Άγριες νύχτες και ακόμα πιο άγρια πρωινά στο κλαμπ CBGB της Νέας Υόρκης

Πώς θα ήταν δυνατό να συμπυκνωθεί η σκηνή του θρυλικού συναυλιακού χώρου της Νέας Υόρκης, CBGB, σε ένα μόνο ντοκιμαντέρ; Ένα μόνο πράγμα είναι σίγουρο: Δεν θα μπορούσε ενδεχομένως να υπάρξει ποτέ ξανά ένα άλλο κλαμπ σαν αυτό.

Κατά τη διάρκεια της ακμής του στη δεκαετία του ’70, κανείς δεν έβλεπε το μέλλον του να είναι πολιτιστικά σημαντικό. Άλλωστε, γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1973 σε ένα εγκαταλελειμμένο μέρος του East Village, στο 315 Bowery μεταξύ First και Second Streets.

Οι νύχτες τους ήταν πιο όμορφες από τις μέρες μας

Ο Hilly Kristal, ιδιοκτήτης και πατρική φιγούρα του, οραματίστηκε ένα κλαμπ για Country, Bluegrass και Blues (εξ ου και το ακρωνύμιο). Αντ’ αυτού, έγινε «η αδιαμφισβήτητη γενέτειρα του punk rock» και των new wave συγκροτημάτων όπως οι Television, οι Talking Heads, η ομάδα της Patti Smith, οι Ramones, οι Blondie, οι B-52s, οι Misfits και οι Dead Boys.

Αργότερα στη διάρκεια της ζωής του, πλήθος κόσμου θα ερχόταν επίσης για να δει τους The Police, Bad Brains, Sonic Youth, The Beastie Boys, Green Day και Moby.

Οι νύχτες ήταν δικές τους. Λιγότερο γνωστό είναι τι συνέβαινε κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν το πιο punk του punk, το πιο underground του underground, το πιο εναλλακτικό του εναλλακτικού είχε τη στιγμή του ορίζοντας το σχήμα του καινοφανούς και του φρέσκου. Τις πρωινές ώρες ήταν που το hardcore έβγαινε να παίξει. Πιο δυνατά και πιο οργισμένα.

Η θερμοκρασία ανέβαινε στους 40 °C και ο συμπυκνωμένος ιδρώτας έσταζε από το ταβάνι. Ήταν ένα διαρκές πάρτι γεμάτο οργή και εξέγερση, αλλά κάποιοι λένε ότι υπήρχε μια τελετουργία αλληλεγγύης στο να ρίχνεται ο frondman στο πλήθος γνωρίζοντας ότι θα τον πιάσουν.

300 μέσα και άλλοι τόσοι έξω

Το ντοκιμαντέρ «At the Matinée», του Ιταλού σκηνοθέτη Giangiacomo de Stefano, που προβάλλεται στην πλατφόρμα Filmin, παρακολουθεί τα καμώματα στο CBGB του λεγόμενου New York Hardcore ή NYHC, το οποίο περιλάμβανε ονόματα πολύ λιγότερο διάσημα από αυτά που αναφέρθηκαν προηγουμένως, αν και κάποια από αυτά τα ονόματα τα κατάφεραν και έκαναν ακόμη και ευρωπαϊκές περιοδείες- συγκροτήματα όπως οι Gorilla Biscuits, οι Youth of Today, οι Agnostic Front, οι Murphy’s Law και οι Cause of Alarm. Τα συγκροτήματα αυτά είτε σχηματίστηκαν σε καταλήψεις είτε έζησαν σε καταλήψεις.

Το CBGB μπορούσε να χωρέσει 300 άτομα, και υπήρχαν τουλάχιστον άλλοι τόσοι που τριγυρνούσαν στο δρόμο, μιλώντας κυρίως για μουσική αλλά και τη ζωή πέρα από τα συντηρητικά πλαίσια. Μέσα, με τα ντεσιμπέλ να εκτοξεύονται, το κοινό χοροπηδούσε, σπρώχνοντας και ξανασπρώχνοντας, ανεβαίνοντας στη σκηνή και φτύνοντας μπύρες στα συγκροτήματα ή το αντίστροφο.

Η θερμοκρασία ανέβαινε στους 40 °C και ο συμπυκνωμένος ιδρώτας έσταζε από το ταβάνι. Ήταν ένα διαρκές πάρτι γεμάτο οργή και εξέγερση, αλλά κάποιοι λένε ότι υπήρχε μια τελετουργία αλληλεγγύης στο να ρίχνεται ο frondman στο πλήθος γνωρίζοντας ότι θα τον πιάσουν.

Δείτε το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ «At the Matinée» 

Οι φυλές του πανκ

Καθώς προχωρούσε η δεκαετία του 1980, νέες αστικές φυλές ανέλαβαν την εξουσία, όπως οι skinheads και οι straight edge – οι τελευταίοι αντιπροσώπευαν μια σχεδόν πουριτανική αίρεση μέσα στο πανκ που απέρριπτε τον μηδενιστικό ηδονισμό, αλλά και τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.

Ο χορτοφαγισμός θα ενσωματωθεί αργότερα στη φιλοσοφία τους. Μπορούσες να τους ξεχωρίσεις από την εικόνα ενός Χ στο πίσω μέρος του χεριού τους, το ίδιο Χ που σφραγίζεται σε όσους είναι πολύ νέοι για να τους σερβίρουν αλκοόλ. Κάποια από τα άλλα hardcore συγκροτήματα περνάει στο straight edge. Άλλες, μετατοπίστηκαν έξυπνα στο πιο προσοδοφόρο είδος του heavy metal.

Η νοσταλγία είναι ισχυρή. Οι επιζώντες αυτής της εποχής παραπονιούνται για τον μετέπειτα εξευγενισμό της γειτονιάς, την εκτόξευση των τιμών των σπιτιών, την εξαφάνιση των μικρών καταστημάτων, την έλλειψη προσωπικότητας στην πόλη λόγω των μεγάλων επωνύμων.

Όποιος το έζησε θα νιώσει

Το ντοκιμαντέρ δείχνει πώς ο Walter Schreifels, μέλος των Youth of Today και των Gorilla Biscuits, έφτιαξε chillout εκδοχές των πιο αγιασμένων punk ύμνων, οι οποίοι βέβαια απείχαν πολύ από την προέλευσή τους. Αποκαλύπτει επίσης ότι ακόμα και οι πιο άγριοι hardcore punks -που ήταν, πράγματι, κυρίως άντρες- παραδέχτηκαν ότι φοβόντουσαν να φύγουν από το χώρο στο Lower East Side, που εκείνη την εποχή κατοικούνταν κυρίως από άστεγους, πόρνες, εμπόρους και πρεζόνια.

Η νοσταλγία είναι ισχυρή. Οι επιζώντες αυτής της εποχής παραπονιούνται για τον μετέπειτα εξευγενισμό της γειτονιάς, την εκτόξευση των τιμών των σπιτιών, την εξαφάνιση των μικρών καταστημάτων, την έλλειψη προσωπικότητας στην πόλη λόγω των μεγάλων επωνύμων. Πάνω απ’ όλα, τους λείπει η απογευματινή διάθεση στο CBGB.

To CBGB πριν και μετά -ο σχεδιαστής John Varvatos το έκανε μπουτίκ 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη 23punk (@23punk_)

Το άδοξο τέλος

Βυθισμένο σε διαμάχες για το ενοίκιο, ο Hilly Kristal έκλεισε το CBGB το 2006 με μια τελευταία συναυλία της Patti Smith. Μέχρι τότε, το CBGB εξακολουθούσε να λειτουργεί ως χώρος όπου έπαιζαν τοπικά συγκροτήματα. Το κοινό δεν ξέχασε ποτέ το παρελθόν του ούτε το ξεχωριστό ηχοσύστημά του.

Το να στέκεσαι σε εκείνο το χώρο ήταν σαν να βυθίζεσαι στην ιστορία της μουσικής.

Το Another Man μίλησε, πριν από δύο-τρία χρόνια με μερικούς από τους ανθρώπους που ήταν εκεί και βίωσαν την ιστορία του CBGB: Τους μουσικούς, τους δημοσιογράφους, έναν φωτογράφο και έναν πρώην μπάρμαν, οι αναμνήσεις των οποίων – επί σκηνής, εκτός σκηνής και στο πεζοδρόμιο έξω από αυτό – το κράτησαν ζωντανό.

• Κρις Στέιν – «Ήμουν στο CBGB πριν δουλέψω με τους Blondie»

Ο Chris Stein είναι συγγραφέας, φωτογράφος και ιδρυτικό μέλος των Blondie. Στο σχετικά νέο του βιβλίο φωτογραφίας, «Point of View: Me, New York City, and the Punk Scene» αποτυπώνει την πόλη στις δεκαετίες του ’70 και του ’80.

«Ζούσα στην 1η και 1η οδό. Ήμουν στο CBGB πριν δουλέψω με τους Blondie. Μπήκαμε μέσα. Ο Eric Emerson ήταν στη σκηνή και έπαιζε. Πρόσφατα είδα ότι ο Eric ισχυρίστηκε ότι βοήθησε να χτιστεί η πρώτη σκηνή στο CBGB. Η πρώτη σκηνή ήταν στα αριστερά. Και όταν διευρύνθηκε, ήταν αργότερα στα δεξιά. Οι τουαλέτες ήταν επίσης στον επάνω όροφο. Κανείς δεν είχε πρόσβαση ή δεν ασχολιόταν με τον κάτω όροφο. Οπότε ήταν λίγο διαφορετικά διαμορφωμένο στην αρχή.

Υπήρχαν πίνακες και τοιχογραφίες στους τοίχους – ιπποδρομίες – που πρέπει να χρονολογούνται από τη δεκαετία του 20. Η ατμόσφαιρα ήταν σχεδόν αμετάβλητη: Funky και μποέμικη. Ο Hilly μετέφερε πολλά από τα προσωπικά του πράγματα εκεί, όπως παραγεμισμένες πολυθρόνες και καναπέδες. Μπροστά υπήρχε μια βιβλιοθήκη με βιβλία, ώστε να μπορείς να κάθεσαι. Είχε ένα διαμέρισμα στη γειτονιά, αλλά συνήθιζε να διανυκτερεύει και στο κλαμπ.

Υπάρχει μια φωτογραφία στο νέο μου βιβλίο που μου αρέσει πολύ: Ο Lester Bangs στην παραλία του Coney Island και είναι με ένα από τα κορίτσια ενός συγκροτήματος που λεγόταν The Slander Band. Δείχνει τόσο άβολα και εκτός τόπου και χρόνου- την ίδια στιγμή δείχνει σκληρός και επιβλητικός. Είναι ένας καλός συνδυασμός.

Η τηλεόραση είχε ένα τραγούδι που λεγόταν Venus και το διασκευάζαμε με τους Blondie. Και το I Don’t Wanna Go Down to the Basement των Ramones. Μόλις οι Ramones ήρθαν στο CBGB έγινε η καθιέρωση ολόκληρης της σκηνής, επειδή ήταν συγκεντρωμένοι».

• Κέιτ Πίρσον – «Ήταν μεθυστικό γιατί ένιωθα άνετα. Είχε υπέροχο ηχοσύστημα»

Η Κέιτ Πίρσον είναι ιδρυτικό μέλος και τραγουδίστρια των B-52s.

«Είχε τη φήμη ότι ήταν η επιτομή του μέρους που θα ήθελες να παίξεις στη Νέα Υόρκη. Ξεκινήσαμε από την Αθήνα (Τζόρτζια) και δεν είχαμε μέρος για να παίξουμε εκεί. Οι φίλοι μας είπαν ότι πρέπει να πάτε στη Νέα Υόρκη. Πήγαμε μια κασέτα εκεί και την παίξαμε για το CBGB και το Max’s (Kansas City). Το CBGB την απέρριψε και έτσι παίξαμε την πρώτη μας συναυλία στο Max’s. Μόλις παίξαμε στο Max’s, με κάποιο τρόπο μαθεύτηκε. Υπήρχε λίγος θόρυβος. Κάναμε τον κόσμο να χορεύει και μερικοί φίλοι μας ήρθαν μαζί μας. Την επόμενη φορά που προσπαθήσαμε να μπούμε στο CBGB είπαν ναι, αλλά είπαν ότι μπορούσες να παίξεις μόνο στο ένα ή στο άλλο κλαμπ. Είπαμε, ‘Ελάτε! Ερχόμαστε με το αυτοκίνητο από τη Γεωργία!’ Έτσι τελικά υποχώρησαν. Αρχίσαμε να παίζουμε και στα δύο κλαμπ. Το CGBG ήταν το ένα στο χάρτη όπου ήδη έπαιζε η Patti Smith και οι Talking Heads και οι Television.

Ήταν μεθυστικό γιατί ένιωθα άνετα. Είχε υπέροχο ηχοσύστημα. Γι’ αυτό πήγαινε ο κόσμος. Η σκηνή ήταν ετοιμόρροπη. Έπρεπε να στριμωχτούμε πάνω στη σκηνή. Δεν είχαμε τεχνικούς μαζί μας, οπότε έπρεπε να συνδέσουμε μόνοι μας τον εξοπλισμό μας. Στην πρώτη συναυλία που κάναμε εκεί, νιώθαμε τρόμο. Δεν μιλούσαμε πολύ. Κινούμασταν ρομποτικά. Ο κόσμος νόμιζε ότι ήμασταν από την Αγγλία.

Έχω ζωντανές αναμνήσεις από όταν είδα τους Ramones εκεί».

• Τζάκι Λούθερ – «Το να δουλεύεις για τον Hilly ήταν σαν να δουλεύεις για τον παππού σου που σε αγαπούσε»

Ο Τζάκι Λούθερ είναι συγγραφέας, μουσικός και πρώην μπάρμαν του CBGB, από το 1993 έως το 2006.

«Όταν ήσουν εκεί, ένιωθες σαν να έμπαινες στην ιστορία. Ήταν ένα πολύ παλιό μπαρ από τα τέλη του 1800. Υπήρχαν τα φώτα νέον που ήταν πάντα αναμμένα. Υπήρχαν αυτοκόλλητα πάνω σε αυτοκόλλητα πάνω σε αυτοκόλλητα. Και μύριζε παλιό ξύλο και όνειρα. Ήταν σκοτεινά, πράγμα που ήταν καταπληκτικό. Απλά ένιωθες ότι ήσουν μέρος κάποιου μεγαλύτερου πράγματος όταν ήσουν εκεί.

Επισκεπτόμενος το κλαμπ, ήμουν ερωτευμένος με την ιστορία του. Όλοι στον κόσμο του punk rock ξεκίνησαν από εκεί. Η διαφορά με το να δουλεύεις εκεί ήταν ότι έγινε το σπίτι σου. Ήταν το σπίτι μου και έγινε η καρδιά μου.

Το να δουλεύεις για τον Hilly ήταν σαν να δουλεύεις για τον παππού σου που σε αγαπούσε αλλά σου φώναζε από καιρό σε καιρό. Ο Hilly είχε αυτό το υπέροχο, έμφυτο ταλέντο να συγκεντρώνει ανθρώπους του ίδιου είδους. Οι άνθρωποι που δούλευαν γι’ αυτόν ήταν καλλιτέχνες, μουσικοί και συγγραφείς.

Αλλά υπήρχε κάτι όμορφο και κατακερματισμένο πάνω μας. Του άρεσε αυτό. Του άρεσε να καλλιεργεί αυτό το καλλιτεχνικό πνεύμα. Το να δουλεύεις γι’ αυτόν μπορεί να ήταν εξαντλητικό, γιατί μερικές φορές μπορούσε να είναι κακότροπος, αλλά σε αγαπούσε. Τη μια στιγμή θα σου φώναζε επειδή άφησες τον χυμό πορτοκαλιού έξω τη νύχτα και την επόμενη στιγμή θα βοηθούσε ανθρώπους για το ενοίκιό τους στο Lower East Side. Ήταν ένας πολύ δοτικός άνθρωπος».