Μαρία Κάλλας: «Ο Αρίστος πέθανε στην αγκαλιά μου όχι στην αγκαλιά της Τζάκυ»

Ήταν Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 1977, όταν η είδηση για τον θάνατο της Μαρίας Κάλλας πάγωσε τον κόσμο σε όλη την υφήλιο.

«Η Ελληνίδα υψίφωνος Μαρία Κάλλας από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες όλων των εποχών και η μεγαλύτερη του 20ου αιώνα πέθανε χθες από καρδιακή ανεπάρκεια, στο διαμέρισμα της στο Παρίσι. Ήταν ωραία και στο θάνατο, όσο κα όταν έπαιζε την Τραβιάτα…» είπε ο πρώην ιμπρεσάριός της Μισέλ Γκόλτζ και πρόσθεσε: «πήγαινε στο λουτρό ύστερα από ανάπαυση στο κρεβάτι της, όταν αισθάνθηκε οξύ πόνο στο στήθος.

Έπεσε στο δάπεδο καλώντας την καμαριέρα της, που την βοήθησε να γυρίσει στο κρεβάτι, αλλά ήταν πλέον αργά. Όταν εναπόθεσε το σώμα της ήταν νεκρή. Αλλά στο πρόσωπό της δεν διακρινόταν ο παρααμικρός συσπασμός».

Η συνέντευξη – εξομολόγηση

Με αυτά τα λόγια όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδιδαν την τραγική είδηση, προκαλώντας ρίγη σε εκατομμύρια θαυμαστές της, ανα τον κόσμο.

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση της και σε όλη την Ελλάδα είναι προγραμματισμένες πολλές εκδηλώσεις προς τιμήν της.

Λίγο πριν η σπουδαία υψίφωνος φύγει από τη ζωή είχε δώσει την τελευταία συνέντευξη της στον διακεκριμένο δημοσιογράφο διεθνών ΜΜΕ Πέτρο Δραγάτση ή όπως υπέγραφε Πήτερ Ντράγκατζ. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό της στο περιοδικό «Oggi» ενώ επαναδημοσιεύτηκε σε ένα συλλεκτικό αφιέρωμα στο περιοδικό «Οδός Πανός» τον Σεπτέμβριο του 1987.

Η κορυφαία υψίφωνος αφήνει πίσω την μυθική της πορεία και τις κλασικές της ερμηνείες στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου από την Σκάλα του Μιλάνου μέχρι την Επίδαυρο

Τα σχέδια για το μέλλον, η μαγειρική και η απλότητα ψυχής

«Πρέπει να μου υποσχεθείς ότι δεν θα δημοσιεύσεις τίποτα μέχρι το φθινόπωρο που θα ξαναρχίσω να τραγουδάω. Σχεδιάζω να γυρίσω μερικούς δίσκους και εργάζομαι σκληρά για να κατορθώσω να δώσω στη φωνή μου το κατάλληλο σχήμα μέχρι τότε»

«Θα σου μαγειρέψω εγώ» είπε στον δημοσιογράφο με περηφάνεια. «Ξέρεις είμαι θαυμάσια μαγείρισσα. Θα σου φτιάξω σπαγγέτι με σάλτσα ντομάτα και αν θέλεις μπορώ να σου προσφέρω και λίγο θαυμάσιο σολομό που έχει μείνει στο ψυγείο από χτες. Έτσι όταν γράψεις το άρθρο σου θα μπορέσεις να αναφέρεις ότι έφαγες σπαγγέτι και βραστό ψάρι.

Μπορείς εξάλλου με την άδεια μου να γράψεις ότι το ψάρι ήταν χθεσινό πράγμα που θα ενισχύσει στα σίγουρα την ανόητη φήμη ότι η Κάλλας είναι τσιγκούνα. Ναι Πήτερ ξέρω ότι με θεωρούν άτεγκτη από θέμα χρημάτων, αλλά πές τους ότι δεν είναι αλήθεια. Εγώ πιστεύω ότι είμαι απλά προσεκτική. Ο φόβος που με βασάνιζε πάντα ήταν ότι θα πεθάνω φτωχιά. Έχω δουλέψει πολύ σκληρά για να αποκτήσω αυτά που έχω σήμερα και δεν βλέπω τον λόγο γιατί θα πρέπει να τα σκορπάω».

Η συνάντηση με τον Ωνάση και η απίστευτη έλξη που τους ένωσε

«Συνάντησα για πρώτη φορά τον Αρίστο στο σπίτι της Γουώλλυ Τοσκανίνι, της κόρης του διάσημου μαέστρου, που έδινε ένα πάρτι προς τιμήν του, ύστερα από μια παράσταση στη Σκάλα. Ο Αρίστος έσκυψε, μου φίλησε το χέρι και είπε ελληνικά: «Κυρία μου έχετε κάτι από το παρουσιαστικό μιας Ελληνίδας θεάς όπως ακριβώς σας περίμενα.

Είναι τιμή μου που σας γνωρίζω. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε». Τα υπόλοιπα έχουν γραφτεί και ξαναγραφτεί. Λίγο καιρό μετά, το επόμενο καλοκαίρι βρέθηκα με τον Ωνάση στη θαλαμηγό του «Χριστίνα». Ερωτευτήκαμε και αποφασίσαμε να συνδεθούμε…Αν αγάπησα πραγματικά τον Αρίστο; Μα και βέβαια. Ήταν ο μόνος άντρας που αγάπησα στη ζωή μου.

Οι εμφανίσεις της από το 1960 άρχισαν να αραιώνουν. Το καλοκαίρι του 1960 τραγούδησε Νόρμα στην Επίδαυρο και τον επόμενο χρόνο στον ίδιο χώρο Μήδεια.

Ήταν γεμάτος από ζωή και γοητεία. Κοντά του έγινα μια διαφορετική γυναίκα. Ξέρω ότι ο κόσμος νομίζει ότι τον αγάπησα για τα λεφτά του, αλλά αυτό είναι πέρα για πέρα ψέμα. Τον αγάπησα και εξακολουθώ να τον αγαπώ παρά το γεγονός ότι έχει πεθάνει, γιατί ήταν ευγενικός και γεμάτος κατανόηση για μένα. Γιατί με έκανε να αισθανθώ σαν πραγματική γυναίκα. Αγάπησα επίσης τον πρώτο μου άντρα, το Μπατίστα Μενεγκίνι, αλλά περισσότερο σαν κόρη που αγαπάει τον πατέρα της.

Δεν χρειαζόμουν τα λεφτά του Ωνάση

«Ήταν τόσο δυναμικός, τόσο ζεστός και στοχαστικός. Κάθε μέρα μου πρόσφερε τριαντάφυλλα, άφηνε δωράκι στο δωμάτιό μου και σκεφτόταν καθετί που ήξερε ότι θα μου έδινε χαρά και θα με έκανε ευτυχισμένη. Δεν χρειαζόμουν τα λεφτά του. Είχα αρκετά δικά μου. Δε χρειαζόταν να κάνω χρήση της επιρροής του. Ήμουν ήδη η διάσημη Κάλλας. Όχι! Αυτό που μου πρόσφερε ο Ωνάσης ήταν το αίσθημα ότι κάποιος μου απόδιδε απόλυτα την αξία μου. Ήμουν 40 χρόνων όταν τον συνάντησα και αυτό σήμαινε για μένα ότι η ζωή ξανάρχιζε στα 40 όπως λεει και η παροιμία.

Δεν μπορώ να πω πώς αισθάνθηκα, όταν παντρεύτηκε εκείνη την γυναίκα

«Είναι τόσο προσωπικό που δεν ξέρω αν και εγώ η ίδια θα μπορούσα να το εκφράσω με λόγια. Βέβαια εξακολουθούσα να συναντώ τον Αρίστο και μετά τον γάμο του.

Όταν είχε να συζητήσει σημαντικά θέματα τότε ερχόταν σε μένα, δεν πήγαινε σε εκείνη. Θα συναντιόμαστε στο διαμέρισμά μου ή θα πηγαίναμε να δειπνήσουμε στο Μαξίμ, στο αγαπημένο μας τραπέζι, σε μια γωνιά της αίθουσας όπου συνηθίζαμε να καθόμαστε άλλοτε.

Ο Αρίστος πέθανε στην αγκαλιά μου και όχι στην αγκαλιά της Τζάκι

Μιλούσαμε για τα πάντα. Για τα σχέδιά μας, τις επιδιώξεις μας, τις προσδοκίες μας…Ναι αγαπητέ μου είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον μέχρι τέλος. Ο Αρίστος πέθανε στην αγκαλιά μου όχι στην αγκαλιά της Τζάκυ και σε παρακαλώ μην το ξεχάσεις αυτό…».