, δεν ξέρουν μόνο τον αριθμό του κινητού του ή το χρώμα των ματιών του, αλλά ακόμα και τις συνήθειες που ακολουθεί κάθε πρωί, βασισμένες στον αλγόριθμο του λογαριασμού του. Η διαφορά; Αυτές οι εταιρείες δεν είναι το κράτος. Και το κράτος, για τον φίλο ψεκασμένο, είναι μυστηριώδης οργανισμός.

Καλύτερα να σε ξέρει σαν την παλάμη του χεριού της η Meta από το να μην εξαρτάται η άυλη συνταγογράφηση από τον υπάλληλο που κατέγραψε το επώνυμό σου (σωστά ή λάθος) σε ΑΦΜ και ΑΜΚΑ. Καλύτερα να μπαίνεις στο Taxis μέσω του λογαριασμού τραπέζης σου από το να μη χρειάζεται να δηλώσεις έναν θάνατο πέντε φορές, σε πέντε διαφορετικές υπηρεσίες.

Η λογική έχει κάποια κενά, αλλά εδράζεται στην καχυποψία που έχει κάθε ψεκασμένος με την εξουσία: το κράτος είναι εχθρός και θέλει το κακό σου.

Ο ψεκασμένος έχει πια πάτημα να διατείνεται πως στον μοναχικό δρόμο που έχει ακολουθήσει αυτός και όσοι άλλοι τρέχουν να προλάβουν να βγάλουν, για τελευταία φορά, χάρτινη ταυτότητα, δεν είναι εντελώς μόνος του: έχει πια τριπλή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Στην Ελληνική Λύση υπάρχει ο Κυριάκος Βελόπουλος που ζητάει, στο γνωστό του μοτίβο, απαντήσεις για τυχόν απευθείας αναθέσεις.

Οι νέες προσθήκες στη Βουλή, όμως, «σηκώνουν» το θέμα με μεγαλύτερο ιδεολογικό υπόβαθρο από το «τελειώνουν την Ελλάδα με τις νέες ταυτότητες». Ενας εκ των βουλευτών των «Σπαρτιατών» που πρωταγωνίστησε στον καβγά μεταξύ Δομοκού και Βασίλη Στίγκα μέχρι οι δύο πλευρές να τα βρουν, ο Χάρης Κατσιβαρδάς, το είπε με εθνικιστική, αντιευρωπαϊκή χρυσόσκονη: «Δεν είμεθα ευρωλιγούρηδες, έχουν έναν αναθεωρητισμό έναντι της Ευρωπαϊκής Ενώσεως», σχολίασε (Action24) για την ψηφιακή υπογραφή και το αποτύπωμα που θα φέρει το τσιπάκι. «Θα είναι συγκεντρωμένα όλα τα προσωπικά μας δεδομένα και αυτό είναι το επικίνδυνο.

Υπάρχει ηλεκτρονική διακυβέρνηση, δηλαδή το κράτος κρατάει βάσεις δεδομένων σε κάθε υπουργείο. Με τον ενιαίο αριθμό θα γίνει συλλογή στοιχείων», είπε όταν ρωτήθηκε ο Δημήτρης Νατσιός της Νίκης. «Συμμεριζόμαστε τις ανησυχίες του λαού για τις νέες ταυτότητες γιατί υπάρχει και μια κρυψίνοια από την κυβέρνηση (…) Αλλο τα διάσπαρτα προσωπικά μας δεδομένα και άλλο να είναι συγκεντρωμένα».

Ακόμα κι αυτός, όμως, δεν θέλει να πει πως βρίσκεται πίσω από τις γραφικότητες -δηλώνει πως «θα λάβει υπόψη του την άποψη της Εκκλησίας». Και αν κάτι πονάει περισσότερο τον ψεκασμένο ψηφοφόρο του είναι πως η μάχη κατά των Furby έχει πια χαθεί οριστικά.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ «ΤΑ ΝΕΑ»

Headlines