Ένας ακόμα μεγάλος τίτλος

Τον ουρανό του ΣΕΦ, κοσμεί από την Κυριακή η φανέλα με το Νο 7 του Βασίλη Σπανούλη. Η τελετή απόσυρσης της αποτέλεσε το γεγονός της εβδομάδας όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για το διεθνές μπάσκετ.

Μόνο τυχαίο δεν ήταν, όχι ποιοι μίλησαν για τον Βασίλη Σπανούλη στο βίντεο που είχε φτιάξει ο Ολυμπιακός, αλλά το πώς μίλησαν.

Να λέει ο mvp και πρωταθλητής του ΝΒΑ, Νίκολα Γιόκιτς ότι «Μεγαλώσαμε με τα κατορθώματά σου» !

Ο Βασίλης Σπανούλης δεν είναι ένας ακόμα μεγάλος  παίκτης, είναι εκ των κορυφαίων όλων των εποχών σε όλη την Ευρώπη και αναμφίβολα ο κορυφαίος στην ιστορία του Ολυμπιακού

Να τον αποθεώνει ο Νίκος Γκάλης και ο Ντίρκ Νοβίτσκι ή ο Πάου Γκασόλ, αστέρες παγκοσμίου διαμετρήματος που είχαν κερδίσει σχεδόν τα πάντα στην καριέρα τους.

Να μιλάει με τέτοιο σεβασμό ο Λούκα Ντόντσιτς που τον είχε αφίσα στο δωμάτιό του (!).

Ναι ο Βασίλης Σπανούλης δεν είναι ένας ακόμα μεγάλος  παίκτης, είναι εκ των κορυφαίων όλων των εποχών σε όλη την Ευρώπη και αναμφίβολα ο κορυφαίος στην ιστορία του Ολυμπιακού που πέρασε ποτέ από το μπασκετικό τμήμα για να μην πούμε ότι διεκδικεί επάξια και τον τίτλο του κορυφαίου αθλητή των Ερυθρολεύκων στην ιστορία τους σε όλα τα τμήματά τους.

Δίπλα στις 3 Ευρωλίγκες, στα 14 πρωταθλήματα, τα 11 κύπελλα, το 1 σούπερ κάπ και το 1 Διηπειρωτικό, υπάρχει πλέον ένα ακόμα λάβαρο ενός από τους πιο μεγάλους τίτλους στην ιστορία του συλλόγου, η φανέλα ενός μύθου που άλλαξε τη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού και όχι μόνο.

Αν και ο ίδιος ιπποτικά παραχώρησε αυτό το προνόμιο στους προέδρους της ομάδας.

H απόσυρση της φανέλας με το Νο 7 του Βασίλη Σπανούλη

«Ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος αναγέννησαν τον Ολυμπιακό και τον έχουν φτάσει στην κορυφή. Αν δεν με είχαν εμπιστευτεί, τίποτα απ’ αυτά δεν θα γινόταν. Πολλοί λένε ότι ο Σπανούλης άλλαξε την ιστορία, αλλά δεν την άλλαξα εγώ, πρώτοι το έκαναν οι πρόεδροι, που μου έδωσαν την ευκαιρία να αναδείξω το ταλέντο μου» είπε στη συνέντευξη Τύπου μετά την τελετή απόσυρσης της φανέλας του ο Kill Bill και είχε δίκιο. Την ίδια στιγμή οι αδελφοί Αγγελόπουλοι είχαν προσθέσει – επί προεδρίας τους – έναν από τους σημαντικότερους τίτλους του συλλόγου.

Ο Βασίλης Σπανούλης έγινε ο πρώτος αρχηγός του Ολυμπιακού που ολοκλήρωσε την καριέρα του στους Ερυθρόλευκους και η φανέλα του αποσύρθηκε. Κάτι που δεν είχε γίνει  ποτέ, στην  ιστορία του συλλόγου.

Ο Μάκης Κατσαφάδος ένας από τους εμβληματικούς αρχηγούς των Πειραιωτών για πολλά χρόνια στην σχεδόν 15ετή καριέρα του στην ομάδα έφυγε τιμωρημένος από το σύλλογο.

Καθώς στις 6 Απριλίου του 1974, μετά από ήττα κόντρα στον Παναθηναϊκό  στο Παπαστράτειο σε αγώνα όπου οι Πειραιώτες είχαν πολλά παράπονα από τη διαιτησία, άνθρωποι της χούντας είχαν απονειμει στο φινάλε τιμητικές πλακέτες στις δύο ομάδες για το θεαθήναι.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού σε ένδειξη διαμαρτυρίας δεν πήγαιναν να τις πάρουν και υποχρεώθηκε ο κάπτεν Κατσαφάδος να τα παραλάβει για λογαριασμό όλων.

Ο κόσμος τον προέτρεπε επιτακτικά να τις πετάξει όπως και το έκανε προς την εξεδρα. Αποτέλεσμα να τιμωρηθεί με δύο χρόνια αποκλεισμό από τα γήπεδα και να αποχωρήσει άδοξα από την ομάδα της καρδιάς του.

Ο μεγάλος Στηβ Γιατζόγλου, το Λιοντάρι του Ολυμπιακού είδε το 1984 την τότε διοίκηση των πειραιωτών να αρνείται να του εξοφλήσει τις οφειλές που είχε προς το πρόσωπό του και κάνοντας χρήση της περίφημης 12ετίας τότε συμφώνησε με τον κυπελλούχο ΠΑΟΚ του Νίκου Βεζυρτζή και από τις ανερχόμενες δυνάμεις μαζί με τον Αρη.

«Δεν ξέρω γιατί συζητήσαμε. Ο Ολυμπιακός τελείωσε για μένα» είχε πει τότε ο ηγέτης της ομάδας με την οποία είχε κατακτήσει 2 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, έχοντας και τη συμμετοχή στην τελική φάση των «6» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Ο Αργύρης Καμπούρης ένας άλλος εμβληματικός αρχηγός του Ολυμπιακού που είχε ζήσει και τα πέτρινα χρόνια, πρόλαβε να ζήσει τη χρυσή εποχή με Κόκκαλη-Ιωαννίδη και σηκώσει μέσα σε αποθέωση τρία τρόπαια πρωταθλητή και ένα κυπελλούχου Ελλάδος.

Το 1993 στο πρώτο του στο ΣΕΦ (με τον Παναθηναϊκό να μην έχει κατέβει να αγωνιστεί στον 4ο τελικό) ήταν ένα πρωτάθλημα που ερχόταν μετά από 15 χρόνια και το 1978 όταν έπαιζε ακόμα ο Γιατζόγλου και όταν ο Αργύρης Καμπούρης είχε αρχίσει την ίδια περίπου εποχή να παίζει στα τμήματα υποδομής των Πειραιωτών !

Το καλοκαίρι του 1995, μετά την κατάκτηση του τρίτου συνεχόμενου τίτλου, η ΚΑΕ (τότε ΤΑΚ) Ολυμπιακός ανακοίνωσε την αποδέσμευσή του τιμής ένεκεν. Μπορούσε να πάει σε οποιαδήποτε ομάδα επιθυμούσε με τους ‘ερυθρόλευκους’ να εγγυώνται και την καταβολή των χρημάτων του τελευταίου χρόνου του συμβολαίου του. Όπως και έγινε τελειώνοντας το μπάσκετ στο Περιστέρι.

Ο Γιώργος Σιγάλας που τον διαδέχτηκε στο ρόλο του αρχηγού είχε την τιμή να σηκώσει το πρώτο ευρωπαϊκό του συλλόγου στη Ρώμη το 1997 φωνάζοντας «Το δεύτερο» γιατί ήδη ο Ολυμπιακός είχε πάρει και το κύπελλο Ελλάδας. Φώναξε και «το τρίτο» στο πρωτάθλημα και το αξέχαστο τρέμπλ αλλά αυτό ήταν το τέλος.

Η πικρία του με την αντιμετώπιση από τη διοίκηση του Σωκράτη Κόκκαλη ήταν μεγάλη και στο μπασκετικό άνθος της ηλικίας του (26 ετών) πήγε στην Ολύμπια Μιλάνο αφήνοντας μια ανοιχτή επιστολή στην οποία ανάφερε:

«Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου, ξέρω τι έκανα για να μείνω, όπως επίσης οι άνθρωποι του Ολυμπιακού γνωρίζουν πολύ καλά τι (δεν) έκαναν για να με κρατήσουν».

Ένα χρόνο αργότερα ο Παναγιώτης Φασούλας νοιώθοντας παραγκωνισμένος από τον Ντούσαν Ιβκοβιτς στα 36 του – αν και ήθελε να παίξει ακόμα – είπε «αντίο» τη στιγμή που η ομάδα περνούσε και πάλι στα χέρια του Ιωαννίδη.

Ένας τραυματισμός στο γόνατο τον έκανε έτσι και αλλιώς διστακτικό σε μια σεζόν πάντως (1997-98) που τελείωσε άδοξα με την απώλεια όλων των τίτλων αλλά που ο ίδιος αγωνιστικά έλεγε ότι νοιώθει σαν 18άρης.

Ο Ολυμπιακός οργάνωσε μια μεγάλη συνέντευξη Τύπου, με προσκεκλημένους όλους τους συνοδοιπόρους του Παναγιώτη Φασούλα στην Εθνική Ομάδα.

Ο  Σωκράτης Κόκκαλης του έδωσε αναμνηστική πλακέτα λέγοντας:

«Χάνουμε ένα μεγάλο παίκτη, κερδίζουμε όμως ένα νέο συνεργάτη» προοιωνίζοντας την συνεργασία μαζί του από άλλο πόστο αλλά τους πρόλαβε η πολιτική (ο Φασούλας κατέβηκε με το ΠΑΣΟΚ το 2000 και εξελέγη -πρώτος σε ψήφους- στον Πειραιά.

Ένας ακόμα εμβληματικός αρχηγός, ο Μίλαν Τομιτς δεν τελείωσε την καριέρα του στην ομάδα της καρδιάς του στην οποία είχε έρθει πιτσιρικάς από τη Σερβία.

Σήκωσε ως αρχηγός το κύπελλο του 2002, δέχτηκε την πρόταση του Σωκράτη Κόκκαλη να γίνει παίκτης-προπονητής (2003-2004) αλλά έφυγε πικραμένος στο φινάλε αυτής της σεζόν παίζοντας στην Ιταλία και στην Ντέζιο, του Λευτέρη Σούμποτιτς. Επαιξε και στον Κολοσσό Ρόδου (δυο αγώνες, τον Ιανουάριο του 2006, ο ένας μάλιστα εναντίον του Ολυμπιακού) και τέλος.

Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος ήταν σίγουρα ο πιο άτυχος αρχηγός του Ολυμπιακού με τόσους σοβαρούς τραυματισμούς που δεν τελείωσε την καριέρα του στους Πειραιώτες. Με αξέχαστη στιγμή όταν το 2012 στην Κωνσταντινούπολη ο Βασίλης Σπανούλης τον κάλεσε, μαζί με τον Γιώργο Πρίντεζη, να σηκώσουν παρέα το τρόπαιο της Ευρωλίγκας, που ο Ολυμπιακός είχε κατακτήσει.

Ο Θοδωρής Παπαλουκάς έφυγε το 2002 από τον Ολυμπιακό, ενώ οι «ερυθρόλευκοι» πλήρωναν ακόμη τις δόσεις της μεταγραφής του από τον Πανιώνιο. Επέστρεψε πήρε δυο κύπελλα (2010 και 2011) αλλά πάλι δεν έμελλε να τελειώσει την καριέρα του στην ομάδα που υποστήριζε από παιδί.

Πήγε στη Μακάμπι, και έκλεισε την καριέρα του τη σεζόν 2012-13 παίζοντας και αντίπαλος του Ολυμπιακού στον ημιτελικό του φάιναλ φορ του 2013 όπου οι Ερυθρόλευκοι κατέκτησαν και πάλι την  Ευρωλίγκα!

Εξ ου και η απόσυρση της φανέλας του Βασίλη Σπανούλη είναι ένας μεγάλος τίτλος για τον Ολυμπιακό και τους αδελφούς Αγγελόπουλους. Και έπεται και άλλος που δεν θα είναι μεταλλικό κύπελλο, αλλά μια ακόμα φανέλα, αυτή του Γιώργου Πρίντεζη.