Ο άνθρωπος με τις δύο πατρίδες!

Η τελευταία κατάκτηση μεγάλης διοργάνωσης για τη «Λερναία Υδρα» του Παγκόσμιου μπάσκετ Σερβία είχε έρθει το 2002 στην Ινδιανάπολη των ΗΠΑ όταν κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο απέναντι στην Αργεντινή στην παράταση.

Το πρώτο και τελευταίο ως τώρα χρυσό μετάλλιο της Γερμανίας σε σημαντική διοργάνωση μπάσκετ είχε έρθει το 1993 στο Μόναχο, όταν είχε νικήσει στον τελικό του Ευρωμπάσκετ που φιλοξένησε τη Ρωσία.

Και στις δύο περιπτώσεις στην άκρη του πάγκου των νικητών καθόταν ο ίδιος άνθρωπος, ο κύριος με το…μαγικό ραβδάκι, ο Σβιέτισλαν Πέσιτς που σήμερα θα επιχειρήσει να επαναφέρει τη Σερβία στην κορυφή του κόσμου απέναντι στη δεύτερη πατρίδα του και τη χώρα που έβαλε στο χάρτη του μπάσκετ, τη Γερμανία!

Ο 74χρονος προπονητής (που παρεπιμπτόντως αν πάρει τον τίτλο θα γίνει ο γηραιότερος στην ιστορία ξεπερνώντας τον Μάικ Σιζέφσκι που είχε πάρει στα 67 του τον τίτλο με τις ΗΠΑ το 2010 στην Κωνσταντινούπολη) θα βρεθεί στη μέση ενός ξεχωριστού τελικού ανάμεσα σε δύο χώρες που κάλλιστα συνθέτουν το κλασσικό: «Από εδώ η γυναίκα μου και από εδώ το αίσθημά μου»!

Οι Γερμανοί από το 1993 όπου είχαν πάρει το μοναδικό τους χρυσό μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση ποτέ δεν τα κατάφεραν ξανά, πλησιάζοντας μόνο το 2005 όταν έφτασαν στον τελικό – και πάλι – του Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου αλλά εκεί τους περίμενε αφιονισμένη η Ελλάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη για να τους «σαρώσει» (78-62) με τον Δράκο να παίρνει και μια άτυπη ρεβάνς για το 1993 που ως παίκτης τότε είχε βιώσει τον αποκλεισμό από τους Γερμανούς στις λεπτομέρειες (76-73) στον ημιτελικό του Μονάχου.

Το καλάθι και φάουλ (που πήρε από τον Μιχαϊλοφ στα 3’’) του Κρίστιαν Βέλπ στον τελικό με τη Ρωσία έστεψε τους Γερμανούς πρωταθλητές Ευρώπης (71-70) και μετέτρεψε τον Πέσιτς σε εθνικό ήρωα καθώς από…σπόντα είχε βρεθεί στη Γερμανία και έγινε μόνιμος κάτοικος.

Ο Πέσιτς είχε σαρώσει τους τίτλους στις «μικρές» εθνικές ομάδες της Γιουγκοσλαβίας με τρία συνεχόμενα χρυσά μετάλλια στα Ευρωμπάσκετ παίδων (1985), εφήβων (1986) και το περίφημο Παγκόσμιο U-19 (1987) με μια τρομερή φουρνιά παικτών όπως οι Κούκοτς, Ράτζα, Τζόρτζεβιτς, Πετσάρσκι, Κοπρίβιτσα, Παβίσεβιτς και Ιλιτς (ο τωρινός τιμ μάνατζερ της Εθνικής Σερβίας) και αρκετοί ακόμα οι οποίοι στα χέρια του Πέσιτς έγιναν άνδρες και γαλουχήθηκαν με τις καλύτερες αρετές. Σε εκείνο το τουρνουά του 1987, που είχε χαρακτηριστεί και ως…Κουκοτσιάδα (για τις τρομερές εμφανίσεις του Τόνι Κούκοτς με αποκορύφωμα του 35 πόντους του με 11/12 τρίποντα απέναντι στους Αμερικάνους στο 110-95 με το οποίο τους είχαν νικήσει οι Σέρβοι).

Την ίδια χρονιά η Γιουγκοσλαβία στους άνδρες έχανε δύο φορές από την Ελλάδα στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας και ο Κρέζιμιρ Τσόσιτς θα αποτελούσε παρελθόν από τον πάγκο. Ο Σβιέτισλαν Πέσιτς ήταν βέβαιος ότι θα αναλάβει το πόστο ως επιβράβευση για τη δουλειά του και τις επιτυχίες του στους μικρούς, αλλά ο μεγάλος Ντούσαν Ιβκοβιτς έμελε να είναι αυτός που θα πάρει το τιμόνι και θα παρουσιάσει την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών της χώρας στους θριάμβους του Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ (1989) και του Μουντομπάσκετ της Αργεντινής (1990).

Τότε ο Πέσιτς μετακόμισε στη Γερμανία και ανέλαβε την Εθνική ομάδα της χώρας, οδηγώντας την μετά από λίγες μέρες σε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο όταν για πρώτη φορά η γερμανική τηλεόραση έπαιζε σε πράιμ τάιμ το μπάσκετ (αντί για ποδόσφαιρο, χάντμπολ ή τένις με Μπόρις Μπέκερ και Στέφι Γκράφ να έχουν σαφέστατα πολύ μεγαλύτερη δημοτικότητα από την πορτοκαλί μπάλα!)

Η Γερμανία έγινε η δεύτερη πατρίδα του Πέσιτς (έμεινε 14 χρόνια) και μάλιστα, ο γιος του Μάρκο (είχε παίξει και στον Ηρακλή και είναι πλέον γενικός διευθυντής στη Μπάγερν Μονάχου) πολιτογραφήθηκε Γερμανός και έπαιξε στην Εθνική ομάδα διπλα στον Ντιρκ Νοβίτσκι κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ 2002 (όπου λίγο έλειψε να κοντραριστεί στον τελικό με τον πατέρα του !) και το αργυρό στο Ευρωμπάσκετ 2005.

Ο Σβιέτισλαβ Πέσιτς θυμήθηκε με νοσταλγία και τις δύο επιτυχίες του χθες στην τελευταία προπόνηση όταν μίλησε στους δημοσιογράφους. Η Γερμανία είναι ακόμα στην καρδιά του, αλλά η Σερβία είναι η ίδια η καρδιά του.

Υ.Γ. Απόψε στο mall of Asia της Μανίλα των Φιλιππίνων ο Βιέτισλαβ Πέσιτς θα είναι ο μόνος που βρισκόταν και στους δύο μεγάλους τελικούς στους τελευταίους θριάμβους της Γερμανίας (1993) και της Σερβίας (2002). Θα έδενε το «γλυκό» εάν δεν είχε αποχωρήσει εδώ και χρόνια πιά από τη διαιτησία ο εκ των κορυφαίων Ελλήνων διαιτητών και στον παγκόσμιο χάρτη, Νίκος Πιτσίλκας που όχι μόνο είχε «σφυρίξει» τους δύο αυτούς τελικούς αλλά ήταν και ο άνθρωπος που πήρε τα δύο πιο κρίσιμα σφυρίγματα.

Σωστά το 1993 (το φάουλ του Μιχαϊλοφ στο Βέλπ), λάθος το 2002 (το 5ο φάουλ του Σκόλα στον Ντίβατς στην τελευταία φάση του τελικού και ενώ είχε κλέψει τη μπάλα ο Αργεντίνος και πήγαινε για το καλάθι της νίκης).