Η αναφορά του υπάρχου του Blue Horizon ότι ο άτυχος Αντώνης Καρυώτης του φάνηκε ότι ήταν «Μαύρος, Πακιστανός» και γι’ αυτό προσπάθησε να τον απωθήσει από τον καταπέλτη, πετώντας τον ουσιαστικά στη θάλασσα, λέει πολλά για το πόσο βαθιά ριζωμένος είναι ο ρατσισμός στη χώρα μας.

Γιατί ο ρατσισμός πάνω από όλα είναι μια ιεράρχηση του ποιες ζωές αξίζουν και ποιες όχι.

Ή έστω του ποιες ζωές αξίζουν περισσότερο και ποιες λιγότερο.

Τα λόγια του ύπαρχου, αυτή την ιεράρχηση αποτυπώνουν αυθόρμητα: ο Έλληνας ή ο Ευρωπαίος δεν θα είχαν την ίδια αντιμετώπιση και την ίδια έκθεση σε κίνδυνο σε σχέση με τον Μαύρο ή τον Πακιστανό.

Ο Έλληνας ή ο Ευρωπαίος θα αντιμετωπίζονταν ως ταξιδιώτες, μπορεί ακόμη και να τους περίμεναν για λίγο εάν τους έβλεπαν να φτάνουν τρέχοντας για να προλάβουν.

Ο Μαύρος και ο Πακιστανός θα αντιμετωπιστούν ως ύποπτοι, ως κάποιοι που μάλλον είναι λαθρεπιβάτες, ως παραβατικοί και κυρίως ως κάποιους στους οποίους μπορεί να ασκηθεί μια πιο βάναυση συμπεριφορά, ακόμη και εάν τους εκθέτει σε κίνδυνο.

Ακόμη και εάν αυτός ο κίνδυνος είναι θανάσιμος.

Αυτή η στάθμιση του ποιες ζωές αξίζουν και ποιες αξίζουν λιγότερο δεν γίνεται μόνο στους καταπέλτες των πλοίων.

Γίνεται όταν με 18 απανθρακωμένους μετανάστες στον Έβρο, η πρώτη σκέψη είναι να κατηγορηθούν οι μετανάστες για τις δασικές πυρκαγιές.

Γίνεται όταν εμμέσως πλην σαφώς ο κίνδυνος που συνεπάγονται τα pushbacks στο Αιγαίο, θεωρείται τμήμα μιας πολιτικής αποτροπής της «παράνομης εισόδου» στη χώρα.

Γίνεται όταν αντιμετωπίζουμε τις μετακινήσεις ανθρώπων που αναζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής, ως υβριδική απειλή που πρέπει να αντιμετωπιστεί με φράχτες, περιπολίες και «ενίσχυση της ασφάλειας».

Γιατί ο ρατσισμός δεν είναι ιδέες. Δεν είναι λέξεις και φράσεις. Δεν είναι νοοτροπίες.

Πάνω από όλα είναι πράξεις.

Αυτές στις οποίες καταλήγουν οι ιδέες, οι λέξεις και οι νοοτροπίες.

Πράξεις που σημαίνουν ότι άνθρωποι μπορεί να πεθάνουν.

Γιατί κάποτε οι λέξεις και οι ιδέες σκοτώνουν.

Headlines