Aδιανόητα εγκλήματα βλέπουμε πια κάθε μέρα δίπλα και μπροστά μας. Ομως αυτό το έγκλημα με το οποίο οι στυγνοί δολοφόνοι που δούλευαν πάνω σε ένα πλοίο της γραμμής στέρησαν τη ζωή ενός ανθρώπου πετώντας τον στη θάλασσα, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη εβδομάδα, είναι κάτι που ουδείς είχε ξαναδεί. Και είναι από τα πιο φρικτά, εξαιτίας ακριβώς της κτηνωδίας του, της ψυχραιμίας και της αποφασιστικότητας της εκτέλεσής του, του πόσο ακατανόητο για κάθε άνθρωπο αλλά και πόσο φυσικό για τους εκτελεστές του υπήρξε.

Και, βέβαια, επειδή συμβαίνει σε συνθήκες και σε τόπο που όχι να το περιμένει, αλλά ούτε να το φανταστεί μπορεί κανείς: εκεί που λες ότι θα κάνουν τα πάντα να βοηθήσουν και γιατί υποτίθεται ότι αυτό είναι το καθήκον τους στη θάλασσα.

Ομως, αυτοί ειδικά έκαναν το ακριβώς αντίθετο: δολοφόνησαν ψυχρά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και είδαν το έγκλημά τους. Παρακολουθούσαν ατάραχοι. Εβλεπαν τον άνθρωπο ότι πνίγεται μόλις τον πέταξαν σαν να ήταν σαβούρα στη θάλασσα.

Και τίποτα… Είναι προφανές ότι τα καθάρματα άσκησαν άνετα αυτό που στα μυαλά τους θεωρούσαν ότι ήταν εξουσία τους να ασκούν: δικαίωμα ζωής και θανάτου κατά βούληση στους «απείθαρχους» επιβάτες…

Για μια ακόμα φορά καταρρέει ένα ακόμα άθλιο ρατσιστικού χαρακτήρα στερεότυπο που έχει φυσικά εδώ και χρόνια αποδομηθεί στην πράξη, αλλά που εν τω μεταξύ διαπότισε γενιές ανθρώπων με ένοχη ελαστικότητα συνειδήσεων για τις πράξεις τους: «Εμείς οι Ελληνες είμαστε καλοί άνθρωποι, όχι σκληροί σαν τους ξένους».

Τώρα όμως έρχεται πλέον η ώρα να καταρρεύσει και ένα άλλο απαράδεκτο στερεότυπο, αυτό με άλλη ρίζα αναφοράς και με άλλο επίπεδο σημασίας, καθώς είναι θεμελιώδες στο ποινικό σύστημα της χώρας: το πώς πληρώνουν τα εγκλήματά τους τέτοιου είδους εγκληματίες.

Από την ώρα που αυτοί οι εν ψυχρώ δολοφόνοι μπουν στη φυλακή, ακόμα κι αν καταδικαστούν από το δικαστήριο (υποθέτει κανείς ότι αυτό θα συμβεί, με το έγκλημα να έχει καταγραφεί πλήρως οπτικά σε πλήθος πηγών και από δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες σε ανοιχτή κοινή θέα, οπότε, εντάξει, ασφαλώς τεκμήριο αθωότητας, αλλά όχι ως εξόφθαλμη υποκρισία), το μέγιστο που θα εκτίσουν ως ποινή δεν πρόκειται να ξεπεράσει τα δεκαπέντε έτη. Τόσο «κοστολογείται» στην πράξη από την ελληνική πολιτεία ακόμα και το πιο φρικτό ή και το πιο μαζικό έγκλημα.

Και αυτό δεν είναι καν το πιο εντυπωσιακό: υπάρχει πάντοτε πολύ σοβαρή πιθανότητα, ανάλογα και με το πόσο καλοί είναι οι δικηγόροι τους και το πόσο ευνοϊκές μπορεί να τους σταθούν ορισμένες συνθήκες, να τους δει κανείς να βολτάρουν αδιανόητα πιο γρήγορα ελεύθεροι και ωραίοι όπου τους καπνίσει και σε λίγο να πάρουνε κι αέρα και να διηγούνται και περήφανοι το… ανδραγάθημά τους. Και λίγο σημαίνει πολύ λίγο. Εχει συμβεί, πολύ συχνά και πρόσφατα, με βαριά καταδικασμένους εγκληματίες. Ομως, η πιο πιθανή εκδοχή είναι να εκτίσουν ένα κάποιο κομμάτι, κάτι σαν τη μισή ποινή από τα δεκαπέντε έτη που τους περιμένουν.

Ολα αυτά σημαίνουν ότι το σύστημα είναι λάθος. Εντελώς λάθος. Είναι μια Δικαιοσύνη νομοθετημένη να χαϊδεύει το πιο βαρύ έγκλημα και το πιο μεγάλο άδικο. Που μοιάζει να τα κοιτάει περισσότερο από την πλευρά του θύτη κι όχι του θύματος, του δικαίου και της κοινωνίας. Οταν θα βγουν οι φονιάδες, θα έχουν πλάι τους τον πιο μεγάλο σύμμαχο: τη λήθη. Ποιος θα θυμάται τότε ποιοι είναι, πώς και γιατί βρέθηκαν εκεί αυτά τα «καλά παιδιά»; Ποιος θα ενδιαφέρεται; Ποιος θα θυμάται την ιστορία εκείνου του τραγικού ανθρώπου, του χαμογελαστού Αντώνη Καρυώτη, που στα 36 χρόνια του δολοφονήθηκε τόσο φριχτά, τόσο άδικα, τόσο αναπάντεχα; Κανείς. Μα τότε οι τηλεοράσεις θα ‘χουν άλλα να ασχολούνται. Ποιος ξέρει τι…

Headlines