Bacterium Nazi

Tον μίτο της Αριάδνης για την πορεία των σκουληκιών του ναζισμού, που μακροημερεύουν ακόμη στην κοιλιά της ελληνικής κοινωνίας, όποτε επιχείρησα να τον πιάσω ήταν κομμένος, φανερά ή κρυφά, απ’ το κράτος, το παρακράτος, τις μικροψηφοθηρικές σκοπιμότητες, τις φοβίες και τα κόμπλεξ. 18 Σεπτεμβρίου, δέκα χρόνια πίσω, το πρωί, πριν πάω στη Βουλή, ανάβω ένα κερί στον τάφο της μάνας μου, της Αριάδνης, κι ένα ακόμα δίπλα της, για τον Παύλο, που πριν λίγες ώρες είχε ξεψυχήσει, σφαγμένος απ’ τον Ρουπακιά.

Την ανιψιά του Παύλου τη βάφτισαν Αριάδνη. Κι η Μάγδα, κι οι φίλοι του, κι όλοι οι αντιφασίστες που συμβιώνουμε με τα σκουλήκια έχουμε μια ελπίδα πως η γενιά της δεν θα ξεχάσει, και θα παλέψει, γιατί ο φασισμός μοναχός του δεν πεθαίνει. Καταλάβετέ το.

 Το πιο φανταχτερό σκουλήκι, κλεισμένο στο Δομοκό, φόρεσε περικεφαλαία, βρήκε κοιλιές ξενιστών και χώθηκε.

Εχει χρόνο, έχει ένα μάτσο συσκώληκες, και πολιτεύεται με όλες τις ανέσεις της συστημικής και κοινωνικής ανοχής, τουιτάροντας προς Eλληνες, που τους έφτιαξε και κόμμα με την υπογραφή του, κασιδιαρίζοντας μετ’ ευτελείας, και έρποντας με το ναζιστικό του σάλιο και τη χρυσαυγίτικη προίκα προς τον Δήμο της Αθήνας.

Αν σας έπνιξε η μπόχα της περιγραφής, τότε δεν ξέρετε τι πάει να πει να είσαι Πολιτική Αγωγή σε δίκη με τον Κασιδιάρη στο εδώλιο, που… ματαιώθηκε γιατί ούτε το Δημόσιο εμφανίστηκε, ούτε ως μάρτυρες ο ακίνητος αυτόπτης μάρτυς του χαστουκιού, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε η καταβρεγμένη κι αποσβολωμένη Περιφερειάρχης. Η αίθουσα είχε κατακλειστεί από επίτηδες βρωμερά, ζέχνοντα κυριολεκτικά, φασισταριά. Σου ερχόταν λιποθυμία που δεν άντεχαν ούτε οι γονείς του, που έβγαιναν να πάρουν αέρα, με στόχο να μην μπουν Κνίτες και τους χαλάσουν το σόου. Το χαστούκι live ήταν η κουρτίνα, έναν χρόνο πριν από τη δολοφονία του Φύσσα, που τράβηξα και φάνηκε το πραγματικό πρόσωπο του διάδοχου, του ως τότε γνωστού φυρερίσκου.

Πέρασαν δέκα χρόνια και τα σκουλήκια βγήκαν πάλι από τα έγκατα του συστήματος. Και κυκλοφορούν ανάμεσά μας, γυρίζοντας ανάποδα ακόμα και τα πιο αφιλόξενα σωθικά μας. Συμβιώσαμε στη Βουλή από το ’12 ως το ’19, αφού επέζησαν πολλών εκλογικών αναμετρήσεων. Ακόμα ηχούν στ’ αφτιά μου ερωτήσεις δημοσιογράφων απ’ τη Νέα Υόρκη, το Πεκίνο, το Αμπου Ντάμπι ως τη Γη του Πυρός, πώς γίνεται να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Δεν ήξεραν τη Ζωή. Τώρα δεν ρωτάνε γιατί δεν τους έπνιξε το αίμα του Φύσσα. Ούτε στη φυλακή. Πού να φανταστούν, ξένοι και ντόπιοι, που πλήρωναν εισιτήριο για να δουν μια περικεφαλαία στο μουσείο, ότι άμα τη σηκώσεις από κάτω θα ξεχυθούν σκώληκες, φορείς πολιτικώς παθογόνων μικροοργανισμών, που ας τους βαφτίσω bacterium Nazi…

Αναρωτιέμαι λοιπόν δέκα χρόνια μετά τον φόνο του Παύλου, κι άλλο αίμα, πάντα ίδιο στους ανθρώπους, μα αιγυπτιακό, μα πακιστανικό, και τους φτωχοδιάβολους στις φυλακές χωρίς τα προνόμια του Λιάκου, που «δουλεύει» για να μειώσει την ποινή του, όλοι όσοι μιλούν για τοξικότητα στην πολιτική ζωή και τον λόγο της σε ποιο σχολείο, σε ποια τηλεόραση, σε ποια διαδικτυακά φόρουμ, κατέβαλαν κόπο, χρόνο, και κυρίως διαθέτουν τη βούληση, να αναπτυχθούν αντισώματα στον φασισμό – ναζισμό, ώσπου να καθαριστούν τα σκουλήκια. Ρητορικό το ερώτημα. Είναι χρήσιμα για το σύστημα, ίσως και περισσότερο απ’ τους κλισέ «χρήσιμους ηλίθιους» ή και «χρήσιμους υποψηφίους».

H Λιάνα Κανέλλη είναι βουλευτής του ΚΚΕ Α’ Αθήνας