Τέλος εποχής

Μικρή σημασία -κατάντησε να – έχει ποιος θα κερδίσει στον δεύτερο γύρο της διαδικασίας εκλογής του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μια συγκεκριμένη δυναμική που για πρώτη φορά έφερε την Αριστερά στην κυβερνητική εξουσία, θα έχει τελειώσει, -όπως διαμηνύθηκε στις εθνικές εκλογές και κατέστη σχεδόν αυταπόδεικτο μετέπειτα.

Είτε εκλεγεί η Έφη Αχτσιογλου, είτε εκλεγεί ο Στέφανος Κασσελακης για να παρουσιάσει ο καθένας την εκδοχή του για την μετάβαση σε μια εκδοχή σύγχρονης κεντρο-αριστεράς (;) ή και λίγο δεξιότερα, το πηλίκο θα είναι μηδέν ή κοντά στο μηδέν.

Το αποτέλεσμα θα είναι να έχουμε μια εκδοχή πολιτικής που δεν ταιριάζει σε αριστερό κόμμα, μια εκδοχή πολιτικαντισμού που θα διεκδικεί την… κυβερνητική βαθμίδα. Στην οποία εύχομαι ολόψυχα να αναβαθμιστεί το συντομότερο δυνατό ο νέος/α πρόεδρος, με την υποσημείωση όμως ότι είναι προφανές ότι δεν θα μιλάμε για «δεύτερη φορά Αριστερά», ούτε για όνειρο των αριστερών που έγινε πραγματικότητα.

Κανείς από τους δύο δεν θα αποτρέψει την επί της ουσίας –και με βαθιές αιτίες- καθοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ανατρέπεται με εύκολα τσιτάτα, ρηχό αντιμητσοτακισμό και επικλήσεις της μεταπολιτικής και της μεταδημοκρατικής συνθήκης- γιατί και αυτή η Αριστερά έχει ευθύνη να την αντιστρέψει.

Κανείς από τους δύο δεν θα αποτρέψει την πορεία προς τη διάλυση.

Δεν αναφέρομαι μόνο, ούτε κυρίως, στο ενδεχόμενο διάσπασης.

Κυρίως αναφέρομαι στο ότι αυτό το κόμμα, στη σημερινή του μορφή, με τον σημερινό κατακερματισμό και επίπεδο στελεχών, με τη σημερινή του προγραμματική ανεπάρκεια, στέρηση σαφούς ιδεολογικού στίγματος, και παντελούς άρνησης για ουσιαστική συζήτηση και αυτοκριτική, ενδεικτικό το ύφος και το περιεχόμενο των συγκρούσεων στη διάρκεια της διαδικασίας εκλογής προέδρου, δεν δύναται να παίξει το ρόλο της σύγχρονης αριστερής προοδευτικής παράταξης που αδιαμφισβήτητα έχει ανάγκη η χώρα.

Οι λόγοι που οδήγησαν στη σημερινή απογοητευτική κατάσταση δεν αποτελούν αντικείμενο ανάλυσης αυτού του κειμένου. Το πρόβλημα άλλωστε, όπως έχω γράψει και θα επανέλθω, είναι πολυπαραγοντικό και πολυπρόσωπο, αλλά είναι γεγονός ότι στη σημερινή μορφή του ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δύναται να εμπνεύσει και να ηγηθεί της αλλαγής, γιατί δεν είναι ξεκάθαρο πώς νοηματοδοτεί τη λέξη, πόσω μάλλον να πείσει ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός, έστω ότι αξίζει να το παλέψεις όπως κατάφερε να κάνει ο Τσίπρας το 2015, η αποχώρηση του οποίου από την προεδρία σήμανε και απότομη μετάλλαξη της φυσιογνωμίας, της ουσίας και του ήθους του κόμματος.

Οι αντιπαραθέσεις έπαψαν να είναι πολιτικές, οι διαφωνίες έπαψαν να είναι παραγωγικές, η λέξη «σύντροφος» άδειασε από περιεχόμενο, τα βέλη δεν είχαν κοινή κατεύθυνση προς τον πολιτικό «εχθρό» αλλά στρέφονταν στο εσωτερικό, νοοτροπίες ξένες προς την Αριστερά και εικόνα σχεδόν αποκρουστική για την κοινωνία.

Αυτό το κόμμα έχει χάσει την επαφή του με τις λαϊκές τάξεις, έχει σταματήσει να παράγει πολιτική και ιδέες, δεν μπορεί να συγκρουστεί με συμφέροντα, δομές και νοοτροπίες.

Είχε ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο που όμως το σπατάλησε και τώρα αυτό εξαντλήθηκε.

Με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε μια κυβέρνηση που ποτέ στην ιστορία δεν ήταν τόσο ισχυρή απέναντι στην αντιπολίτευση.

Και μια κοινωνία που δεν έχει τρόπο να αρθρώσει ούτε την οργή της, ούτε την επιθυμία της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κλείνει τον ιστορικό κύκλο του, όμως η υπόθεση της Αριστεράς -ευτυχώς- δεν τελειώνει τόσο εύκολα.

Όσο τουλάχιστον υπάρχουν οράματα, αιτήματα και αγώνες.

Είναι νωρίς ακόμη για να πούμε πως θα υπάρξει ξανά κυβερνώσα αριστερά στη χώρα μας.

Και είναι πολλοί αυτοί που θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη.

Σίγουρα θα ζήσουμε καιρούς πολιτικής ξηρασίας.

Όμως, η ιστορία δεν τελειώνει τόσο απλά.

Μέχρι τότε θα ζήσουμε μια κατάσταση όπου θα έχουμε μια «Αριστερά» χωρίς αριστερούς, και έναν κόσμο της Αριστεράς επί της ουσίας πολιτικά άστεγο.