Φασισμός Vs Αντιφασισμός: Ποιοι στις Βρυξέλλες εξισώνουν πονηρά την αριστερά με την ακροδεξιά;

Πριν λίγες ημέρες, αργά το βράδυ της Τρίτης 12 Σεπτεμβρίου, άνοιξε μια ιδιαίτερη συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που φαινομενικά δείχνει να συνεισφέρει στον διάλογο για τη  καταπολέμηση των «άκρων».

Ήδη ο τίτλος όμως προξένησε ανησυχία σε κάποιες δημοκρατικές δυνάμεις, κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς: «Καταπολέμηση της κανονικοποίησης του ακροδεξιού και του ακροαριστερού λόγου, συμπεριλαμβανομένου του αντισημιτισμού». Η θεματική αυτή σπρώχτηκε στην ημερήσια διάταξη από τις ευρωομάδες του Renew και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Η αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Χάιντι Χαούταλα έδωσε πρώτα τον λόγο στον αντιπρόεδρο της Κομισιόν Μαργαρίτη Σχοινά, ο οποίος άνοιξε τη συζήτηση χαρακτηρίζοντας απαράδεκτο το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες, είδαμε εκπροσώπους της εβραϊκής κοινότητας σε διάφορα κράτη μέλη -Γαλλία, Ισπανία, Βουλγαρία- να δέχονται επίθεση από εκπροσώπους της ακροδεξιάς και της άκρας αριστεράς του πολιτικού φάσματος.

Σημειώνεται ότι επανειλημμένα, το Ισραήλ έχει χαρακτηρίσει ως αντισημιτισμό την οποιαδήποτε κριτική ασκείται σε βίαιες πολιτικές που έχει ασκήσει εις βάρος των Παλαιστινίων. Ειδικά η Αριστερά σε Ευρώπη και ΗΠΑ έχουν αποδοκιμάσει έντονα το Ισραήλ.

O ίδιος αντιπρόεδρος της Κομισιόν προσέθεσε ότι ο σύγχρονος αντισημιτισμός μπορεί να βρεθεί σε ριζοσπαστικές και περιθωριακές ομάδες που υποστηρίζουν δεξιούς, αριστερούς ή ισλαμιστές εξτρεμιστές και μπορεί να κρύβεται πίσω από τον αντισιωνισμό. Ενόψει των ευρωεκλογών είναι πεπεισμένος «ότι αν συγκεντρώσουμε όλοι μαζί τις προσπάθειές μας, οι εξτρεμιστές από την άκρα δεξιά και την άκρα αριστερά δεν θα βρουν πού να διαδώσουν τον αντιευρωπαϊκό, ευρωφοβικό και καταστροφικό λόγο τους».

Θεωρία των άκρων

Ωστόσο, αυτές οι δηλώσεις δεν πέρασαν καθόλου απαρατήρητες, προκαλώντας… αγανάκτηση.

Ο Γερμανός ευρωβουλευτής Μάρτιν Σίρντεβαν και η Γαλλίδα ευρωβουλευτίνα Μανόν Όμπρι, αμφότεροι μέλη της ευρωομάδας «Η Αριστερά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο», βγήκαν από τα ρούχα τους με αυτές τις τοποθετήσεις, αλλά και με τον τίτλο ακόμα της συζήτησης.

Σε κείμενό τους στο Euobserver, οι δύο ευρωβουλευτές λένε ξεκάθαρα ότι η συζήτηση αυτή αντανακλά την εμμονή του κατεστημένου με τους «ψευδοσυμψηφισμούς» που διαιωνίζονται από τη λεγόμενη «θεωρία των άκρων».

Πρόκειται για μια θεωρία που αξιοποιείται ως «όπλο από τις πολιτικές ελίτ για να ισχυριστούν ότι η αριστερή και η ακροδεξιά, αντί να είναι αντίθετες, είναι πιο κοντά η μία στην άλλη».

Ευρωβουλευτές εξισώνουν Αλιέντε και Πινοσέ

Πρόσφατα μάλιστα, στην επετειακή συζήτηση στην Ευρωβουλή για τα 50 χρόνια της δολοφονίας του Σαλβαδόρ Αλιέντε, ο ευρωβουλευτής Hermann Tertsch υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι ήταν ψέματα ότι ο Αλιέντε δολοφονήθηκε.

Στη συνέχεια, εξήρε τη δικτατορία του Αγκούστου Πινοσέτ καθώς μετά από 16 χρόνια άφησε «μια δημοκρατία να ανθίζει». Αντίθετα, η «Η Κούβα βρίσκεται στη μιζέρια εδώ και 64 χρόνια. Έχετε μιλήσει για 3.000 θανάτους στη Χιλή. Πόσους θανάτους είχαμε στην Κούβα; Πόσους θανάτους είχαμε στη Βενεζουέλα τα τελευταία 20 χρόνια; Και εκεί προστατεύετε αυτά τα καθεστώτα και κλαίτε για μια δικτατορία που άφησε μια χώρα σε εξέλιξη, όχι μια χώρα σε ερείπια. Πήρε μια χώρα ερειπωμένη. Γιατί αν δεις πώς ήταν η Χιλή με τον Αλιέντε, πώς σκότωναν, πώς σφετερίστηκαν, πώς έμπαιναν στα εργοστάσια και έπαιρναν και απήγαγαν τους επιστάτες και απήγαγαν τους ιδιοκτήτες και σκότωναν τους ανθρώπους.

Ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέ (αριστερά) ποζάρει με τον πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε στις 23 Αυγούστου 1973 στο Σαντιάγο, λίγο αφότου ο Αλιέντε τον διόρισε αρχηγό του στρατού, μόλις τρεις εβδομάδες πριν από το πραξικόπημα του Πινοσέτ που σκότωσε τον Αλιέντε. Ένα χρόνο αργότερα, το 1974, ο Πινοσέτ υπέγραψε ένα διάταγμα με το οποίο ονομάστηκε πρόεδρος της Χιλής. (EPA PHOTO AFP)

Σχολιάζοντας τέτοιες τοποθετήσεις οι Σίρντεβαν και Όμπρι, σημείωσαν ότι ο ακροδεξιός ρεβιζιονισμός σήκωσε το άσχημο κεφάλι του καθώς αρκετοί ευρωβουλευτές προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τη βίαιη φρίκη της στρατιωτικής εξέγερσης και τα χρόνια της καταστολής υπό το καθεστώς του Πινοσέτ.

«Η θανατηφόρα σιωπή από το mainstream ήταν εκπληκτική – μια θλιβερή ελεύθερη είσοδος για τον φασισμό στην έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αλσατία» λένε οι αριστεροί ευρωβουλευτές.

Στόχος είναι η απόσπαση της προσοχής

Για τους δύο ευρωβουλευτές όμως πίσω από τους «παράλογους παραλληλισμούς μεταξύ κινημάτων που δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικά από άποψη πολιτικής, ιστορίας και στόχων, βρίσκεται μια ατζέντα απόσπασης της προσοχής, μια προσπάθεια εκμετάλλευσης των προβλημάτων του πραγματικού κόσμου προκειμένου να δυσφημιστεί η αριστερά».

Είναι πεπεισμένοι ότι αυτό το «ψευδοαφήγημα» χρησιμοποιείται από τους ισχυρούς για να διαιωνίσουν την ιδέα ότι υπάρχει μικρή διαφορά μεταξύ της ριζοσπαστικής αριστεράς και της ακροδεξιάς παρέχοντας μια «βολική απόσπαση της προσοχής στην αποτυχία του κατεστημένου (mainstream) να αντιμετωπίσει τις λαϊκές ανησυχίες, ειδικά για την οικονομία.

Βασίζονται στον μπαμπούλα του «εξτρεμισμού» και πιέζουν την αριστερά, σε μια προσπάθεια να παρακάμψει την ευθύνη για πολιτικές που έχουν καταστρέψει τις κοινότητες της εργατικής τάξης σε όλη την Ευρώπη

«Αντί να επιδιώκουν ειλικρινά να αντιμετωπίσουν την οικονομική ανισότητα και τη διάβρωση της εμπιστοσύνης στην πολιτική -και τα δύο προβλήματα για τα οποία οι φιλελεύθεροι, η κεντροδεξιά και ακόμη και η κεντροαριστερά φέρουν σημαντική ευθύνη- βασίζονται στον μπαμπούλα του «εξτρεμισμού» και πιέζουν την αριστερά, σε μια προσπάθεια να παρακάμψει την ευθύνη για πολιτικές που έχουν καταστρέψει τις κοινότητες της εργατικής τάξης σε όλη την Ευρώπη.

Στην πραγματικότητα ενισχύουν την άνοδο τη φασισμού

Όπως επισημαίνουν οι δύο αριστεροί ευρωβουλευές αυτή η ψευδής αφήγηση συμψηφισμού, ως φαντασίωση των ελίτ, όχι μόνο παραποιεί την πραγματικότητα, αλλά εκτρέπει επίσης την ευθύνη για την ανησυχητική άνοδο του νεοφασισμού σε ολόκληρη την ΕΕ.

Όχι μόνο η στρατηγική διάσπασης της προσοχής των ελίτ εμποδίζει την ανάπτυξη αποτελεσματικών πολιτικών για την αποκατάσταση της οικονομικής αδικίας, όπως λένε, αλλά επιδεινώνει επίσης την πόλωση και τη δυσαρέσκεια που τροφοδοτεί την κατανοητή δυσαρέσκεια με την πολιτική που απειλεί τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες.

«Η αδύναμη διφορούμενη απάντηση της ελίτ στον φασισμό μας έχει απογοητεύσει πάρα πολλές φορές» υποστηρίζουν. Προειδοποιούν, μάλιστα ότι η «εξίσωση της ριζοσπαστικής αριστεράς και της ακροδεξιάς αγνοεί την εγγενή και μακροχρόνια αντίθεσή τους. Ακόμη χειρότερα, κινδυνεύει να ομαλοποιήσει περαιτέρω τις βίαιες ιδεολογίες που έχουν φέρει την ήπειρό μας στα πιο σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης εμπειρίας».

Δύο διαφορετικές κληρονομιές

Εξάλλου, ένας τέτοιος συμψηφισμός είναι αστήρικτος από τα ιστορικά δεδομένα.

Ενώ όπως λένε «η ευρωπαϊκή αριστερά έχει τις ρίζες της πίσω στα συνδικάτα και τα κινήματα που προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τις εδραιωμένες δομές εξουσίας για την αντιμετώπιση της κοινωνικής αδικίας» αντίθετα,  ευρωπαϊκή ακροδεξιά έχει «μια ιστορία αμαυρωμένη από απάνθρωπη λατρεία για θάνατο και βαρβαρότητα».

Ο ευρωβουλευτής Hermann Tertsch που παραλλήλισε την Αριστερή κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε με την δικτατορία του Αυουγκούστο Πινοσέτ. (© European Union 2023 – Source: EP)

Από τους αγώνες για τα δικαιώματα των εργαζομένων μέχρι τον αγώνα κατά του φασισμού, η αριστερά υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των γυναικών, τις περιθωριοποιημένες, μεταναστευτικές και queer κοινότητες, μεταξύ άλλων ευάλωτων ομάδων, παράλληλα με την επιδίωξη της οικονομικής δικαιοσύνης. Είναι μια κοσμοθεωρία που βασίζεται θεμελιωδώς στην ισότητα.

Οι απόηχοι του φασισμού και του ναζισμού, με τις καταστροφικές συνέπειές τους για την Ευρώπη και τον κόσμο τον 20ό αιώνα, αντηχούν ακόμη στη σύγχρονη ακροδεξιά, υποστηρίζουν οι Σίρντεβαν και Όμπρι

«Από τον «φούρνο μικροκυμάτων» του ισπανικού Vox στον φανερό ρατσισμό του Κόμματος των Φινλανδών (που διατηρούν δεσμούς με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα), η ακροδεξιά προωθεί μια ιδεολογία υπέρ της ανισότητας που βασίζεται στον ρατσισμό, τον σεξισμό και τη μισαλλοδοξία».

Αυτό που ανησυχεί περαιτέρω τους δύο ευρωβουλευτές είναι ότι στοιχεία αυτού του προγράμματος επηρεάζουν ανώτερα στελέχη θεσμικών οργάνων της ΕΕ.

Μια ματιά εξάλλου στο ιστορικό των ψηφοφοριών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο -πως ψηφίζει η αριστερά και πως η δεξιά- απομυθοποιεί με τον καλύτερο τρόπο, λένε οι Σίρντεβαν και Όμπρι τη θεωρία των άκρων στις Βρυξέλλες, σημειώνουν οι δύο ευρωβουλευτές του The Left.