Η ψυχή του καλού καιρού έχει γεύση γλυκάνισο

Η Λέσβος είναι ένα νησί όλο εκπλήξεις. Πέραν του ότι είναι ένα πολύ μεγάλο νησί (το τρίτο σε έκταση στην Ελλάδα), η αρχοντιά και η ιστορία του σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές, τότε που τα σπίτια ήταν ψηλοτάβανα αφήνοντας χώρο στα όνειρα των ανθρώπων, με αρώματα και γεύσεις αυθεντικές. Η απόσταση από την ηπειρωτική Ελλάδα την κάνει έναν δύσκολο προορισμό συγκριτικά με άλλα νησιά. Καλό όμως είναι να το δούμε διαφορετικά, γιατί αξίζει. Δεν θα δεις τα αγαπημένα άσπρα σπιτάκια των Κυκλάδων, αλλά θα μαγευτείς από τα αμέτρητα αρχοντικά που δεσπόζουν σε όλη τη Μυτιλήνη και σε άλλα χωριά του νησιού. Θα δεις την ιταλική επιρροή, την τούρκικη παρουσία και την ελληνική πινελιά παντού, σε ένα πάντρεμα που την κάνει πραγματικά ξεχωριστή. Έχει διαδρομές, βουνά, ορεινά και θαλασσινά χωριά για να δοκιμάσεις την τοπική γαστρονομία και να απολαύσεις το ούζο στο φυσικό του περιβάλλον.

Είχα την τύχη να ταξιδέψω προ ημερών στο νησί και να μάθω την ιστορία του, όπως και την ιστορία του Ούζου που είναι όπως και να το κάνουμε το εθνικό μας ποτό. Εκεί λοιπόν, μας περίμεναν οι άνθρωποι του Ούζου Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου και μέλη της οικογένειας Καλογιάννη. Οι τελευταίοι που βρίσκονται στο τιμόνι της εταιρείας και πίσω από την εντυπωσιακή ανάπτυξή της, μας μετέδωσαν την αγάπη τους για το νησί και φυσικά για το ούζο.

Περπατήσαμε στα σοκάκια της πόλης της Μυτιλήνης, επισκεφτήκαμε το γνωστό Πλωμάρι, την ορεινή και όμορφη Αγιάσο, ακούσαμε ιστορίες του νησιού, απολαύσαμε διαδρομές και φυσικά μαζί με το μάτι χάρηκε και ο ουρανίσκος μας. Οι άνθρωποι μας πήγαν να δοκιμάσουμε τοπικές λιχουδιές όπως παπαλίνα ή αλλιώς το «ελληνικό σούσι» από σαρδέλες του κόλπου της Καλλονής, σουγάνια, γκιουζλεμέδες, εξαιρετική λακέρδα, μπιζελόφαβα μέχρι ξιφία και σαλάχι. Και τι δεν είχε το τραπέζι, πάντα συνοδεία Ούζου.

Οι εκπλήξεις όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Το βράδυ είχε συνέχεια με θέα όλο το λιμάνι της πόλης, απολαμβάνοντας ιδιαίτερα κοκτέιλ, με βάση τι άλλο; Μα φυσικά ελληνικό απόσταγμα, αυτή τη φορά το τσίπουρο διπλής απόσταξης με 42 % Alc.Vol που θα το βρείτε με την ετικέτα Ο/PURIST, ένα sustainable spirit, αφού παράγεται από απόσταξη των στεμφύλων σταφυλής. Στόχος των δημιουργών του η δημιουργία μοναδικών κοκτέιλς, πάντα σε σύνδεση με την παράδοση και την αυθεντικότητα, μία ελληνική πινελιά που θα βρει σύντομα το χώρο της στις ελληνικές μπάρες. Αυτό το περιμένουμε και τα κοκτέιλς που δοκιμάσαμε το μαρτυρούν.

Η επόμενη ημέρα ήταν ακόμα πιο πλούσια σε εικόνες και γεύσεις. Σε αυτό το οδοιπορικό άλλωστε δεν θα μπορούσε να λείπει η επίσκεψη στην ποτοποιία της εταιρείας, εκεί δηλαδή που συμβαίνουν όλα. Στη διαδρομή από τη Μυτιλήνη προς το Πλωμάρι, περάσαμε το πρωινό μας στις άρτιες εγκαταστάσεις του Ούζου Πλωμαρίου, όπου είδαμε ιδίοις όμμασι πώς φτιάχνεται το ούζο. Οι επιστήμονες και το σύνολο της ομάδας πίσω από το γαλακτερό νέκταρ που απολαμβάνουμε από το 1894, μας περίμεναν και μας έκαναν μία ξενάγηση από το χώρο που γίνεται η απόσταξη στους χειροποίητους, χάλκινους άμβυκες μέχρι και τη στιγμή που μπαίνει το τελικό προϊόν στο κιβώτιο για να ταξιδέψει σε περισσότερες από 40 χώρες σε όλο τον κόσμο.

Στη συνέχεια, στον πολύ προσεγμένο χώρο των επισκεπτών κάναμε μία γευσιγνωσία όπου απολαύσαμε το κλασικό Ούζο Πλωμαρίου αλλά και το Άδολο – το πρώτο ούζο τριπλής απόσταξης – που μπήκε στην κορυφή της δικής μου λίστας, συνοδεία πάντα μεζέδων αλλά και πληροφοριών για το ταξίδι της μάρκας μέχρι σήμερα. Η μυστική συνταγή με έμφαση στα βότανα της ελληνικής γης και στους εξαιρετικούς καρπούς είναι η ίδια όλα αυτά τα χρόνια. Όσοι πίνουμε ούζο το γνωρίζουμε.

Το οδοιπορικό συνεχίστηκε με επίσκεψη στο Πλωμάρι, που για πολλούς είναι η πρωτεύουσα του Ούζου. Εκεί λοιπόν, είδαμε από κοντά μία δράση του Ούζου Πλωμαρίου που αφορά στη συντήρηση και διάσωση των παραδοσιακών ξύλινων καϊκιών που αποτελούν πραγματικά κοσμήματα στα ελληνικά γραφικά λιμανάκια μας. Αυτές οι θαλασσινές ομορφιές που ακούνε στο όνομα τρεχαντήρι, πέραμα, λίμπερτι, τσερνίκι,  καραβόσκαρο, βαρκαλάς, γάϊτα μειώνονται συνεχώς σε αριθμό (μόλις 2.000 καΐκια-στολίδια υπάρχουν στις ελληνικές θάλασσες) και μαζί τους χάνεται η τέχνη του καραβομαραγκού. Στο πλαίσιο λοιπόν της διατήρησης και ανάδειξής τους, το Ούζο Πλωμαρίου δίνει το δικό του παρόν στο να παραμείνει ζωντανή η ιστορία και η παράδοση της ναυτοσύνης.

Συγκεκριμένα, η αποσταγματοποία εδώ και δύο χρόνια έχει αναλάβει την πρωτοβουλία για τη διατήρηση των παραδοσιακών ξύλινων καϊκιών και φέτος σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πλωμαρίου «Το Πόλιον» πραγματοποίησε τη συντήρηση και εν τέλει διάσωση του «Αγ Νικόλαος». Πρόκειται για ένα παραδοσιακό τρεχαντήρι που ναυπηγήθηκε γύρω στο 1968 με μήκος 6,95m και αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά της ξυλοναυπηγικής τέχνης και της ναυτικής παράδοσης του τόπου μας.

Το κλείσιμο του γεμάτου και μυρωδάτου αυτού ταξιδιού στην αρχοντική Λέσβο έγινε στην παραδοσιακή κωμόπολη της Αγιάσου, που βρίσκεται χτισμένη αμφιθεατρικά στις παρειές του όρους Όλυμπος: γραφικά σοκάκια, πολύχρωμα σπίτια και μαγαζάκια με είδη κεραμικής τέχνης, η διάσημη τρίκλιτη βασιλική εκκλησία της Παναγίας και τα καφενεία όπου δοκιμάσαμε παραδοσιακά γλυκά πριν την επιστροφή.

Η Λέσβος ήταν η αποκάλυψη για φέτος χάριν της φιλοξενίας του Ούζου Πλωμαρίου που φρόντισε να δούμε πολλές από τις ομορφιές και να απολαύσουμε πολλές από τις γεύσεις αυτού του τόπου. Εις το επανιδείν.