Είναι σαφές γιατί ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, είτε μιλάμε για αυτούς που δεν έπαψαν να είναι μέλη, είτε για τους ψηφοφόρους, σε αυτή τη φάση, ύστερα από μια μεγάλη εκλογική ήττα, προτίμησε να διαλέξει ένα πρόσωπο που ήταν άγνωστο, έδειχνε «επικοινωνιακό», και ήταν «ελεύθερο βαρών» ως προς τη συμμετοχή στην προηγούμενη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η σκέψη ήταν απλή: απέναντι στην παντοδυναμία Μητσοτάκη αναζήτησαν ένα θελκτικό νέο πρόσωπο, που υποσχόταν ότι θα μπορέσει να σταθεί απέναντι στην κυβέρνηση.
Ένα πρόσωπο που ταυτόχρονα συνδυάζει στοιχεία από Μπέπε Γκρίλο και Ντόναλντ Τραμπ.
Δηλαδή, τη λαϊκιστική κριτική, με εικόνα «κατά του κατεστημένου», μαζί με την υπενθύμιση «εγώ ήμουν επιτυχημένος, αλλά επέλεξα να προσφέρω πολιτικά».
Και που στην πραγματικότητα πρόγραμμα δεν έχει και όταν το αποκτήσει θα είναι – ανεξαρτήτως αντιπολιτευτικής ρητορικής – ακόμη πιο συστημικό.
Γι’ αυτό και θα περάσει εύκολα τις διάφορες δοκιμασίες «αποδοχής», καθώς θα κάνει σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οριστικά δεν είναι «απειλητικός» (ενώ συγκριτικά τον Αλέξη Τσίπρα ποτέ δεν τον «συγχώρησαν», ούτε ακόμη και όταν υλοποίησε τρίτο μνημόνιο για να μπορέσει όντως να απαλλάξει τη χώρα από τα μνημόνια).
Και βέβαια με αυτά τα γνωρίσματά του ο νέος πρόεδρος και το ΠΑΣΟΚ του πολιτικού καταφερτζή Νίκου Ανδρουλάκη θα στριμώξει και δεν θα αφήσει εύκολα τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να κατοχυρώσει την εκπροσώπηση του «λαϊκισμού».
Άλλωστε τα έκανε όλα σωστά. Πήγε στις πληγείσες περιοχές, μοίρασε το τηλέφωνό του στους πληγέντες, υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες, όταν η κυβέρνηση προσπαθούσε να ηρεμήσει τα πνεύματα και τις αστοχίες στη διαχείριση των καταστροφών με καρατομήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ ομφαλοσκοπούσε και ο Νίκος Ανδρουλάκης έκανε μπάνια και πρόβαρε λόγους για να αποδείξει από Σεπτέμβρη πως είναι η πραγματική Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Όταν σύσσωμη η Αντιπολίτευση αντιδρούσε με άνευρες ανακοινώσεις για την τιμή των όπλων και «γέμιζε μπαταρίες» στις παραλίες για να δώσει τη μάχη και να ασκήσει σκληρή κριτική στην κυβέρνηση όταν με το καλό θα άνοιγε η Βουλή. Επειδή όμως στην Αμερική οι ρυθμοί είναι γρήγοροι με μότο ζωής «ποτέ μην αναβάλεις για αύριο ό,τι μπορείς να κάνεις σήμερα» ο ανιψιός του θείου Σαμ έπιασε τους πάντες -και τον ΣΥΡΙΖΑ- στον ύπνο και σάρωσε όταν καιγόταν και πνιγόταν η χώρα.
Σίγουρα, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, θα κερδίσει το ενδιαφέρον και ίσως την υποστήριξη, ενός φάσματος «περιπλανώμενων» ψηφοφόρων, χωρίς ιδιαίτερη πολιτική συγκρότηση και παραταξιακή αναφορά.
Θα έχει άλλωστε την πολυτέλεια ο νέος πρόεδρος να μην είναι στη Βουλή, οπότε θα αποφύγει τις πολιτικές κακοτοπιές.
Όμως, την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, θα απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από αυτό που όρισε την έννοια της «κυβερνώσας Αριστεράς», δηλαδή το συνδυασμό ανάμεσα στον ουσιώδη ριζοσπαστισμό και την ικανότητα άσκησης εξουσίας. Γιατί ακόμη και εάν έχουμε περισσότερο «μεγαλοστομία» είναι σαφές ότι θα έχουμε πολύ λιγότερο ριζοσπαστισμό.
Εκλογικά ίσως ο νέος ΣΥΡΙΖΑ πάρει μια ανάσα – αναφέρομαι στις ευρωεκλογές γιατί για τις δημοτικές τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξα – όμως πολιτικά η υποχώρηση θα συνεχιστεί.
Γιατί το στοίχημα δεν ήταν απλώς να διαμορφωθεί μια «κεντροαριστερή εναλλαγή», αλλά όντως να ανασυγκροτηθεί μια σύγχρονη αριστερή προοδευτική παράταξη, ικανή να υπερβεί τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού, στην πιο ίσως αμήχανη στιγμή του, και να προτείνει λύσεις ριζικές αλλά και εφικτές.
Και αυτό το στοίχημα παραμένει ανοιχτό.
ΥΓ: Η λέξη αριστερά από τον ΣΥΡΙΖΑ ξεθώριασε, όπως ξεθώριασε κάποτε η λέξη σοσιαλισμός από το ΠΑΣΟΚ
Σύμφωνα με τα δύο πορίσματα ο βαθμός κινδύνου κατολίσθησης παραμένει στα ίδια επίπεδα που βρισκόταν πριν από την φονική αποκόλληση βράχου στις 18 Σεπτεμβρίου
Ο πρίγκιπας διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι το βασίλειο δεν θα αναγνωρίσει το Ισραήλ χωρίς παλαιστινιακό κράτος
