Είναι οι Maneskin η τελευταία ροκ μπάντα;

«Η θριαμβευτική επιστροφή στη Ρώμη των Maneskin – αναμφισβήτητα των μοναδικών ροκ σταρ της γενιάς τους και σχεδόν σίγουρα του μεγαλύτερου ιταλικού ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών – συνέπεσε με ένα κύμα καύσωνα σε όλη τη Νότια Ευρώπη» γράφει ο Dan Brooks στους New York Times και συνεχίζει.

Εκείνη την Τρίτη του Ιουλίου η θερμοκρασία έφτασε τους 41 βαθμούς Κελσίου. Μέχρι το πρωί της Πέμπτης η τεράστια ομάδα διαχείρισης του συγκροτήματος ανησυχούσε ότι η βραδινή sold-out εμφάνιση στο Stadio Olimpico θα καθυστερούσε. Όταν οι Maneskin ανέβηκαν τελικά στη σκηνή γύρω στις 9:30 μ.μ., η θερμοκρασία ήταν ακόμα στο θεό.

Δεν υπήρχε opening act, πιθανώς επειδή κανένα ροκ συγκρότημα που δραστηριοποιείται σε αυτό το επίπεδο δεν απέχει μια δεκαετία από την ηλικία του Maneskin. Ο κιθαρίστας Thomas Raggi έπαιξε το riff του «Don’t Wanna Sleep», τα φώτα άναψαν και 60.000 Ιταλοί ούρλιαξαν.

Ο Damiano David – ο τραγουδιστής του συγκροτήματος και, στα 24 του χρόνια, το γηραιότερο μέλος του – όρμησε έξω με μαύρο φαρδύ παντελόνι και ένα δικτυωτό τοπ, με το βαρύ μέτωπο και τα υπερσυμμετρικά χαρακτηριστικά του να τον κάνουν να μοιάζει με κάποιον φουτουριστικό νομάδα που κυνηγάει ένα ψηφιακό μαμούθ. Η Victoria De Angelis, η μπασίστρια, φορούσε ένα μίνι φόρεμα φτιαγμένο από λωρίδες δέρματος ή πιθανώς από κορδόνια bungee, ενώ ο Ethan Torchio έπαιζε ντραμς με ένα γιλέκο χωρίς πουκάμισο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Måneskin (@maneskinofficial)

«Απολύτως απαίσιο σε κάθε πιθανό επίπεδο»

Για τα επόμενα αρκετά λεπτά εναλλάξ πειθαρχημένου και ξέφρενου θορύβου, ακούγονταν σαν να είχαν καταψυχθεί κρυογονικά οι Motley Crüe και μετά να αναβίωσαν το 2010 με τον Rob Thomas στα φωνητικά.

Το Rolling Stone, από την πλευρά του, είπε ότι οι Maneskin «το μόνο που καταφέρνουν είναι να επιβεβαιώνουν πόσο σκληρά πρέπει να δουλέψει το rock & roll στις μέρες μας για να το προσέξουν», και μια viral κριτική του Pitchfork χαρακτήρισε το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους «απολύτως απαίσιο σε κάθε πιθανό επίπεδο».

Αλλά αυτού του είδους η κριτική με τους αντίχειρες πάνω/κάτω είναι λίγο πολύ υποτυπώδης τώρα που η μουσική είναι ελεύθερη. Το όνομα είναι δανέζικο και προφέρεται MOAN-eh-skin. Όσο για το αν οι Maneskin είναι καλοί, de gustibus non est disputandum, όπως έλεγαν κάποτε οι προηγούμενοι Ιταλοί: Σε θέματα γούστου, δεν μπορούν να υπάρξουν διαφωνίες.

H De Angelis, ο μπασίστας, και ο Raggi, ο κιθαρίστας, δημιούργησαν το συγκρότημα όταν φοιτούσαν και οι δύο σε ένα γυμνάσιο με μουσικό προσανατολισμό- ο David ήταν φίλος φίλων, ενώ ο Torchio ήταν το μόνο άτομο που ανταποκρίθηκε στην αγγελία τους στο Facebook που αναζητούσε ντράμερ.

Photo: Wikimedia Commmons

«Ουάου, πατάτες!»

Τα μέλη των Maneskin ανήκουν σε μία μετα-Spotify συνομοταξία. Ως οι νεότεροι και πιο επιφανείς θεματοφύλακες της ροκ παράδοσης, η δουλειά τους είναι να πουλήσουν νέα, κιθαριστικά τραγούδια με 100 έως 150 χτύπους ανά λεπτό σε όλο και μεγαλύτερο κοινό, πολλοί από τους οποίους είναι νέοι άνθρωποι που θεωρούν πρωτίστως τη μουσική αυτή ως ιστορικό τεχνούργημα.

Ξεκινώντας από αυτόν τον μήνα, οι Maneskin θα οδηγήσουν αυτή την επιχείρηση σε μια περιοδεία πολλών χώρων στις Ηνωμένες Πολιτείες -μια αγορά όπου είναι σημαντικά λιγότερο γνωστοί- της οποίας πρώτος σταθμός είναι το Madison Square Garden.

«Νομίζω ότι το θέμα του είδους είναι σαν…» λέει ο Torchio στα παρασκήνια της Ρώμης, κάνοντας μια χειρονομία που μεταφέρει τη διαγλωσσική πολυπλοκότητα. «Μπορούμε να κάνουμε μια μεταφορά: Αν τρως ψάρι, κρέας και φιστίκια κάθε μέρα, για χρόνια, και μετά ανακαλύψεις μια μέρα τις πατάτες, θα είσαι σαν: ‘Ουάου, πατάτες! Μου αρέσουν οι πατάτες, οι πατάτες είναι υπέροχες’. Αλλά οι πατάτες ήταν εκεί από την αρχή».

Η ροκ ήταν η πατάτα σε αυτή τη μεταφορά και φαινόταν να λέει ότι, παρόλο που πολλοί άνθρωποι μόλις τώρα ανακάλυπταν ότι τους άρεσε, στην πραγματικότητα υπήρχε εδώ και πολύ καιρό. Ήταν μια αποκαλυπτική αναλογία: Αλλά τι γίνεται αν η ροκ είναι, όπως η πατάτα στην εποχή της αφθονίας μας, συγκριτικά άνοστη και δεν είναι πλέον η αγαπημένη κανενός;

Ακούστε το «I Wanna Be Your Slave»

«I Wanna Be Your Slave»

Τα μέλη των Maneskin είναι μεταξύ 22 και 24 ετών, γεγονός που τους τοποθετεί σταθερά στο δυναμικό των ανθρώπων που κατανοούν το ροκ σε παρελθοντικό χρόνο. H De Angelis, ο μπασίστας, και ο Raggi, ο κιθαρίστας, δημιούργησαν το συγκρότημα όταν φοιτούσαν και οι δύο σε ένα γυμνάσιο με μουσικό προσανατολισμό- ο David ήταν φίλος φίλων, ενώ ο Torchio ήταν το μόνο άτομο που ανταποκρίθηκε στην αγγελία τους στο Facebook που αναζητούσε ντράμερ.

Στη Ρώμη υπάρχουν ελάχιστοι χώροι ροκ για αρχάριους, οπότε ξεκίνησαν κάνοντας μπουζούκια στους δρόμους. Το 2017, συμμετείχαν στην ακρόαση για την ιταλική εκδοχή του «The X Factor». Τελικά τερμάτισαν δεύτεροι πίσω από τον μπαλαντέρ Lorenzo Licitra, ενώ ένα EP με τραγούδια που ερμήνευσαν στο σόου κυκλοφόρησε από τη Sony Music και έγινε τριπλά πλατινένιο.

Το 2021, οι Maneskin κέρδισαν το μουσικό φεστιβάλ του Sanremo, κερδίζοντας το δικαίωμα να εκπροσωπήσουν την Ιταλία με το τραγούδι τους «Zitti e Buoni» (ο τίτλος του οποίου μεταφράζεται περίπου ως «σκάσε και φέρσου καλά») στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision εκείνης της χρονιάς. Το πρόγραμμα αυτό δεν προβάλλεται ευρέως στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά αποτελεί γιγαντιαία υπόθεση στην Ευρώπη, και οι Maneskin κέρδισαν. Λίγο καιρό μετά, άρχισαν να εμφανίζονται στα διεθνή singles charts, και το «I Wanna Be Your Slave» μπήκε στο βρετανικό Top 10. Ακολούθησε ευρωπαϊκή περιοδεία, καθώς και εμφανίσεις στις ΗΠΑ σε φεστιβάλ και ιστορικούς χώρους.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Spotify (@spotify)

Κανονικοί ροκ σταρ (;)

Αυτή η άνοδος προς το σταριλίκι δεν έμεινε ανεπηρέαστη από παρασκήνιο. Η ζωντανή μετάδοση του Eurovison έπιασε τον David να σκύβει πάνω από ένα τραπέζι εκτός σκηνής και μέλη των μέσων ενημέρωσης τον κατηγόρησαν ότι σνιφάριζε κοκαΐνη.

Ο David επέμεινε ότι ήταν αθώος και υποβλήθηκε σε τεστ ναρκωτικών, το οποίο και πέρασε, αλλά οι Maneskin και το μάνατζμεντ τους εξακολουθούν να φαίνονται αγανακτισμένοι για την όλη υπόθεση. Ακριβώς αυτού του είδους η αταίριαστη λεπτομέρεια -αυτή η επιζήμια φήμη ότι ένας ροκ σταρ έκανε χρήση κοκαΐνης- είναι που αναδεικνύει πόσο διαφέρει το ιταλικό κοινό που καταναλώνει μουσική από το αμερικανικό. Πολλά στοιχεία της παρουσίασης των Maneskin, όπως το cross-dressing και το περιστασιακό φιλί άνδρα με άνδρα, είναι πραγματικά ενοχλητικά για τους ηλικιωμένους Ιταλούς, ακόμη και αν φαίνονται οικεία ή ακόμη και χιλιοειπωμένα στο κοινό των Ηνωμένων Πολιτειών.

«Βλέπουν μια μπάντα από νέους, όμορφους τύπους που ντύνονται υπερβολικά, και τότε δεν είναι καθαρό ροκ εν ρολ, επειδή δεν είσαι σε ένα γκαράζ, που να φαίνεσαι άσχημος» λέει η De Angelis. «Η πιο συντηρητική πλευρά, σοκάρεται εξαιτίας του τρόπου που ντυνόμαστε ή κινούμαστε στη σκηνή, ή τα αγόρια φοράνε μακιγιάζ».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Måneskin (@maneskinofficial)

Κάπου ανάμεσα

Η ίδια η De Angelis και οι σύντροφοί της βρίσκονται ανάμεσα σε δύο δημογραφικά στρώματα: Το σχετικά συντηρητικό ευρωπαϊκό κοινό που τους έκανε διάσημους και το πιο ανεκτικό, αν όχι εντελώς απευαισθητοποιημένο αμερικανικό κοινό, το οποίο πρέπει να εντυπωσιάσουν για να συνεχίσουν τη βόλτα. Και πρέπει όντως να το κρατήσουν σε κίνηση, επειδή – όπως πολλοί ροκ σταρ πριν από αυτούς – οι περισσότεροι από το συγκρότημα εγκατέλειψαν το λύκειο για να το κάνουν αυτό. Κάποια στιγμή, ο Raggi είπε ότι είχε παρακολουθήσει κάποια μαθήματα σε ένα πανεπιστήμιο «απλά για να προσπαθήσει να καταλάβει, «Τι είναι αυτό;»».

Οι Maneskin παίζουν ροκ αλλά λειτουργούν με τη λογική της ποπ

«Ωστόσο, το ροκ ως σύμπλεγμα σημαινόντων διατηρεί τη δύναμή του σε όλο τον κόσμο. Με τον ίδιο τρόπο που όλοι γνωρίζουν τι είναι ένα κάστρο και τι σημαίνει, παρόλο που τα πραγματικά κάστρα δεν αποτελούν πλέον μια ουσιαστική δύναμη στη ζωή μας, το ροκ παραμένει μια κοινή γλώσσα πολιτισμικής έκφρασης, παρόλο που δεν καθορίζει πλέον τις φιλίες μας, δεν στρέφει τα παιδιά εναντίον των γονιών τους, δεν φωνάζει την αλήθεια στην εξουσία κ.λπ. Επίσης, όπως ένα κάστρο, πολλοί άνθρωποι θα πληρώσουν καλά λεφτά για να δουν ένα διατηρημένο ιστορικό παράδειγμα ροκ ή ακόμη και ένα πειστικό αντίγραφό του, ιδίως στην Ευρώπη» καταλήγει ο Dan Brooks στους New York Times.

*Με στοιχεία από nytimes.com