Ο Άδης ως σπήλαιον σκοτεινόν υποκάτωθεν βουνού, και άγγελοι λαμπροφορούντες δένουσι με άλυσες τον Βεελζεβούλ (τον άρχοντα του σκότους) και τους δαίμονας, άλλους δέρνοντες, άλλους κυνηγούντες με κοντάρια· και μερικοί άνθρωποι γυμνοί δεμένοι με άλυσες και βλέποντες άνω· και κλυδωνίες πολλές κατατζακισμένες και αι πύλαι του Άδου ξερριζωμέναι και ο Χριστός πατών επ’ αυτάς και βαστών με την δεξιάν τον Αδάμ, με την αριστεράν την Εύαν· και εκ των δεξιών του ο Πρόδρομος ιστάμενος και δεικνύων τον Χριστόν· και ο Δαβίδ πλησίον αυτού και άλλοι δίκαιοι βασιλείς με στέφανα και κορώνας· αριστερά δε ο Ιωνάς και Ησαΐας και Ιερεμίας οι προφήται και ο δίκαιος Άβελ και άλλοι πολλοί, όλοι με στέφανα, και κύκλω του φως άπειρον και άγγελοι πολλοί.

Στην εις [τόπον] Άδου κάθοδον —αυτήν περιγράφει ανωτέρω ο ιερομόναχος Διονύσιος ο εκ Φουρνά των Αγράφων, στο περίφημο έργο του «Ερμηνεία της ζωγραφικής τέχνης»— αναζήτησε κατά τη Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα τη λύτρωση ο Αλέξης Ακριθάκης, ηθελημένα.

Ο ιδιόμορφος —έτσι αυτοχαρακτηριζόταν— καλλιτέχνης πάσχισε να ξορκίσει με την τέχνη του τους φόβους του· φόβους για το κενό, για το άγνωστο, για τη μοναξιά.

Ο κατ’ επίφασιν προκλητικός και περιθωριακός, ο κατ’ ουσίαν υπερευαίσθητος και συνεσταλμένος Ακριθάκης πάλεψε να γεμίσει το κενό, αυτόν τον πίθο των Δαναΐδων.

Δεν τα κατάφερε, ασφαλώς. Και έφυγε νέος, δραματικά και πρόωρα, έχοντας γνωρίσει προηγουμένως την ηρωίνη, το αλκοόλ, το ψυχιατρείο.

Παρά ταύτα, όπως επισημαίνει ο Δ. Ν. Μαρωνίτης, από τη βασανιστική και βασανισμένη εμπειρία του Ακριθάκη, από τα κομμάτια και τα θρύψαλα του βίου του, πέρασε μέσα στην τέχνη του μια μιλιά ζωής, που θα την κρατήσει για πάντα ζωντανή.

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, η Εις Άδου κάθοδος (αποτοιχισμένη τοιχογραφία από ναό της Αγίας Φωτίδας Βέροιας, χρονολογούμενη περί το 1400).

Headlines