Οι τελευταίοι των Μοϊκάνων και του Champions League

Δίχως εκπλήξεις η αφετηρία του νέου Champions League, με φαβορί (Σίτι, Παρί Σεν Ζερμέν, Μπαρτσελόνα) να μπαίνουν με το δεξί, άλλα να παίρνουν τη σειρά τους (Ρεάλ) και φυσικά όλους μαζί να περιμένουν απόψε την «κλασική παρτίδα» ανάμεσα στη Μπάγερν και την Γιουνάιτεντ (Mega Channel) ως το πιο «εμπορικό» πρελούδιο μιας διοργάνωσης που φέτος είναι προκαταβολικά συλλεκτική: Η τελευταία με το format που την εκτίναξε στο υψηλότερο επίπεδο δημοφιλίας της…

Τι έρχεται σε έναν χρόνο από τώρα; Τέσσερις ομάδες επιπλέον στο κυρίως μενού (36 από 32) και το περίφημο ελβετικό μοντέλο που θα αυξήσει κατά 30% το καλεντάρι (συνολικά 189 αγώνες από τα 125 που γίνονται τώρα), Προσδοκά η UEFA στο αυτονόητο: Περισσότερα ματς, περισσότερα έσοδα. Μεταξύ μας όμως; Η ευρωπαϊκή Ομοσπονδία μάλλον θα έπρεπε να ανησυχεί περισσότερο για κάτι που ήδη επιβλήθηκε. Για μια νέα τάξη πραγμάτων, που σε κάνει να απορείς για το ποιες και πόσες είναι οι «πλάτες» των ποδοσφαιριστών που μπορούν να κουβαλήσουν το εγχείρημα.

Φέτος είναι η πρώτη φορά έπειτα από είκοσι ολόκληρα χρόνια που το manual της διοργάνωσης δεν έχει στο εξώφυλλο του, είτε τον Κριστιάνο Ρονάλντο (2003), είτε τον Λιονέλ Μέσι (2004): Τους δύο πιο επιδραστικούς στην ιστορία της

Δεν λείπουν μόνο εκείνοι όμως. Ο Καρίμ Μπενζεμά, ο Νεϊμάρ, ο Σαντιό Μανέ, ο Ρομπέρτο Φιρμίνιο, ο Ν’ Γκολό Καντέ που έπαιξαν τελικούς, κέρδισαν τίτλους κλπ αντάλλαξαν με πετροδόλαρα στο χρηματιστήριο της καριέρας του, λίγο πριν από το φινάλε. Και έμειναν μόνο ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, ο Λούκα Μόντριτς με τον Τόνι Κροός, ο Τόμας Μίλερ και οι Ράμος (Σεβίλλη) και Ντι Μαρία (Μπενφίκα) με τις πρώτες αγάπες τους να προσπαθούν να συνδέσουν το παρελθόν με το παρόν…

Φυσικά σε αυτές τις περιπτώσεις, η λογική λέει «ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς» και ήδη ο Κιλιάν Εμπαπέ, ο περσινός νικητής με τη Σίτι Έρλινγκ Χάαλαντ και ο Τζουντ Μπέλιγχαμ ετοιμάζονται να πάρουν πάνω τους αυτόν τον «κολοσσό» δισεκατομμυρίων που η τηλεθέαση του έσπασε όλα τα ρεκόρ και που επί της ουσίας άλλαξε την ιστορία του ευρωπαϊκού ποδόσφαιρου. Ο αέρας όμως σε αυτό το ξεκίνημα μυρίζει την απουσία και την απορία. Και μέσα σε όλα αυτά; Φανέλες όπως αυτές της Λίβερπουλ, της Γιουβέντους, της Τσέλσι, του Άγιαξ δεν έχουν θέση στο πρόγραμμα που Τρίτη και Τετάρτη βράδυ γυρίζει τα φώτα της Ευρώπης στο ποδόσφαιρο. Ας πρόσεχαν, βεβαίως. Αλλά…

Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο ένα προϊόν αυτόνομο και αυτόφωτο όπως το Champions League να βρίσκεται σε μια διαδικασία τελετής «παράδοσης-παραλαβής». Για παράδειγμα τριάντα χρόνια πριν, το NBA στο ιστορικό του «πικ» χρειάστηκε να βρει έναν τρόπο να πάει παραπέρα όταν διαδοχικά μέσα σε λίγους μήνες αποχώρησαν για διάφορους λόγους ο Λάρι Μπερντ, ο Μάτζικ Τζόνσον και ο Μάικλ Τζόρνταν (ως ότου επιστρέψει το 1995) αδειάζοντας την βιτρίνα. Σχεδόν στην ίδια συγκυρία ο θάνατος του Άιρτον Σένα (1994) σε συνδυασμό με την αποχώρηση από τη δράση του Αλέν Προστ (1993) άφησε το μεγάλο τσίρκο της Formula 1, δίχως φώτα. Και τέλος πάντων για να μην κοιτάξει κανείς πίσω; Φτάνει να σκεφτεί πως θα είναι το τέννις όταν μετά τον Ρότζερ Φέντερερ που άνοιξε την πόρτα, θα ακολουθήσουν ο Ράφα Ναδάλ και ο Νόβακ Τζόκοβιτς…

Αυτές τις αλλαγές δεν τις διαλέγεις. Τις αποδέχεσαι. Και προφανώς προετοιμάζεις τα επόμενα. Τα καλά νέα είναι ότι χθες στα πρώτα οκτώ παιχνίδια, προέκυψαν 23 γκολ (σχεδόν τρία ανά παιχνίδι) και ότι πλέον τα τελευταία χρόνια ίσως περιμένοντας αυτό το τέλος εποχής,  ο καθένας διακρίνει μια ουσιαστικά αλλαγή στο star system: Ότι μιλάμε πια περισσότερες για τις ομάδες του προπονητή: Για τον Πεπ, τον Αντσελότι, τον «Τσόλο» Σιμεόνε κλπ. Τα υπόλοιπα; Επί της οθόνης…