Τυπικά στην Ελλάδα έχουμε ένα ποσοστό ανεργίας λίγο πάνω από 10%. Περίπου όσο είχαμε πάντα. Και πριν απ’ την κρίση. Πρακτικά, όμως αυτή την εποχή όποιος ψάχνει για δουλειά, βρίσκει. Σε αντίθεση με ό,τι ίσχυε και πριν από την κρίση του 2010. Το πρόβλημα είναι στους εργοδότες, οι οποίοι χάνουν εύκολα εργαζόμενους που έχουν εκπαιδεύσει επί χρόνια καθώς αυτοί βρίσκουν εύκολα αλλού καλύτερες αποδοχές. Επίσης, αν θέλουν να τους αντικαταστήσουν, κατά κανόνα πληρώνουν περισσότερο για εργαζόμενους με λιγότερα προσόντα. Οι τεράστιες ακάλυπτες ανάγκες των επιχειρήσεων σε ανθρώπινο δυναμικό καλύπτονται, λόγω των ελλείψεων, με κάθε τρόπο. Εξτρα χέρια βρίσκουν από εργαζόμενους που ήδη έχουν πλήρη απασχόληση.

Η ευκαιρία είναι ξανά στα χέρια του εργαζόμενου, που έχει διάθεση για ένα έξτρα εισόδημα. Μέχρι σήμερα, αυτού του είδους η εργασία γίνεται είτε στα κρυφά είτε παράνομα. Το Δημόσιο χάνει και φορολογικές και ασφαλιστικές εισφορές, μόνο και μόνο για να ικανοποιείται μια παλιά άποψη, ότι αν πειράξεις το ωράριο θα ανοίξει η περίφημη «κερκόπορτα» των εργασιακών. Οι θιασώτες αυτής της άποψης προτιμούν να εργάζονται οι συμπολίτες τους στη «ζούλα» παράνομα, από το να έχουν τη δυνατότητα καθαρά και νόμιμα να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα.

Αυτό είναι το ζουμί του εργασιακού νομοσχεδίου, μαζί με κάποιες διευκολύνσεις σε κάποιους κλάδους, έντασης εργασίας όπου χρειάζονται ειδικές διευθετήσεις. Πάντα με τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων. Αλλωστε αν διαφωνούν, η αγορά εργασίας τους περιμένει με κατά κανόνα καλύτερες αποδοχές από αυτές που είχαν. Στην πραγματικότητα ήρθε το νέο αυτό που προσαρμόζεται ανάλογα με τις ανάγκες της οικονομίας, να αντικαταστήσει το ξεπερασμένο από τις καταστάσεις. Αυτούς που μονολιθικά επιμένουν σε στερεότυπες αντιλήψεις.

Η υπόθεση των τριετιών είναι μια απ’ αυτές. Ως γνωστόν το ξεπάγωμά τους για το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, γίνεται με τις τριετίες της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας της ΓΣΕΕ, δηλαδή των κατώτερων αμοιβών. Οι περισσότερες παλιές κλαδικές δεν βρίσκονται εν ισχύ. Κάποιες λίγες ωστόσο υπογράφονται αδιαλείπτως. Μια ειδικά του τουρισμού και του επισιτισμού υπογράφονταν ακόμα και μέσα στις σκληρότερες μέρες του μνημονίου.

Το 2012 με πρόεδρο τον Γιάννη Ρέτσο, οι ξενοδόχοι υπέγραψαν με τους ξενοδοχοϋπαλλήλους κλαδική σύμβαση με μείωση του βασικού μισθού κατά 15%, με ταυτόχρονη διατήρηση όλων των επιδομάτων, ακόμα και αυτών που κατήργησε το μνημόνιο. Οι συνδικαλιστές του τουρισμού έξυπνα σκεπτόμενοι υπέγραψαν μειώσεις επί των υψηλότερων αμοιβών που προέβλεπε η σύμβασή τους, σε σχέση με την πολύ χαμηλότερη σύμβαση της ΓΣΕΕ. Πέτυχαν έστω και μειωμένες οι αμοιβές τους να μείνουν σε επίπεδα πολύ υψηλότερα από αυτά που βρέθηκαν όσων δεν υπέγραψαν τίποτα.

Αντίθετα με άλλους κλάδους όπως των εμποροϋπαλλήλων που έχει να υπογραφεί κλαδική σύμβαση πάνω από μια δεκαετία και οι τριετίες τους θα υπολογίζονται από το νέο έτος επί των μισθών της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, των ξενοδοχοϋπαλλήλων οι μισθοί είχαν ετήσια ρήτρα παλαιότητας. Το μέτρο αναβίωσης των τριετιών είχε μικρή σημασία γι’ αυτούς. Οι συνδικαλιστές τους δεν φοβήθηκαν τις «κερκόπορτες», είδαν καθαρά την κατάσταση και έκαναν το καλύτερο για τα μέλη τους. Υπάρχει βλέπετε και αυτός ο συνδικαλισμός.

Headlines