«Τι είναι η ζωή; Ενα παραμυθάκι ιστορημένο από χαζό με θόρυβο και πάθος και ωστόσο δίχως νόημα» («It is a tale told by an idiot full of sound and fury. Signifying nothing», Shakespeare «Macbeth»). Αυτό το πεσιμιστικό μοιρολόι του Σαίξπηρ – για τη ζωή που δεν έχει νόημα – ανακάλεσα στη μνήμη μου, όταν έβλεπα τον Υπαρχο και τα άλλα μέλη του πληρώματος της Εταιρείας Blue Horizon να σπρώχνουν στον θάνατο τον 36χρονο Αντώνη Καρυώτη, ο οποίος προσπαθούσε μάταια να επιβιβαστεί σε ένα πλοίο που έφευγε από το λιμάνι του Πειραιά.

Από πολιτισμική άποψη έχουμε αναμφίβολα να κάνουμε  – κατά την αξιολογική μου κρίση – με έναν απίστευτο ΚΥΝΙΣΜΟ, γιατί είναι προφανές  ότι οι όλοι οι παραπάνω δεν έδιναν κανένα νόημα στη ζωή του 36 χρόνου νέου.

Ηταν γι’ αυτούς ο Αντώνης ένας «κατώτερος άνθρωπος» (Untermensch) για να χρησιμοποιήσω αυτή την απεχθή ναζιστική ορολογία. Και η άποψη τούτη ενισχύεται και από τους απαράδεκτους ισχυρισμούς που υποστήριξε ένας εκ των ανωτέρω δραστών της ανθρωποκτονίας. Τι είπε: «Εγώ νόμιζα ότι δεν είχε εισιτήριο. Νόμιζα ότι είναι μαύρος, Πακιστανός».

Από νομική άποψη νομίζω ότι ορθά ασκήθηκε σε πρώτο επίπεδο η ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο (άρθρο 299 παρ. 1 του ΠΚ). Για ποιον λόγο; Γιατί όταν κάποιος απωθεί βίαια για τρίτη φορά ένα επιβάτη ο οποίος προσπαθεί να μπει στο πλοίο (και μάλιστα την τελευταία φορά την ώρα κατά την οποία έχει ήδη αναχωρήσει το πλοίο), τότε προφανώς αποδέχεται και το ενδεχόμενο αποτέλεσμα του θανάτου αυτού του επιβάτη! Γιατί;

Γιατί όλοι γνωρίζουν (πολύ περισσότερο οι έμπειροι ναυτικοί) ότι οι ισχυροί στροβιλισμοί οι οποίοι αναπτύσσονται κατά την αναχώρηση ενός πλοίου είναι δυνατό να οδηγήσουν ευχερώς στο μοιραίο αποτέλεσμα, δηλαδή στο να «πνιγεί» ένας άνθρωπος.

Υπό αυτή την έννοια όταν ο Υπαρχος (ή οποιοσδήποτε άλλος) έσπρωχνε βίαια τον Αντώνη την ώρα κατά την οποία είχε ήδη αναχωρήσει το πλοίο, προφανώς κατά την κρίση μου αποδεχόταν και το ενδεχόμενο να πνιγεί (αν έπεφτε στη θάλασσα).

Υπό αυτές τις περιστάσεις ήταν εντελώς επιβεβλημένη η παραίτηση του Υπουργού Ναυτιλίας κυρίου Βαρβιτσιώτη, ενός ανθρώπου ήπιων τόνων γενικά, ο οποίος όμως έκανε μια ατυχέστατη δήλωση στη δημόσια σφαίρα.

Σ’ αυτή (είτε το ήθελε, είτε όχι) εξέφραζε τη λύπη του και για τον θάνατο του Αντώνη Καρυώτη, αλλά και για τις οικογένειες των μελών του πληρώματος «που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους (σ.σ.: τον θάνατο του 36χρονου) και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι». Το θύμα και οι δράστες δεν είναι δυνατό να εξομοιώνονται! Επιπλέον, εάν καταδικασθούν τελικά οι παραπάνω δράστες για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, τότε η μόνη ποινή η οποία είναι δυνατό να τους επιβληθεί είναι η ισόβια κάθειρξη (μετά τον Ν.4855/2021).

Αυτό σημαίνει περαιτέρω ότι υποχρεωτικά θα παραμείνουν στη φυλακή για 18 χρόνια (πριν αποκτήσουν θεωρητικά το δικαίωμα να υποβάλουν αίτηση για  αποφυλάκιση). Εάν θέλουμε ως έννομη τάξη να είμαστε πιο αυστηροί, τότε το μόνο το οποίο μπορούμε να κάνουμε είναι η εισαγωγή του θεσμού whole life order που έχουν οι Αγγλοι (όπου ο καταδικασθείς εκτίει όλη την ποινή των ισοβίων μέσα στη φυλακή).

Το συμπέρασμα; Οταν ένας άνθρωπος οδηγείται στον θάνατο με τέτοιο κυνισμό, τότε όλοι καταλαβαίνουν ότι ο θάνατος του Αντώνη αφορά πλέον και το αξιακό σύστημα της κοινωνίας μας.

*Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ

Έντυπη έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»

Headlines