«Έχουμε αδελφούς, γιους, εραστές αλλά δεν μπορούν να ζήσουν εδώ» – Το σπίτι που μοιράζονται 26 γυναίκες

Το στήσιμο της ιδέας ήταν μια μάχη 18 ετών, αλλά με την αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που ζουν μόνοι, είναι μια ιδέα του οποίου η εποχή έχει έρθει.

Το Chipping Barnet, ένα φυλλώδες προάστιο του βόρειου Λονδίνου, είναι μια απίθανη τοποθεσία για μια φεμινιστική ουτοπία. Ωστόσο, εδώ, στην κορυφή του δρόμου, μετά τη θεατρική σχολή Susi Earnshaw και το ζαχαροπλαστείο Joie de Vie, θα βρείτε την πρώτη κοινότητα συγκατοίκησης της Βρετανίας αποκλειστικά για γυναίκες άνω των 50 ετών, η οποία διοικείται εξ ολοκλήρου από τις γυναίκες που την δημιούργησαν ως εναλλακτική λύση αντί να ζουν μόνες.

«Η είσοδος του New Ground, γυάλινη με τολμηρή τυπογραφία, μπορεί εύκολα να εκληφθεί ως χώρος συνεργασίας, όπως και ο κοινόχρηστος χώρος στον οποίο βρίσκομαι» γράφει η Anita Chaudhuri στην Guardian και συνεχίζει:

«Όλα είναι φωτεινά, ευάερα και πεντακάθαρα. Οι τοίχοι είναι επενδυμένοι με κομψές λευκές βιβλιοθήκες και μια κινηματογραφική οθόνη τηλεόρασης. Η μόνη ένδειξη για τη δημογραφική ομάδα των κατοίκων είναι ένα ημιτελές παζλ 1.000 κομματιών σε ένα τραπέζι που βλέπει στον μεγάλο κήπο».

Photo: YouTube

25 διαμερίσματα με 26 κατοίκους

«Με υποδέχεται θερμά η μυρωδιά του καλού καφέ και ένας κύκλος από κομψά ντυμένες γυναίκες» περιγράφει η Anita Chaudhuri.

«Είμαστε ηλικίας από 58 έως 94 ετών», λέει η Jude Tisdall, 71 ετών, σύμβουλος τεχνών. Όπως και οι περισσότεροι από τους κατοίκους, ζει εδώ μετά από μία διαφήμιση της ιστοσελίδας, το 2016. «Πολλοί από εμάς εξακολουθούν να εργάζονται, άλλοι είναι εθελοντές και δραστηριοποιούνται στην κοινότητα. Κάποιος μπορεί να έρθει εδώ και να σκεφτεί οκέι, είμαστε όλοι μια ηλικία, αλλά δεν μπορείτε να μας ορίσετε ως ηλικιωμένου».

Και είναι αλήθεια ότι κανείς εδώ δεν έχει καμία ομοιότητα με τα στερεότυπα των ηλικιωμένων πολιτών, τουλάχιστον της Tisdall, η οποία αναφέρει ότι φωτογραφήθηκε για ένα  τεύχος της Vogue με θέμα «αυτοί που έσπασαν του κανόνες» ως «πρωτοπόρος της συγκατοίκησης».

Στο New Ground υπάρχουν 25 διαμερίσματα με 26 κατοίκους (υπάρχει ένα παντρεμένο ζευγάρι). Τα σπίτια βλέπουν έναν κήπο να ανθίζει με αγριολούλουδα, μούρα και ένα περιβόλι. Η κοινή αίθουσα συσκέψεων χρησιμοποιείται για εβδομαδιαία δείπνα, κινηματογραφικές βραδιές (όπου οι ταινίες του Bill Nighy είναι δημοφιλείς) και μαθήματα γιόγκα. Υπάρχει επίσης μια σουίτα επισκεπτών για διανυκτερεύσεις.

«Θα ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία για να πει κανείς: ‘Λυπάμαι, αγάπη μου. Δεν μπορώ να ζήσω μαζί σου, αλλά μπορούμε να έχουμε υπέροχα Σαββατοκύριακα μαζί!’».

Photo: YouTube

Photo: YouTube

«Λυπάμαι, αγάπη μου»

«Η αναφορά των επισκεπτών με προτρέπει να ρωτήσω το φλέγον ερώτημα. Επιτρέπεται η είσοδος των αντρών; «Φυσικά! Όλοι το ρωτούν αυτό», λέει η Tisdall. «Έχουμε αδελφούς, πατέρες, γιους, εγγονούς, εραστές και όλα τα ενδιάμεσα. Το μόνο πράγμα είναι ότι δεν μπορούν να έρθουν να ζήσουν εδώ» περιγράφει η Anita Chaudhuri την κατάσταση.

Οπότε, εάν μία από τις συγκατοίκους παντρευτεί έναν σύντροφο, θα πρέπει να μετακομίσουν; «Όχι απαραίτητα» γελάει η Tisdall, που είναι διαζευγμένη. «Θα ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία για να πει κανείς: ‘Λυπάμαι, αγάπη μου. Δεν μπορώ να ζήσω μαζί σου, αλλά μπορούμε να έχουμε υπέροχα Σαββατοκύριακα μαζί!’»

Για τους αμύητους, η συμβίωση δε μοιάζει με το να ζεις σε μια κοινότητα. Αντιθέτως, οι άνθρωποι καταλαμβάνουν ιδιωτικά σπίτια τα οποία μπορούν να κατέχουν ή να νοικιάσουν με επιπλέον κοινόχρηστο χώρο για κοινωνικοποίηση, παρακολούθηση μαθημάτων και κηπουρική.

Το 2021, 3,64 εκατομμύρια άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών ζούσαν μόνοι τους στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 70% των οποίων ήταν γυναίκες. Σε 10 χρόνια, οι ηλικίες άνω των 65 ετών θα έχουν αυξηθεί από 19% σε περίπου 22% του πληθυσμού, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Κέντρου για Καλύτερη Γήρανση.

Παρά τις στατιστικές αυτές, η συγκατοίκηση στη Βρετανία είναι ακόμα σε νηπιακή ηλικία -υπάρχουν μόνο 302 σπίτια σε 12 νέες κοινότητες που δημιουργούνται και λειτουργούν.

Δείτε το βίντεο 

«Ξέρουμε να αλλάζουμε λάμπες»

«Συνομιλώ με μια άλλη κάτοικο, την Χίλαρι Βέρνον-Σμιθ, 72 ετών» συνεχίζει η Anita Chaudhuri. «Με τα λεμονοκίτρινα γυαλιά της και το γεωμετρικό κούρεμα, κοιτάζει το μέλλον της με στυλ. Πριν τη συνταξιοδότηση, ήταν επικεφαλής σκηνογράφος στο Εθνικό Θέατρο για 28 χρόνια. Εξηγεί πως οι γυναίκες συνεργάστηκαν στενά με τους αρχιτέκτονες του χώρου.

Αλλά η υλοποίηση του οράματος του New Ground χρειάστηκε 18 χρόνια εντατικής ανάπτυξης, εκπαίδευσης, δικτύωσης και πολλών, πολλών συναντήσεων. Η Maria Brenton είναι η πρεσβευτής του Βρετανικού Δικτύου Στέγασης και συνέβαλε στη διευκόλυνση του New Ground το 1998. «Οι γυναίκες που το ξεκίνησαν αυτό ήταν ανένδοτες στο ότι δεν ήθελαν να κάθονται σε ένα δωμάτιο τραγουδώντας την Daisy Daisy για το υπόλοιπο της ζωής τους» λέει. «Ήμασταν έντονα αντίθετες στον ηλικιακό πατερναλισμό, την παιδοποίηση των ηλικιωμένων από τις υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας».

Στο New Ground, οι γυναίκες διαχειρίζονται τα πάντα οι ίδιες και τα καθήκοντα τους χωρίζονται σε ομάδες εθελοντών υπεύθυνων για τη συντήρηση, κηπουρική, επικοινωνίες, καθαριότητα και νομικά ζητήματα. «Ξέρουμε να αλλάζουμε λάμπες» είπε αστειευόμενη.

Η γηραιότερη κάτοικος, η 94χρονη Hedi Argent, λέει: «Υπάρχουμε η μία για την άλλη. Δεν προσέχουμε η μία την άλλη. Δεν αλλάζουμε τους επιδέσμους. Οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη άτομα να τους φροντίζουν, θα τους φέρουν εδώ».

Photo: YouTube

Photo; YouTube

«Υπάρχουμε η μία για την άλλη. Δεν προσέχουμε η μία την άλλη»

Η γηραιότερη κάτοικος, η 94χρονη Hedi Argent, λέει: «Υπάρχουμε η μία για την άλλη. Δεν προσέχουμε η μία την άλλη. Δεν αλλάζουμε τους επιδέσμους. Οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη άτομα να τους φροντίζουν, θα τους φέρουν εδώ». Η Argent μπήκε στην ομάδα πριν 11 χρόνια, αφού πέθανε o σύντροφός της και βρέθηκε μόνη. «Ένα από τα μεγάλα οφέλη για μένα είναι ότι δεν έχω πλέον την ‘ανησυχητική σκάλα’ – οι δύο κόρες μου ανησυχούσαν για το ότι ήμουν μόνη μου και στη συνέχεια άρχισα να ανησυχώ γι’ αυτές που ανησυχούσαν».

Σε κάθε περίπτωση, η Argent έζησε μια πολυάσχολη ζωή. Πρώην εκδότρια βιβλίων, εξακολουθεί να αναλαμβάνει καθήκοντα ως ελεύθερη επαγγελματίας και πρόσφατα ολοκλήρωσε το βιβλίο της με τίτλο The Day the Music Changed, σχετικά με τις εμπειρίες της να εγκαταλείψει τη ναζιστική Ευρώπη όταν ήταν εννέα. Επίσης, δίνει τακτικά ομιλίες στα σχολεία και σύντομα θα ακολουθήσει η Σαρλότ Μπαλάζ, 70 ετών, άλλη μια κάτοικος με οικογενειακή σχέση με το Ολοκαύτωμα.

«Είναι τέλειο για τη δικτύωση εδώ» λέει η Μπαλάζ, η οποία είχε προηγουμένως ζήσει μόνη σε ένα διαμέρισμα χωρίς εξωτερικό χώρο. «Συνειδητοποίησα τι ευλογία ήταν να ζεις εδώ κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Κάθε μέρα, στις 2μμ, ήμασταν με φόρμα στο πάρκινγκ και μετά καθόμασταν στον κήπο. Παραλαμβάναμε τρόφιμα, συνταγές κλπ. Ακούγεται μελοδραματικό, αλλά νομίζω ότι θα είχα κάποιου είδους κατάρρευση χωρίς αυτήν την κοινότητα».

Photo: YouTube

Όλα φαίνονται ειδυλλιακά, αλλά δεν υπάρχουν πραγματικά μειονεκτήματα;

«Λοιπόν, υπάρχει πολύ καλή ηχομόνωση,» λέει η Argent, γελώντας. «Το μόνο πράγμα που ακούει η γειτόνισσά μου είναι το μπάνιο μου να τρέχει. Στην πραγματικότητα, με ρώτησε τις προάλλες αν ήμουν καλά γιατί δεν το είχε ακούσει».

Η 58χρονη Ann Beatty είχε τις αμφιβολίες της προτού μετακομίσει. «Έπρεπε να ρωτήσω τον εαυτό μου: ‘Είμαι έτοιμη γι’ αυτό;’ Αλλά είχα επιστρέψει από το εξωτερικό και ήμουν άστεγη χωρίς σχέδιο. Στην αρχή, οι κοινοτικές αποφάσεις μας εμπόδιζαν. Εμπόδιζε τους ανθρώπους από το να κάνουν απλές ενέργειες όπως το να πάνε και να αγοράσουν ένα ρολόι για το δωμάτιο όταν χρειαζόμασταν ένα».

Ωστόσο, αναφέρει, τα πράγματα έχουν εξελιχθεί από τότε. «Μάθαμε ότι δεν χρειάζονται όλα κοινοτική απόφαση. Κατακτήσαμε την κατάρτιση στη συναίνεση και τη λήψη αποφάσεων, γεγονός που βοήθησε».

*Με στοιχεία από theguardian.com