Οι δύο επιλογές των πληγέντων

Δεν αποτελεί μυστικό ότι η χώρα αυτή ό,τι έχει καταφέρει, το πέτυχε έπειτα από μια καταστροφή. Ολων των μεγάλων αλλαγών, προηγήθηκε μια ζημιά. Μικρή, μεσαία ή μεγάλη. Το αγροτικό ζήτημα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα. Χρειάστηκε για να γίνει κατανοητό και να οδηγήσει στο μεταπολεμικό αγροτικό θαύμα που μας πήγε μέχρι τις ευρωπαϊκές αγροτικές επιδοτήσεις, να προηγηθεί η σύγκρουση στο Κιλελέρ το 1910.

Πάλι με επίκεντρο τη Θεσσαλία. Αυτό ήταν το έναυσμα για τις αλλαγές που ακολούθησαν. Την ίδρυση του υπουργείου Γεωργίας το 1917, την ίδρυση της Αγροτικής Τράπεζας το 1929, τα μεγάλα εγγειοβελτιωτικά έργα και την εισαγωγή στην ελληνική γεωργία νέων δυναμικών καλλιεργειών με εξαγωγικό προσανατολισμό. Με την πολύτιμη συμβολή των προσφύγων η αγροτική παραγωγή μεγεθύνθηκε. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις διπλασιάστηκαν, η αξία της αγροτικής παραγωγής αυξήθηκε εντυπωσιακά. Τότε μπήκαν στη ζωή μας η βαμβακοκαλλιέργεια και η καπνοκαλλιέργεια. Πριν απ’ αυτές, η Ελλάδα εξήγε μόνο σταφίδες. Παράλληλα, οργανώθηκε και η βιομηχανική αξιοποίηση των συγκεκριμένων προϊόντων.

Ολα αυτά χρειάζονταν σχέδιο. Κάποιοι άνθρωποι ασχολήθηκαν. Εφτιαξαν τις υποδομές, βρήκαν τα χρηματοδοτικά εργαλεία, εκσυγχρόνισαν το πλαίσιο, έδωσαν την κατεύθυνση σε νέες δυναμικές στις αγορές καλλιέργειες και έδωσαν μ’ αυτόν τον τρόπο στους αγρότες μια προοπτική, ώστε να ασχοληθούν και να επενδύσουν το μέλλον τους στον πρωτογενή τομέα.

Η χώρα βρίσκεται σ’ αυτό το σημείο.

Οι χτυπημένοι από τη θεομηνία συμπολίτες μας θα βρεθούν με τα χρήματα των αποζημιώσεων στο χέρι.

Σ’ αυτό το σημείο, θα έχουν δύο επιλογές. Μία να μείνουν και να συνεχίσουν να προσπαθούν στον τόπο τους. Και μια άλλη να πάρουν τα λεφτά και να φύγουν. Αυτό το δεύτερο είναι που πρέπει να αποτραπεί. Για να παραμείνουν στη Θεσσαλία οι πληγέντες θα πρέπει να τους παρουσιαστεί ένα σαφές και ολοκληρωμένο σχέδιο, που θα τους κάνει ξανά να νιώσουν ασφαλείς. Από κάθε άποψη. Από οικονομική και επαγγελματική πλευρά, αλλά και από κοινωνική.

Ενδεχομένως να είναι μια ευκαιρία και για αλλαγές. Το παλιό μοντέλο, που πνίγηκε στις λάσπες, ενδεχομένως και να έχει τελειώσει. Η παραγωγή βαμβακιού μας πήγε για χρόνια, αλλά πλέον έρχονται νέες καλλιέργειες. Ηδη η καλλιέργεια βίκου έρχεται με πολύ υψηλή επιδότηση να το αντικαταστήσει. Ενα φυτό που όλοι λένε ότι κάνει καλό στα υπερκορεσμένα χωράφια της Θεσσαλίας. Που επιπλέον μπορεί να βοηθήσει ως ζωοτροφή στην καθετοποίηση της κτηνοτροφίας και στη μείωση του κόστους παραγωγής. Και μαζί και άλλες καλλιέργειες, όπως οι δενδρώδεις. Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια έγιναν της «μόδας» στον κάμπο οι φυτείες αμυγδαλιάς, καρυδιάς και φιστικιών. Γιατί όχι να μην αυξηθούν. Γιατί όχι δίπλα τους να μη δημιουργηθούν θερμοκήπια μεγάλου μεγέθους και σταθερής απόδοσης.

Τώρα είναι η ευκαιρία να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Να σκεφτούμε σαν τους νομοθέτες των αρχών του προηγούμενου αιώνα, που έστυψαν το μυαλό τους, είδαν τι κάνουν χώρες με παρόμοια χαρακτηριστικά και τα αντέγραψαν, δημιουργώντας τον πρωτογενή τομέα που ξέρουμε για πάνω από έναν αιώνα. Αν απλά στην κυβέρνηση νομίζουν ότι αρκεί να δώσουν τα λεφτά, να φτιάξουν τα γεφύρια και τους δρόμους και ξεμπέρδεψαν, κάνουν μεγάλο λάθος. Οι άνθρωποι που χτυπήθηκαν, θα χρειαστούν ένα ξεκάθαρο σχέδιο για το μέλλον τους.