Αμερικανικές νευρώσεις στην Ελλάδα;

Πριν από περίπου έναν χρόνο είχα βρεθεί σ’ ένα γεύμα με αμερικανούς γερουσιαστές, βουλευτές και δημοσιογράφους, προσκείμενους ή μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος, στα πλαίσια συνεδρίου για τις εκεί εκλογές. Μου είχε προξενήσει κατάπληξη το γεγονός πως τη συζήτηση είχαν μονοπωλήσει δύο θέματα. Το ζήτημα της απόλυτης αποδοχής των μαύρων σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και, κυρίως, η ισχυροποίηση του ρόλου των ανεξάρτητου γένους ανθρώπων (αρσενικών, θηλυκών ή άλλων) στην καθημερινή πραγματικότητα της χώρας.

Οι διεμφυλικοί, οι αμφιβόλου σεξουαλικότητας άνθρωποι και οι ομοφυλόφιλοι έδειχναν να αποτελούν το αποκλειστικού ενδιαφέροντος ζήτημα της πολιτικής ατζέντας της χώρας. Η ισχυροποίηση των πολιτικών άκρων στις ΗΠΑ δεν φαντάζει ιδιαίτερα περίεργη αν σκεφθεί κανείς τις νευρώσεις που κυριαρχούν ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του κυρίαρχου πολιτικού – δημοκρατικού κυρίως – ρεύματος στη χώρα.

Είχαμε για πολύ καιρό αποφύγει τέτοιες νευρώσεις από την πολιτική μας ζωή στην Ελλάδα. Πράγμα που έχει αρχίσει σταδιακά να αλλάζει μετά τις τελευταίες εκλογές. Ο θρίαμβος της ΝΔ προκάλεσε σοβαρά υπαρξιακά ζητήματα στο σύνολο της αντιπολίτευσης.

Και ιδιαίτερα της αξιωματικής. Φάνηκε πως αυτά θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν με την παραίτηση Τσίπρα και την εκλογή καινούργιου αρχηγού. Ανάμεσα στους υποψήφιους προέδρους η Αχτσιόγλου έδειξε να ξεχωρίζει.

Νέα, συμπαθής, καλλιεργημένη και με κυβερνητική εμπειρία έδειξε πως μπορούσε άνετα να γεμίσει τα παπούτσια του επικεφαλής και μεθοδικά και με υπομονή να χτίσει προφίλ ενδεχόμενου μελλοντικού πρωθυπουργού.

Η βόμβα της υποψηφιότητας Κασσελάκη τάραξε δυναμικά τα νερά.

Η ξαφνική του εμφάνιση από το πουθενά και η προϊστορία του στο εξωτερικό και με προσόν την επιτυχημένη του πορεία στον ιδιωτικό τομέα έδειχνε να εκπληρώνει πολλά ζητούμενα για μια νέα αρχηγική παρουσία. Αλλά από την αρχή φάνηκε να κουβαλά πολλές σύγχρονες αμερικανικές νευρώσεις.

Που δεν είχε λόγο να τις μεταφέρει εδώ. Οι σεξουαλικές του επιλογές ήταν καθαρά προσωπικό του θέμα. Ούτε η ΝΔ στέκεται επιθετικά απέναντί τους. Είναι έτοιμη εξάλλου να νομοθετήσει τη δυνατότητα έννομης συμβίωσης ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου. Αλλο όμως αυτό κι εντελώς άλλο η προσπάθεια προβολής σαν σημαία πολιτικής ταυτότητας της ύπαρξης συζύγου από το ίδιο φύλο. Αυτό υποδηλώνει υποταγή στα αμερικανικά κελεύσματα περί δικαιωματισμού και αναγωγής θεμάτων κοινωνικών μειονοτήτων σε θέματα πρώτης σημασίας. Εχει η Ελλάδα τεράστια ζητήματα κοινωνικής προσαρμογής στην εποχή μας άλυτα για να εμπλακεί στον κυκεώνα του δικαιωματισμού που δημιουργεί τεράστιες και σύνθετες πολιτικο-κοινωνικές αναπροσαρμογές. Τέτοιες νευρώσεις δεν ταιριάζουν στα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας. Και βρίσκονται πέραν της λογικής περί συντηρητισμού ή προοδευτικότητας.

Με βάση αυτήν την πραγματικότητα η ισορροπημένη και ξεκάθαρη υποψηφιότητα Αχτσιόγλου φαντάζει κοντύτερα στις επιλογές των γαλουχημένων με αριστερές αγωνιστικές αντιλήψεις στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και πολύ μακριά των δικών μου πολιτικών προτιμήσεων, η Αχτσιόγλου βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην αντίληψη του μέσου έλληνα ψηφοφόρου για το πώς βλέπει τις εξελίξεις πάνω στις προοπτικές μιας αριστερότερης εναλλακτικής λύσης.